یکی از رویکردهای مهم جمهوری اسلامی ایران در حوزه صنعت توجه به صنایع مادر و پایه بود. صنایعی که می‌توان از آن به ملزومات اولیه پیشرفت هر کشور یاد کرد که یکی از مصداق‌های آن صنعت فولاد است[...]
یادداشت: یکی
از رویکردهای مهم جمهوری اسلامی ایران در حوزه صنعت توجه به صنایع مادر و
پایه بود. صنایعی که می‌توان از آن به ملزومات اولیه پیشرفت هر کشور یاد
کرد که یکی از مصداق‌های آن صنعت فولاد است؛ صنعتی که در وصف شرایط آن در
سال‌های پس از انقلاب می‌توان از تعبیر «جهش بزرگ» استفاده کرد.
در حالی
که فولاد به منزله محصولی راهبردی‌ـ که ده‌ها صنایع بالادستی و پایین‌دستی
با آن مرتبطند‌ـ پیش از انقلاب اسلامی در کشور مغفول مانده بود؛ اما در
سال‌های پس از انقلاب بر اساس نگاه به درون و تلاش برای تقویت قدرت داخلی و
کاهش وابستگی کشور به ویژه در صنایع اصلی توجهی ویژه به صنعت فولاد شد و
در نتیجه میزان تولید فولاد خام کشور از حدود 700 هزار تن در سال 1356 به
25 میلیون تن در سال 1397 افزایش یافته است. به همین نسبت از نظر رتبه‌بندی
نیز رتبه ایران در بازه زمانی مذکور از جایگاه 35 جهان به رتبه 10
تولیدکنندگان فولاد صعود کرده و برای سال 1404 نیز با ایجاد ظرفیت 55
میلیون تن، دستیابی به جایگاه هفتم و تبدیل شدن به صادرکننده‌ای بزرگ
هدف‌گذاری شده است. معنای این پیشرفت زمانی بیشتر مشخص می‌شود که بدانیم
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی همان صنعت محدود و ضعیف فولاد هم که وجود
داشت، صد درصد به حضور کارشناسان و مستشاران خارجی وابسته بود و اگر به هر
دلیل این افراد از ادامه همکاری سر باز می‌زدند، همان تولید اندک هم متوقف
می‌شد؛ اما در سال‌های پس از 1357 این نیروهای جوان ایرانی بودند که با
ورود به عرصه دانش و صنعت فولاد، این صنعت مهم و راهبردی را به بهترین شکل
ممکن پیش بردند و اکنون ایران را در آستانه تبدیل شدن به یکی از قطب‌های
صنعت فولاد در منطقه و جهان قرار داده‌اند.
