فتح‌الله پریشان / یکی از مسائل و مباحث مهم این روزهای کشورمان بحث درباره نحوه مواجهه نظام با حصر بازی‌خوردگان فتنه عمیق سال 1388 است. هفته گذشته روزنامه‌های موسوم به اصلاحات از قول دبیر محترم شورای عالی امنیت ملی خبر از گشایش‌هایی درباره محصوران دادند. البته حصر از حیث حقوقی یک قرار تأمینی و امر موقتی است که باید آغاز و پایانی داشته باشد و بالاخره همان طور که در روزی برقرار می‌شود روزی نیز باید به اتمام برسد. از این رو، استعبادی ندارد که این موضوع مورد بررسی شورای عالی امنیت ملی که مهمترین نهاد تصمیم‌گیر در مسئله امنیت و منافع ملی کشور است و در آن همه گروه‌ها و سلیقه‌ها عضویت دارند، قرار گیرد که اتفاقاً خودش متولی صدور این حکم در بهمن سال 1389 بوده و رئیس‌جمهور محترم امروز نیز در آن روز عضو آن جلسه بوده است.
آیا حصر به دلیل اعتراض فتنه‌گران بود؟
یکی از شیطنت‌هایی که برخی‌ها در حوزه رسانه‌ای و سیاسی مرتکب می‌شوند این است که با هدف سایش و کاهش از عظمت حماسه ملی 9 دی که با قیام مردم عزیز و خداجوی تهران و سایر استان‌ها و شهرهای کشور حاکمیت نظام و انقلاب را به مسیر اول خود بازگرداند و تثبیت کرد، می‌خواهند این گونه القا کنند که حصر به دلیل اعتراض محصوران و به عبارت دیگر نقش‌آفرینی آنها در فتنه 88 به وقوع پیوست.
این سوءاستفاده ناشیانه از حافظه تاریخی ملت ایران در حالی صورت می‌گیرد که هنوز زمان زیادی از تاریخ حصر بازیگران داخلی فتنه که در 25 بهمن سال 1389 بود، سپری نشده است و اسناد و صورت جلسه این تصمیم‌گیری از سوی شورای عالی امنیت ملی وجود دارد و افراد مؤثر و شرکت‌کننده در آن جلسه که اتفاقاً از همه گروه‌ها و سلیقه‌های آن روز در قرائت حوادث پس از انتخابات دوره دهم ریاست‌جمهوری در آن حضور داشته‌اند، الآن نیز در قید حیات هستند.
اساساً موضوع حصر سه نفر از عمال و بازی‌خوردگان داخلی فتنه 88، یعنی میرحسین‌موسوی و همسرش زهرا رهنورد و مهدی کروبی هیچ ارتباطی به نقش‌آفرینی آنها در فتنه 88 که با قیام 9 دی مردم شکست خورد، ندارد. البته این حق تحقیق و بررسی تخلفات و اتهامات آنها در فضای آن ایام که مشحون از توهین به نظام اسلامی و مسئولان کشور و زیر سؤال بردن ارزش‌ها و هنجارهای اسلامی و ملی در یک همنوایی و همگرایی آشکار با دشمنان قسم‌خورده این کشور بود، برای نظام اسلامی محفوظ است.
طبعاً اینکه تاکنون از این حق استفاده نشده، یا قرار تأمینی حصر به دادگاه و رسیدگی حقوقی به وضعیت و جزای محصوران اتفاق نیفتاده، در کلان امر به دلیل ملاطفت اسلامی نظام بوده و چه بسا امروز نیز که شورای عالی امنیت ملی با ادله و قرائنی که از وضعیت جسمی و سلامت فتنه‌گران محصور دارد و همچنین در نظر گرفتن مصالح کلان کشور و همین مرحمت نظام اسلامی به این نتیجه رسیده‌اند که مقدمات رفع حصر و ایجاد گشایش‌هایی برای محصوران را فراهم کنند که نباید امر بر کسی مشتبه شود که نظام اسلامی هراسی یا ملاحظه‌ای از کسی یا کشور و سازمان بین‌المللی دارد و این کار را به آن دلایل می‌خواهد انجام دهد.
فتنه 88 و طراحی خارجی
اما در اینجا لازم است به ویژه به مخاطبان جوانی که آرام آرام وارد حوزه اجتماع شده و شرایط سنی آنها در ایام فتنه 88 اجازه درک مسئله را به آنها نمی‌داد عرض کنیم که فتنه پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 1388، یکی از مهمترین چالشهای سیاسی‌ـ اجتماعی نظام جمهوری اسلامی ایران در نیمه دوم دهه 80 شمسی بود که طی آن چند نفر از شخصیتهای سیاسی که سابقه انقلابی نیز داشتند، به تقابل صریح با قانون اساسی جمهوری اسلامی برخاستند و با طرح ادعاهای غیر قانونی با بسیج هواداران خود علیه نظام اقدام کردند.
از دیدگاه رهبر معظم انقلاب، فتنه 88 یک برنامه طراحی شده از سوی دشمنان برای براندازی جمهوری اسلامی ایران بود که حداقل 10 تا 15 سال پیش آن را طراحی کرده بودند. معظم‌له در این باره می‌فرمایند: «من در همين فتنه 88 به بعضى دوستان قرائن و شواهد را نشان دادم؛ حداقل از ده سال، پانزده سال قبل از آن، برنامه‌ريزى وجود داشت.» (بيانات در ديدار دانشجويان و جوانان استان قم، 4/8/1389)
دشمن با استفاده از مهره‌های فریب‌خورده داخلی، طرح پیچیده‌ای را در فتنه 88 دنبال میکرد که به بیان رهبر معظم انقلاب حتی اشغال کشور را نیز در دستور کار داشت. ایشان در این‌باره می‌فرمایند: «فتنه، فتنه بزرگى بود. من به شما عرض كنم؛ چند سالى كه بگذرد، آن وقت قلم‌هاى بسته شده آگاهان بين‌المللى روان خواهد شد، باز خواهد شد، خواهند نوشت. ممكن است من آن روز نباشم، اما شماها هستيد؛ خواهيد شنيد، خواهيد خواند كه چه توطئه بزرگى پشت فتنه سال ۸۸ بود. اين فتنه خيلى چيز مهمى بود، قصدشان خيلى قصد عجيب و غريبى بود؛ در واقع مي‌خواستند ايران را تسخير كنند. این‌هایی كه عامل فتنه بودند‌ـ توى خيابان، يا بعضى از سخنگويانشان‌ـ اغلب ندانسته وارد اين ميدان شده بودند؛ اما دست‌هایی اينها را هدايت مي‌كرد، نمي‌فهميدند.»(12/8/1389)
چرا حصر؟
برخلاف برخی تصورات، رویارویی سران فتنه در برابر نظام و حوادث تلخ سال 88 و وقوع حماسه پرشکوه مردم در نهم دی ماه آن سال به حصر سران فتنه نینجامید و آنها در بقیه روزهای سال 88 و در 11 ماه اول سال 89 به اقدامات سوء خود ادامه دادند که البته نظام اسلامی هم آنها را تحمل میکرد. تدبیر نظام این بود که مردم و به ویژه رأی‌دهندگان به نامزدهای شکست‌خورده نسبت به روند تحولات سیاسی کشور آگاهی لازم را یافته و از آنها فاصله بگیرند که ریزش شدید بدنه اجتماعی نماد آن بود. اما در ماه‌های پایانی سال 89 سران فتنه متأثر از حرکت بیداری اسلامی در منطقه و در راستای راهبرد دشمنان نظام اسلامی تلاش کردند سناریویی را در کشور پیاده کنند که بعدها نمونه آن در سوریه دیده شد و همین اقدام خائنانه آنها برای تبدیل عرصه کشور به جنگ و درگیری داخلی و باز کردن پای گروه‌های تروریستی و تکفیری نظیر داعش به ایران که اگر سستی نشان داده می‌شد می‌توانستند جنایات بزرگی را خلق کنند، شورای عالی امنیت ملی برای خنثی‌سازی این فتنه بزرگ در داخل و ممانعت از پیوند آن به فتنه بزرگ منطقه غرب آسیا تصمیم به حصر فتنه‌گران و بازیگردانان داخلی فتنه گرفت.
حادثه روز 25 بهمن ماه سال 89 را که در پی فراخوان موسوی و کروبی طراحی شد و به اجرا درآمد، می‌توان نقطه اوج هماهنگی سران داخلی فتنه با بیگانگان تلقی کرد؛ چرا که در این روز قدرت‌های استکباری با هدایت عوامل جاسوسی خود برای صدور بیانیه درخواست تجمع و انتخاب زمان و مکان آن و پوشش گسترده رسانه‌ای و پس از آن حمایت آشکار و علنی در قبل و بعد از تجمع می‌خواستند به زعم خود با مدل‌سازی حوادث در ایران، مسائل مصر و تونس را تحت‌الشعاع قرار دهند؛ زیرا پس از اوج‌گیری نهضت‌های انقلابی مردم مصر، تونس و... آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها به شدت در منطقه دچار بحران و سردرگمی شده بودند. این نگرانی اگر چه از یک بعد به ناتوانی در حفظ عوامل دست‌نشانده در کشورهای منطقه معطوف بود، اما نگرانی اصلی آنها اوج‌گیری حرکت‌های انقلابی بود که همگی نشان از الگوگیری از انقلاب اسلامی ایران داشت و این امر و پیامدهای آن می‌توانست بزرگ‌‌ترین تهدید برای منافع نظام سلطه باشد. به چالش کشیده شدن نقطه کانونی بیداری اسلامی، یعنی ایران فرصت ذی‌قیمتی برای نظام سلطه بود.
فراخوان موسوی و کروبی برای کشاندن مردم به خیابانها در 25 بهمن 89 اگر چه با پشتیبانی و حمایت شخص رئیس‌جمهور آمریکا و دیگر سران کاخ سفید همراه شد، اما برخلاف تصور و برنامه‌ریزی آنها با اقبال مردم در داخل مواجه نشد. در آن روز و در حالی‌که هنوز معدود مزدوران فتنه در کوچه پس‌کوچه‌های غرب تهران در حال فرار بودند، کلینتون وزیر خارجه آمریکا در شام روز 25 بهمن پشت دوربین خبرنگاران قرار گرفته و حمایت آمریکا را از آرمان‌های آنها اعلام و تأکید کرد: «آنچه ما امروز در ایران شاهد هستیم، نشانه شجاعت مردم ایران است.» رئیس کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا نیز پس از تجمع محدود فتنه‌گران با صدور بیانیه‌ای ضمن حمایت از آنها، اقدامات حمایت‌آمیز گذشته آمریکا از فتنه‌گران را کافی ندانسته و تأکید می‌کند: «یکی از راه‌هایی که ما از طریق آن می‌توانیم و باید از مردم ایران حمایت کنیم، این است که از تمام راه‌ها و ابزار موجود برای تحریم ایران استفاده کنیم.» در بررسی چرایی این دور تحرکات به چند نکته می‌توان اشاره کرد:
1ـ نگرانی از انفعال و سرخوردگی باقی‌مانده هواداران فتنه؛
2ـ نگرانی برای از دست دادن اعتماد بیگانگان به عنوان یک اپوزیسیون اثرگذار؛
3ـ بهره‌گیری از فضای تحولات منطقه‌ای برای ایجاد تحرک در هواداران؛
4ـ مستندسازی برای محکومیت ایران در عرصه‌های بین‌المللی به ویژه نهادهای حقوق بشری از طریق به خشونت کشاندن اجتماعات؛
5ـ جلوگیری از برخوردهای احتمالی نظام اسلامی با سران فتنه؛
6ـ انتقال مدیریت فتنه از ایران به خارج از کشور برای جلوگیری از برخوردهای احتمالی؛
7ـ خنثی‌سازی آثار حضور شکوهمند مردم در صحنه 22 بهمن 89؛
8ـ جلوگیری از الهام‌بخشی نظام اسلامی برای مردم منطقه؛
9ـ ممانعت از سازمان‌یابی طیف‌های معتدل اصلاح‌طلب که مایل به حضور و عمل در چارچوب اهداف نظام اسلامی بودند.
اما برخلاف تصور و برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته، اقدام دستگاه‌های ذیربط نظام اسلامی برای حصر سران فتنه، فتنه‌ای عظیم را از کشور دور کرد که البته در فاصله کمی از آن و مبتنی بر همان سناریو در سال بعد در سوریه به اجرا درآمد که هنوز مردم این کشور با آثار آن درگیرند.
