توصیههای آیتالله جوادیآملی به سازمان اطلاعات سپاه
حجتالاسلام والمسلمین حسین طائب، رئیس سازمان اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و جمعی از مدیران این سازمان با آیتالله جوادیآملی از مراجع عظام تقلید دیدار کردند. در این جلسه، آیتالله جوادیآملی با اشاره به اهمیت و نقش رسانههای جدید و فضای مجازی در جامعه و سبک زندگی انسانها، بستر فعالیت این رسانهها را فضای حقیقی دانست و اظهار داشت: «وقتی انتقال اطلاعات، متعلق به اندیشه است و همه افکار، عکسها، حرفها و حتی همه اهانتها در آن میآید، بنابراین مجازی معنا ندارد و این فضا، فضای حقیقی است.» این مرجع تقلید در ادامه توکل به خداوند و توسل به ائمه معصوم(ع) را رمز موفقیت در کارها دانست و خطاب به مسئولان سازمان اطلاعات سپاه گفت: «کار شما آقایان خیلی سنگین است. قبلاً عرض میکردیم خوب است که انسان هرکاری را به نیابت حضرت حجت(عج) بکند؛ الآن عرض میکنیم کارهایتان را به نیت حضرت، به اذن حضرت و به کمک حضرت انجام دهید.» آیتالله جوادیآملی در بخش دیگری از سخنان خود، از عملکرد و سیاستهای آمریکا در منطقه که به تولید ناامنی منجر شده، انتقاد کرد و با اشاره به اوضاع حساس کشورهای جهان اسلام، تأکید کرد: « با وجود توطئههای آمریکا بنابراین ما باید حواسمان جمع باشد؛ شرایط مانند میدان مین است.»
چه کسی میتواند جاسوس را تشخیص بدهد؟!
حجتالاسلام منتظری، دادستان کل کشور گفت: «میگویند تشخیص جاسوس به عهده وزارت اطلاعات است؛ اما این دقیق و کامل نیست.» وی با بیان اینکه وزارت اطلاعات در این زمینه وظایف تعریف شده دارد، گفت: «جاسوسی به موجب قانون جرم است و وظیفه مجازات بر عهده قوه قضائیه است و بسیج، نیروی انتظامی و دیگران ضابط قوه قضائيه هستند.» دادستان کل کشور اظهار داشت: «اینکه جرم چه باشد، بر عهده ماست، چه کسی گفته تشخیص جاسوس به عهده وزارت اطلاعات است؟ پیگیری، تعقیب و مجازات بر عهده وزارت اطلاعات است.» وی تصریح کرد: «طبق قانون ۲۹ آیین دادرسی، آنها ضابطان عام هستند و تشخیص جاسوس برعهده قوه قضائیه و بقیه ضابط قوه قضائیه هستند.» عبدالرضا هاشمزایی، نماینده مجلس گفته بود: «اگر جاسوسی مطرح شده، وزیر اطلاعات باید نظر صریحش را مطرح کند. ما نمیتوانیم از قوه قضائیه سؤال کنیم، اما دایره جاسوسی وزارت اطلاعات باید توضیح دهد استاد دانشگاه چطوری جاسوسی میکرده که اینها مطلع نبودهاند یا اگر مطلع بودهاند، این مسائل را خیلی شفاف با ما در میان بگذارند. این استاد دانشگاه و فعال حوزه محیطزیست مگر چه اطلاعاتی داشته و چطور تا اینجا نظارتی نبوده است. الآن دنیا، دنیای هزار سال پیش نیست. دنیای انفجار اطلاعات است و باید بتوانیم افکار عمومی نسل جوان را قانع کنیم.»
تکرار حرف سلطنتطلبان و منافقان
رفتار احمدینژاد به گونهای شده است که یاران دیروزش مهمترین منتقدان رفتار امروز وی شدهاند. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دهم با انتشار نامهای به نامه احمدینژاد واکنش نشان داد. در بخشی از نامه سرگشاده سیدمحمد حسینی به محمود احمدینژاد میخوانیم: «ای کاش احمدینژاد خودشگفتى، خودشیفتگی، خود برتربینی و اشتباه محاسباتی را کنار میگذاشت و به سخن صادقانه و خیرخواهانه خادمان واقعی ملت در دولتهای نهم و دهم و جبهه انقلاب گوش فرا میداد و یا درسهای اخلاق عالم ربانی مرحوم آیتالله حائریشیرازی در جلسات چهارشنبه دولت را که جلابخش قلبها و امیدبخش دلها برای سعی و مجاهدت بیشتر و استقامت و پایمردی خالصانهتر بود، مرور میکرد.
مسلماً اگر روحيه عجیب و غرور و «خود قطب عالمپنداري» در احمدينژاد نبود و اطرافيان سبکسر به اين رذایل دامن نميزدند و آتشبيار معرکه نميشدند، در انتخابات سال ۹۲، ۹۴ و ۹۶ چنين نتايجي حاصل نميشد که امروز مردم با مشکلات عديده معيشتي مواجه باشند. تکرار حرف سلطنتطلبان، منافقان و بدخواهان نظام اسلامي در ۳۹ سال گذشته، علاوهبر آنکه سخيف و مشمئزکننده است، مضحک و ناشيانه به نظر ميرسد.»
توهین و تحقیر به دلیل یک جمله انقلابی
پروانه معصومی یکی از بازیگران سینما و تلویزیون، لیلا حاتمی را به دلیل جانبداری از اغتشاشگران در جشنواره فیلم برلین سرزنش کرد و گفت: «مگر در کشورهای دیگر به دستان معترضین بوسه میزنند؟» وی به دلیل همین چند جمله در روزهای اخیر مورد شدیدترین اهانتها از سوی جریانهای تندرو واقع شده است. هنرپیشه حکومتی! این عنوانی است که پس از انتشار گفتههای پروانه معصومی در انتقاد از لیلا حاتمی سر زبانها افتاد. وی درباره این هجمهها میگوید: «کانالهای اجتماعی را دنبال نمیکنم، ولی هر کسی به من میرسد درباره این حرفها میگوید. دیروز سر میز ناهار یکی از دوستان گفت، این چه حرفهایی است که به لیلا حاتمی گفتی. من واقعاً محلی نگذاشتم؛ چون حوصله ندارم. چقدر برچسب به من زدند. شما باور میکنید که وسط خیابان میخواستند من را کتک بزنند؟ برای اینکه من خدمت آقای خامنهای رفته بودم، صحبتی کردم و صدای آمریکا ـ قابل توجه دوستانی که فقط به رسانههای خارجی توجه میکنند ـ-بخشهایی از آن را پخش کرده بود و فقط آن را شنیده بودند. از خواهر و دوست و همسایه و... به من اعتراض کردند. باز من صبوری کردم. گفتم ایرادی ندارد. بعد هم برای دوستان عزیز و نورچشمیهای من، من شدم بازیگر حکومتی و دولتی، آنها هم شدند هنرمند مستقل! بعد از آن اصلاً از کنارم رد نمیشدند. من در یک مهمانی بودم، یکی از شاعران بسیار برجسته ما به من گفت تو که با این حکومت همکاری میکنی...»