پشت پرده ناامنی‌های عراق؛ اشغالگران و ائتلاف نامقدس متهمان

حسن هانی‌زاده /  کارشناس مسائل خاورمیانه 
افزایش موج نا امنیها در عراق و گسترش دامنه عملیات تروریستی در این کشور این سئوال را مطرح می کند که چه کسانی از نا امنیهای عراق سود می برند.
بغداد روز چهارشنبه 28 مرداد شاهد چند انفجار خونین در نزدیکی وزارتخانه های دارایی و امور خارجه در منطقه دیپلماتیک الخضراء بود که در نتیجه این انفجارها 95 نفر کشته و هزار و 203 نفر زخمی شدند.
قطعا پاسخ دقیق به این سئوال، نیازمند بازنگری در روند سیاسی عراق پیش از سقوط دیکتاتور بغداد در مارس 2003 است.
کشورهای عربی منطقه از جمله عربستان، کویت، امارات متحده، مصر و اردن تا پیش از آن تاریخ وجود یک دیکتاتور "ضعیف و فلج" در عراق را بسیار مفید تر از وجود نظامی دموکراتیک و مردمسالار می دانستند.
بهه مین دلیل زمانی که نظامیان آمریکایی در سال 1991 میلادی و در جریان آزاد سازی کویت از اشغال عراق قصد ترور صدام حسین دیکتاتور معدوم عراق را داشتند؛ رهبران چند کشور عربی با ترور وی به شدت مخالفت کردند.
اعتقاد رهبران عربستان، امارات ، مصر و اردن این بود که در صورت ترور صدام، نوعی خلاء قدرت در عراق به وجود خواهد آمد و در نهایت شیعیان که اکثریت این کشور را تشکیل می دهند، قدرت را در دست خواهند گرفت.
بنابراین، رایزنی سریع جرج بوش پدر رئیس جمهوری وقت آمریکا با سران این کشورها در جریان حمله نیروهای ائتلاف برای آزاد سازی کویت، سبب شد تا طرح ژنرال نورمن شوارتسکف فرمانده نظامیان آمریکایی برای ترور صدام متوقف شود.
پس از سرنگونی صدام در سال 2003 اختلاف میان سران برخی کشورهای عربی منطقه با آمریکا بر سر جانشینی صدام شدت گرفت، زیرا اعراب خواهان تشکیل رژیمی با رویکردی ضد شیعه در عراق بودند.
اما روند شتاب آلود حوادث عراق پس از سقوط صدام، فضای جدیدی را برای حضور قدرتمندانه اکثریت ملت عراق در عرصه های سیاسی این کشور فراهم کرد.
این اکثریت در دوران دیکتاتوری رژیم بعث در حاشیه بودند و مجموعه ای از وابستگان به تکریتی ها و اعضاء حزب بعث قدرت مطلقه عراق را برای مدت 35 سال در اختیارداشتند.
فضای جدید عراق با به قدرت رسیدن دو طایفه مهم شیعه و کردها نگرانی رهبران کشورهای عربی اطراف عراق را به دنبال داشت.
علت این امر، این است که رژیمهای دیکتاتور عرب از شکل گیری یک نظام پارلمانی و دموکراتیک مشابه لبنان بیمناک بودند زیرا اعتقاد دارند که چنین نظامی ممکن است به الگویی از دموکراسی و مردمسالاری برای ملتهای عرب مبدل شود.
بنابراین پس از سقوط صدام، عناصر سلفی، وهابی و القاعده با کمک برخی کشورهای عربی همسایه عراق ، با هدف جلوگیری از شکل گیری یک چنین نظام سیاسی وارد این کشور شدند.
ائتلاف نا مقدس این مجموعه ها با عناصر حزب بعث که همچنان در بدنه نظام جدید عراق نفوذ دارند به تشدید ناامنی ها در عراق کمک کرد.
نیروهای اشغالگر نیز با عقب نشینی از شهرهای عراق هدایت غیر مستقیم این تروریستها را به عهده گرفتند، زیرا نظامیان آمریکایی برای حضور فیزیکی مجدد خود نیازمند یک توجیه امنیتی هستند.
تشدید نا امنی ها در عراق نیز به دلیل نزدیک شدن انتخابات پارلمانی عراق صورت می گیرد زیرا جریانهای داخلی اخیر عراق ثابت کرد که دولت نوری المالکی مطیع سیاستهای آمریکا نیست.
با توجه به اینکه انتخابات پارلمانی و همه پرسی درباره توافقنامه امنیتی واشنگتن و بغداد همزمان در دی ماه سال جاری بر گزار می شود به طور طبیعی نیروهای اشغالگر و تروریستها تلاش می کنند تا از برگزاری چنین انتخاباتی جلو گیری کنند.
بنابراین هشدار اخیر رهبران سیاسی عراق مبنی بر وجود مجموعه های تروریستی با رویکردی سلفی برای نا امن کردن عراق نشان می دهد که آمریکا و برخی کشورهای عربی منطقه از جمله عربستان و نیز عناصر حزب منحله بعث به طور مستقیم وغیر مستقیم در سازماندهی گروه های تروریستی نقش دارند.
این نا امنی ها قطعا در چند روز آینده در عراق شدت بیشتری خواهد یافت و دولت نوری المالکی بدون ایجاد یک مرز بندی سیاسی جدی در تعامل خود با کشورهای همسو با تروریستها نخواهد توانست امنیت پایدار را در عراق ایجاد کند.