قطعنامه‌ای برای اظهار تاسف عمیق!

در بررسی‌های صورت گرفته توسط این هیئت کاربرد انواع سلاح‌های شیمیایی توسط قوای نظامی عراق تایید شد. از این رو شورای امنیت بر اساس گزارش‌های هیئت‌های اعزامی در تاریخ 4 شهریور 1367 مصادف با 26 اوت 1988 میلادی قطعنامه 620 را صادر کرد.

این قطعنامه ورای تمام نواقص فنی و حقوقی که به عمد از جانب کشورهای سلطه‌گر و حامی گرگ دیوانه منطقه یعنی صدام، گنجانده شده بود؛ مهمترین سندی است که در آن شورای امنیت در طی 8 سال استفاده مکرر عراق از سلاح‌های شیمیایی علیه افراد غیر نظامی، اماکن و تاسیسات مسکونی ایران را تایید کرده است.

علاوه بر این مسائل شورای امنیت در این قطعنامه به صورت کاملا تلویحی کاربرد سلاح‌های شیمیایی توسط عراق را نتیجه عدم پیشرفت مذاکرات درباره خلع سلاح‌های شیمیایی دانست و مذاکرات جاری در کنفرانس خلع سلاح در مورد ممنوعیت کامل و موثر در توسعه، تولید و انبارکردن سلاح‌های شیمیایی و نیز نابودی آنها را مورد تایید قرار داد.

از نکات جالب توجه در این قطعنامه این بود که از کشورهای عضو سازمان ملل و کشورهایی که دارای سلاح‌های شیمیایی و میکروبی مخرب هستند خواسته شده بود تا از ارسال سلاح‌های شیمیایی به دو کشو عراق و ایران! جدا خودداری کنند. گویا اینکه ایران هم به زعم باطل شورای امنیت خواستار استفاده از این سلاح‌ها بوده است و اعضای این شورا فراموش کرده بودند که ایران سال‌هاست قربانی هجوم رژیم بعث به مرزهای خود و اثرات مخرب استفاده این رژیم از سلاح‌های شیمیایی است.

در این قطعنامه شورای امنیت با اظهار تأسف عمیق! از نتایج گزارش هیئت مبنی‌بر اینکه استفاده از سلاح‌های شیمیایی در مناقشه میان ایران و عراق ادامه داشته و چنین کاربردی علیه ایرانی‌ها شدیدتر و مکرر بوده است و با اظهار نگرانی عمیق از خطر احتمال استفاده از تسلیحات شیمیایی این قطعنامه را صادر کرد.

سلاح‌های شیمیایی که عراق به استفاده از آنها در این قطعنامه محکوم شده بود؛ طبق کنوانسیون‌های بین‌المللی ممنوع شناخته می‌شد و عراق نیز آنها را به رسمیت می‌شناخت. استفاده از این سلاح‌ها نقض تعهدات پروتکل ممنوعیت استفاده گازهای خفه کننده، سمی و سایر گازها و جنگ افزارهای میکروبی- که در ژنو در 17 ژوئن 1925 امضا شده- و نیز قطعنامه 612 (1988) بود.

این سلاح‌ها از مخربترین انواع خودشان در بین سلاح‌های شیمیایی بودند که با درگیر کردن اعضای مهم و حیاتی بدن مانند اعصاب و گوارش جان بسیاری از رزمندگان ایران در جبهه‌های حق علیه باطل را گرفت و بسیاری از این جانبازان را حتی تا سال‌ها پس از اتمام جنگ و بازگشت صلح به منطقه در گوشه‌ای از آسایشگا‌ه‌های روانی و بیمارستان‌ها زندانی کرد.

اثرات بسیار مخرب این سلاح‌ها حتی به سیستم‌های اکولوژیکی و زیست‌محیطی نیز زیان‌بار بود به گونه‌ای که تخریب عمده و فزاینده دام‌ها و حیوانات غیر اهلی نتیجه این تجاوز آشکار به قوانین بین‌المللی، اخلاق و انسانیت بود.

انتهای پیام/