تایم: پیشنهاد مذاکره درخواست کمک از ایران است

هفته نامه آمریکایی «تایم» در گزارشی با عنوان «معمای ایران، اسرائیل و عراق، فراروی بوش» نوشت: رفتار خوب با ایران می تواند کلید حل مشکلات آمریکا در عراق باشد، اما چنین امری نیازمند سازش هایی است که اسرائیل و «باز»های دولت جرج بوش با آنها مخالفت خواهند کرد.
تایم روز شنبه نوشت: دو ملاقاتی که طی این هفته در کاخ سفید برگزار شد، بیانگر میزان جدیت معمای پیش روی بوش در مورد تغییر سیاست در عراق می باشد.
اولین میهمان کاخ سفید «جیمز بیکر» وزیر خارجه سابق آمریکا به همراه دیگر اعضای گروه مطالعات عراق بود، گروهی که به همراه افراد واقع در ساختار سیاست خارجی آمریکا به دولت اصرار می کنند که مذاکره با ایران و سوریه، کلید اساسی برای هرگونه موفقیت در برقراری ثبات در عراق است.
«دیگر میهمان بوش، «ایهود اولمرت» نخست وزیر اسرائیل بود، کسی که تنها هدفش از حضور در کاخ سفید، متقاعد کردن بوش برای همراهی با تندروها و در نتیجه اتخاذ موضعی سرسختانه تر در قبال ایران بود.»
به نوشته تایم، رئیس جمهوری آمریکا بزودی به همان چیزی می رسد که بیکر و اولمرت از قبل به آن رسیده اند وآن این است که «انجام هر دوی این کارها در یک زمان ممکن نیست.»
نویسنده تایم اشاره دارد: هم بوش و هم «تونی بلر» نخست وزیر انگلیس به صورت عمومی و علنی اعلام کرده اند که دورنمای مذاکرات با ایران عملی است، البته به شرطی که تهران در روش خود تجدید نظر کرده و غنی سازی اورانیوم را متوقف سازد.
«در غیر این صورت و طبق گفته هر دوی آنها، ایران منزوی خواهد شد، البته یک مساله کمدی در این میان وجود دارد و آن این است که بوش و بلر برای مذاکراتی پیش شرط تعیین می کنند که هر چه قدر هم سعی در پیچاندن آن داشته باشند، باز چیزی نیست، غیر از تقاضای کمک.»
منافع تهران هم ایجاب می کند که از فروپاشی عراق جلوگیری کند، اما آشوبی که اکنون در عراق به پا شده بیشتر به انگلیس و آمریکا آسیب می رساند تا ایران. در نتیجه باید گفت که برای ایران هیچ معنایی ندارد که به آمریکا و انگلیس برای رهایی از عراق کمک کند، مگر اینکه در مقابل به چیزهایی دست پیدا کند.»
به نوشته تایم، ایران از تهدید به انزوایی که از سوی بلر و بوش مطرح شده، ترسی ندارد. بی اعتنایی جسورانه ایران به دو ضرب الاجلی که از سوی سازمان ملل برای توقف غنی سازی مطرح شده بود، نشان می دهد که آن کشور شک دارد آمریکا و متحدینش بتوانند تحریمهای جدی و فشارهای سیاسی مشابهی را علیه تهران به تصویب برسانند.
«در حقیقت باید گفت که تلاشهای آمریکا برای تصویب تحریم علیه ایران در شورای امنیت تاکنون به دلیل مخالفت چین و روسیه با شکست روبرو شده است.»
مسکو و پکن با تحریم سمبلیک کره شمالی تنها پس از اینکه این کشور یک بمب واقعی اتمی را آزمایش کرد، موافقت کردند و حتی پس از تصویب قطعنامه اعلام کردند که هدفشان انزوای کره شمالی از جامعه جهانی نیست، بلکه می خواهند به این ترتیب پیونگ یانگ را به میز مذاکرات بازگردانند، امری که به نظر می آید در آن موفق شده اند.
اکنون هر دوی این کشورها که مراودات و منافع تجاری مشترکی نیز با ایران دارند، با اشاره به تفاوت میان پرونده تهران و پیونگ یانگ، با اعمال هرگونه اقدامی تنبیهی علیه آن کشور مخالفت می کنند.
برخلاف کره شمالی، ایران همچنان پایبند به مفاد معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای (ان پی تی) است و حتی با وجود اینکه آژانس بین المللی انرژی اتمی، نگرانیهایی پیرامون شفافیت و سؤالهای پاسخ داده نشده از سوی تهران مطرح و از ایران درخواست کرده است که برای روشن شدن نیات هسته ایش برای جهانیان تلاش بیشتری بکند، اما دایماً تأکید می کند که هیچگونه مدرکی دال بر وجود برنامه تسلیحاتی در ایران نیافته است.
به همین دلیل مسکو و پکن با هر گزینه تحریمی مخالفت و هشدار می دهند که چنین امری می تواند امکان دستیابی به یک راه حل مذاکراتی را از بین ببرد.
این هفته نامه آمریکایی در ادامه گزارش خود نوشته است: مشکل اینجاست که در حالی که آمریکا و انگلیس طرفدار یک نگرش مستبدانه تری نسبت به مسأله غنی سازی در ایران هستند، متحدین اروپایی نگرشی دوجنبه ای را دنبال می کنند. اتفاق آراء جهانی در سازمان ملل بر این است که ایران باید نگرانی جامعه جهانی را در مورد برنامه هسته ای خود برطرف سازد اما نه به این معنا که این کشور از حق خود برای بهره برداری از انرژی هسته ای به عنوان یکی از اعضای ان پی تی و تحت نظارت آژانس بین المللی، محروم گردد.
این هفته نامه در عین حال تصریح دارد: واقعگرایان عرصه بین الملل ممکن است اینگونه بحث خود را مطرح کنند که مسئله کره شمالی نشان داده که برخورد سرسختانه، نتیجه مطلوب را به بار نخواهد آورد.
تایم می نویسد این سؤال که در نهایت، دولت چه کارهایی را می تواند برای معکوس کردن نگون بختی خود در عراق انجام دهد، به رفراندومی درونی در مورد سیاست کلی دولت آمریکا در خاورمیانه بدل شده و مبارزه برای عینیت دادن به چنین سیاستی احتمالاً سبب در گرفتن بحثهای داغی در راهروهای قدرت در هر دو سوی آتلانتیک خواهد شد.