ما و همایش سیاسی و اقتصادی کن!

بصیرت:جشنواره فیلم کن، شصت و سومین دوره خودش را نیز با هیاهوی رسانه ها پشت سر گذاشت. این جشنواره امسال نیز روندی مشابه سال های گذشته خود را پس گرفت. به طوری که همچون دوره های اخیرش، دو شاخصه را می توان در آن مشاهده کرد: اول رویکرد پررنگ سیاسی و دوم ضعف و ابتذال.
شاخصه اول، طبیعی و قابل انتظار است؛ به هر حال کن، فستیوالی وابسته به دولت فرانسه است. دولتی که حتی به هنرمندان کشورش نیز اجازه ساخت اثر در انتقاد از استعمار را نمی دهد. مصداق آن هم هنرمندی به نام «دیودونه» است که نه امکان تولید فیلم مورد نظرش درباره استعمار را یافته و هم این که به دلیل تقدیر از یک دانشمند منکر هولوکاست در یکی از آثارش مورد پیگرد قانونی قرار گرفته است! چنین جشنواره ای، حتی آنجا که فیلمی انقلابی و روشنفکرانه را نیز می پذیرد و نمایش می دهد، بدون هدف و غرض نیست. مثل همین دوره که از یک طرف یک فیلم انتقادآمیز نسبت به استعمار به نمایش درآوردند و از آن طرف، علیه آن تظاهرات راه انداختند. آن ها دو انگیزه از این کار داشتند.هم خواستند باز هم ژست روشنفکرانه بگیرند و هم با برگزاری تظاهرات علیه یک فیلم (!) بگویند مردم کشورشان چقدر به استعمار دلبسته اند که حتی انتقاد از آن را هم برنمی تابند!
امسال نیز جشنواره فیلم کن، رویکرد ضد ایرانی خودش را نشان داد. نشان داد که برخلاف آنچه غربی ها می گویند، هنر نزد آنان چقدر سیاسی است. حتی در کن، که ادعای مستقل و روشنفکر بودن دارد. عمق سیاسی بودن کن تا آنجاست که سال گذشته به اعطای جایزه به فیلم سطحی و سخیف «گربه های ایرانی» تن داد و امسال، کار به دخالت در امور داخلی کشورمان کشاند.
البته بازهم تاکید می کنم؛ از جشنواره ای متصل به دولتی جنگ طلب و زورگو انتظاری جز این نباید داشت. اما از مسئولان سینمایی مان می توانیم انتظار داشته باشیم که قدری فعالانه تر با این جشنواره ها برخورد کنند. دیدار و مذاکره با دبیر جشنواره ای رودررو با انقلاب اسلامی، با سینمای عزت مند در تضاد است. هرچند امسال نامه ای اعتراض آمیز نوشته شد. اما جا داشت که از شکوه و قدرت سینمای مان استفاده می کردیم و با بایکوت و ترک نمودن جشنواره کن، نشان می دادیم که دخالت بیگانگان در امور کشورمان را تحمل نمی کنیم.
شاخصه دوم جشنواره کن، تداوم افول و سقوط آن است. این جشنواره هر سال، رو به عقب حرکت می کند و این هم از عواقب غلبه سیاست و اقتصاد بر فرهنگ است. در جشنواره کن هم مثل اسکار، ونیز و...، فرهنگ و هنر پس از سیاست و اقتصاد قرار دارد. در واقع، سینما و جاذبه و قدرتش، ابزاری است برای نیل به اهداف سیاسی و تجاری در دست غرب. همین که محصولات خلق شده توسط سرمایه داران صهیونیست آمریکا، حجم زیادی از برنامه کن را پر می کند، گویای این مسئله است. آیا سندی مهم تر از این می خواهید که فیلم ساخته شده توسط ریدلی اسکات- کارگردان مبلغ تفکر و سیاست آمریکا- جشنواره کن را افتتاح کرد.
متأسفانه جشنواره کن، باعث مردود شدن برخی از رسانه های ما می شود. چطور می توان باور کرد رسانه هایی که برای این نمایش سیاسی و اقتصادی تبلیغ می کنند، مستقل و آزاده هستند؟ باید دید، آیا داستان ما و همایش سیاسی و اقتصادی کن، در سال های آینده نیز به همین منوال تکرار می شود یا مسئولان تدبیری دیگر می اندیشند؟
آرش فهیم