حرف روز/ شک نکنیم؟!

پایگاه بصیرت / فرهاد مهدوی

یادداشت: این روزها سؤال «کدام راه به ایران است؟» در جلسه‌های استماع، نشست‌های اتاق فکر و جلسات کاخ سفید رو به افزایش گذاشته است. هدف از طرح این مسئله این است که اولاً، چگونه از تبدیل ایران به قدرت منطقه‌ای خودداری کنند، ثانیاً، چگونه نفوذ ایران در جهان را کاهش دهند و ثالثاً، چگونه می‌توان نظام جمهوری اسلامی را از درون با بحران‌های پیچیده‌ای مواجه کرد که بازکردن گره آن در دست آمریکا قرار بگیرد.
1ـ در حوزه اقتصادی: جلوگیری از انتقال بانکی و فیزیکی دلار از کشورهای منطقه به ایران، تحریم‌های ثانویه برای کنترل کشورهایی که با ایران کار می‌کنند، استفاده از معاهدات مالی، مانند FATF علیه بانک‌های ایرانی تا اجازه ندهد سرمایه‌های ایران در آن سوی مرزها به داخل کشور بازگردد. 2ـ در حوزه منطقه‌ای: اتحاد علیه ایران با محوریت عربستان، فریب و ایجاد ترس در همپیمانان منطقه‌ای ایران، ایجاد شکاف و تفرقه میان ایران و گروه‌های مبارز، جنگ لفظی و بالابردن خطر برای کشاندن ایران به پای میز مذاکره منطقه‌ای، افزایش نیروهای نظامی آمریکا برای صف‌آرایی در مقابل ایران، جلوگیری از تکمیل شدن زنجیره پیروزی‌های ایران، زیرا پس از سوریه و عراق اکنون نوبت به یمن رسیده است. 3ـ در حوزه افکار عمومی ایران: القای این نکته به مردم ایران که موشک‌ها عملکرد ضد امنیتی دارند، افزایش دخالت در ایران از هسته‌ای به موشکی و نظامی، تبلیغ ناکارآمدی نظام سیاسی در ایران، معرفی گروه‌های نفاق به منزله حامیان وطن.
در راهبردهای فوق نیز برخی از نیروهای داخلی دانسته یا ندانسته به آمریکا کمک می‌کنند که نقشه‌هایش درباره ایران بدون کم و کاست به نتیجه برسد؛ مسئولانی که به جای اولویت دادن به مسائل اصلی، دنبال برجسته کردن مسائل حاشیه‌ای هستند، یکی از مهم‌ترین کمک‌کنندگان برنامه «کدام راه به ایران است؟» به شمار می‌آیند؛ زیرا در راهبردهای فوق تنها مسئله‌ای که سبب قدرت گرفتن جریان حامی آمریکا می‌شود، ایجاد چنددستگی در داخل، بی‌توجهی به مشکلات مردم و معرفی آمریکا و همپیمانان آن به منزله گره‌گشای مشکلات کشور است. مسئولانی که شاید در زبان به صورت دیپلماتیک چندین اتهام را متوجه آمریکا کنند؛ اما هنگامی که رفتار غیر کلامی آنها مواضع اعلانی آمریکا را تأیید می‌کند، آیا نباید نسبت به برخی از جملات خوب آنها هم شک کنیم؟!