به گزارش رجانیوز، اکنون پس از گذشت 4 سال و در شرایطی که بیش از 7 هزار دستگاه در سانتریفیوژ نطنز فعال است، سایت فردو ایران در مرحله تجهیز قرار دارد، بیش از 2000 کلیوگرم ذخیره اورانیوم 3،5 درصد در ایران موجود است، بیاثر بودن قطعنامههای شورای امنیت در توقف ایران برای همه روشن شده است، جمهوری اسلامی پس از پیروزی در دوئل دیپلماتیک نیویورک، در تهران نیز طی نشستی سهجانبه به موفقیتی تاریخی دست یافت.
اگرچه معدود افرادی مانند احمد توکلی که عادت به اظهارنظرهای شتابزده دارند، ادعا کردهاند این توافقنامه! مصالح ملی را تأمین نمیکند و در ادعای جالبتری اضافه کردهاند که ایران در این توافقنامه تعهدات یک طرفهای داده است.
توکلی در حالی مسئولان را متهم میکند که گویا هنوز فرق میان بیانیه (Declaration) و توافقنامه (Agreement) را نمیداند. اما آیا ایران در همین بیانیه تعهدات یکطرفه داده است؟
در بند یک این بیانیه بند 4 NPTمورد تصریح قرار گرفته و در حالی که 4 قطعنامه شورای امنیت و قطعنامههای شورای حکام درخواست غیرقانونی تعلیق کلیه فعالیتهای غنیسازی ایران را مطرح میکنند، صراحتاً بر حق ایران درخصوص در اختیار داشتن چرخه سوخت هستهای شامل فعالیتهای غنیسازی تأکید شده است. این تعهد یکطرفه است؟
در بند دو و سه، تهدید هستهای برای کشور به یک فرصت تبدیل شده است، یعنی اگر تا پیش از این، برخی تصور میکردند موضوع هستهای برای کشور یک تهدید است، اکنون از آن به مثابه یک فرصت استفاده میشود. در بند 3 تصریح شده است: «معتقدیم تبادل سوخت هستهای بستری برای شروع همکاری در عرصههای مختلف خصوصا همکاریهای صلحآمیز هستهای شامل ساخت نیروگاه هستهای و رآکتورهای تحقیقاتی میباشد.» اینکه در یک بیانیه رسمی که مبنای توافقات آینده خواهد بود، تأکید میشود که باید برای ایران نیروگاه و رآکتور بسازید، تعهد یکطرفه است؟
در بند 4، برای اولین بار طی یک بیانیه رسمی تأکید شده است که در طول این روند "از هرگونه تقابلی اعم از اقدامات، رفتار و بیانیههای تهدید آمیزی که به حقوق و تعهدات هستهای ایران تحت NPT لطمه میزند، اجتناب گردد و همکاری هستهای جایگزین آنها شود." اینکه طرفهای مقابل ملزم میشوند شاخ و شانه کشیدن و ادبیات تحریم و تهدید و قطعنامه را کنار بگذارندو به جای رفتار تقابلی، تعامل را در پیش بگیرند، تعهد یکطرفه است؟
در بند 5، ایران آمادگی خود را برای به امانت گذاشتن 1200 کیلوگرم اورانیوم 3،5 درصد خود را در ترکیه آنهم با نظارت ایران و آژانس بر نگهداری ایمن از این مواد، اعلام کرده است. آیا با فراهم شدن مجموعه تضمینهای عینی، حرکت در مسیری که منجر به تهیه سوخت رآکتور تهران میشود،تعهد یکطرفه است؟ مضاف بر اینکه امریکا در نامه 2009 خود به ایران و سپس اظهارات نماینده آن در وین (اکتبر 2009) به هیچوجه زیر بار این مسئله نمیرفت و تأکید داشت ایران باید اورانیوم را به روسیه تحویل دهد و اساساً حرفی از کشور ثالث نبود.
در بند 6، برای اولین بار از تعبیر گروه وین برای کاستن از بار تعیینکنندگی گروه 1+5 استفاده شده و اساساًتوپ در این بند در زمین گروه وین است. پس از نامه ایران به آژانس و اعلام آمادگی، امریکا، روسیه، فرانسه و آژانس باید این بیانیه را مورد تأیید قرار دهند تا مبنای توافقنامه کتبی باشد. اگر آژانس بخواهد این بیانیه را تأیید کند یعنی باید در شورای حکام به رأی گذاشته شود، رأی مثبت به این بیانیه، یعنی نقض قطعنامههای قبلی شورای حکام که بر تعلیق غنیسازی در ایران تأکید داشت، چرا که در بند یک این بیانیه، حق فعالیتهای غنیسازی ایران به رسمیت شناخته شده است. همچنین در این بیانیه هیچ صحبتی درباره تعلیق فعالیتهای غنیسازی 3،5 و 20 درصد ایران مطرح نشده است. آیا این تعهد یکطرفه است؟
در بند 7، گروه وین تعهد خود را به شرایط و مفاد این بیانیه اعلام کرده است و در مقابل پس از بیان اینکه ایران 1200 کیلوگرم اورانیوم با غنای پایین را در ترکیه به امانت میگذارد، تأکید شده است که گروه وین باید در طول ک سال 120 کیلوگرم مواد مورد نیاز رآکتور تهران را به ایران تحویل دهد. این تعهد یکطرفه است؟
در بند 8، تأکید شده که حتی اگر به مفاد این بیانیه بیتوجهی و بیاحترامی شود، باید اورانیوم با غنای پایین بدون هیچگونه پیش شرط و به سرعت به ایران تحویل داده شود، در همین بند مرجع تشخیص بیتوجهی و بیاحترامی هم مشخص شده است: حسب درخواست ایران؛ آیا این یک تعهد یکطرفه است؟
در بند 9، ضمن اینکه برای ادامه مذاکره با 1+5 اعلام آمادگی شده، دستور کار مذاکرات نیز براساس مشترکات دو بسته پیشنهادی تعیین شده است. در بسته پیشنهادی ایران که سال گذشته در آستانه نشست ژنو از سوی ایران تحویل نمایندگان 6 کشور شد، هیچ حرفی از موضوع هستهای ایران نیست و این، یعنی ایران با 1+5 صحبتی درباره موضوع هستهای خود ندارد، بلکه حاضر است راجع به مسائلی مانند خلع سلاح دارندگان سلاح هستهای با آنها به گفتوگو بنشیند. این دستاورد بزرگ و اذعان ترکیه و برزیل بر آن در بیانیه تهران، تعهد یکطرفه است؟
در بند 10 نیز رویکرد ایران در پیگیری حقوق هستهای خود و حتی سایر کشورهای عضو NPT سازنده دانسته شده و از پایبندیاش به معاهده قدردانی شده است. در شرایط اتهامزنی غرب علیه ایران، تأکید بر حقانیت ایران آنهم از سوی برزیل و ترکیه، در شرایطی که بهویژه رئیسجمهور برزیل مستظهر به حمایت امریکا در این مذاکره بود و وزیر خارجه ایالات متحده در لفاظی دو روز قبل خود گفت امیدواریم ایران از این فرصت استفاده کند، آیا یک تعهد یکطرفه است؟
و در پایان اینکه، چرا آقای توکلی که هنوز فرق میان توافقنامه و بیانیه و الزامات حقوقی میان این دو را نمیداند، در حوزه سیاست خارجی بیتخصص است و حتی حاضر نشده متن فارسی بیانیه را یک بار با دقت بخواند و پیروزی آشکار ایران را در بند بند آن مشاهده کند، به راحتی به خود اجازه میدهد دستاورد بزرگ نمایندگان ملت ایران را تحقیر کند؛ آنهم در شرایطی که رسانههای صهیونیستی نیز به این دستاورد بزرگ پی برده و در حال سرزنش ترکیه و برزیل هستند و لحن سرد امریکا و اروپا نیز نشان از شوک آنها از چیرهدستی دیپلماتیک ایران دارد؟