جواد صحرایی‌رستمی/  کهن‌مردان ستادهای کنگره شهدای کشور، یکی پس از دیگری بازنشسته می‌شوند. یاد روزهایی که پاسداران عاشق، دوشادوش هم، کنگره‌ها را با کمترین امکانات برگزار می‌کردند و تا روزهای اوجش، یعنی برپایی اجلاسیه‌ها به پیش می‌بردند، بخیر! و در این میان، نامداران کنگره، خستگی‌ناپذیر، با رویی گشاده و در تعاملی آشکار با قاطبه دوستداران شهدا و فرهنگ حماسه و مقاومت، همه‌شان را خرج رونق کنگره می‌کردند تا سرانجام پس از گذشت یک دهه، اجلاسیه مُعظمی را در قاب تلویزیون، نشان مردم استان و کشورشان دهند. 

باید پذیرفت که دیر یا زود، ستاد کنگره‌ها یا مراکز حفظ آثار سپاه از یادگاران روزهای مقاومت و حماسه تهی خواهد شد و سکانش به دست عزیزانی می‌افتد که از روزهای جنگ، تنها مارش عملیات و آوای عارفانه شهید سیدمرتضی آوینی و نغمه جانسوز حاج‌صادق آهنگران را به خاطر دارند، اما باید هوشیار بود مبادا کنگره‌ها در دوره گذار نسلی، دچار اُفت‌های جبران‌ناپذیر شود. در این راه، ضروری است مدیران نوظهور با عنایت به ملاحظات عصر جدید، مشی اسلاف خود را در پیش گیرند؛ برای نمونه همانند پیشکسوتان، به بودجه‌های ناچیز سالیانه چشم ندوزند و پرشور و عزتمندانه در جذب منابع استانی و کشوری بکوشند، تا قطار کنگره از حرکت باز نایستد و ستادهای کنگره در مراکز استان‌ها، ملجأ و مأمن نویسندگان، محققان و راویانی شود که با همه تنگناها و ناملایمتی‌های روزگار به آنجا روی آوردند، در حوزه ادبیات و تحقیق پاس دارند. در تحقق این مهم نباید از پشتیبانی‌های فرماندهان ارشد سپاه‌های استانی و معاونت‌های مرتبط غافل بود. فرماندهان همان‌گونه که در مأموریت‌هایی چون محرومیت‌زدایی و اقتصاد مقاومتی، بی‌وقفه تلاش می‌کنند، ضروری است در حمایت از کنگره‌ها و مراکز حفظ آثار‌ـ که بی‌تعارف، چراغ بعضی‌های‌شان و شاید بهتر است بگوییم، قاطبه‌شان در سال‌های بعد از اجلاسیه‌ها رو به کم‌سویی رفته‌ـ آستین بالا بزنند و گمان مبرند که ترویج یاد و نام شهدا تنها پاسداشت فصلی و مناسبتی ایام‌الله دفاع مقدس و نصب بنرهای رنگارنگ و جور واجور است. آنچه جهاد خستگی‌ناپذیر و اندیشمندانه در این امر مقدس محسوب می‌شود، پشتیبانی از ستادهای کنگره و مراکز حفظ آثار در تولید آثار فاخر و حمایت از خالقان آن است. زنهار! که این همه کوشش در تربیت نویسندگان و محققانی که از صدقه سری ستادهای کنگره نامی از خود در محافل ادبی و پژوهشی استان‌ها و حتی کشور به در کرده‌اند، صرف تولید آثاری شود که کمترین نسبت را در عزت‌خواهی کشور و بلندی نام نظام داشته باشد و دشمن در سایه غفلت ما، از هزینه‌کردهای‌مان به نفع تحقق منافع شوم خود بهره خواهد برد. پس بیاییم دست در دست هم، ستاد کنگره‌ها و مراکز حفظ آثار را بیشتر دریابیم و نویسندگان و محققان فراموش شده‌اش را همچون سال‌های آغازین و میانه‌اش به دیده محبت در آغوش بگیریم.