لا‌ئیسم از فرانسه تا ایران (بخش چهارم)

پیش از انجام این مقایسه، توجه به نکاتی حایز اهمیت است:
1- وجود شباهت مورد نظرمان را در حیطه «روشها» - نه دردایره افراد - جست و جو کنیم؛ چرا که بحث ما بر محور عملکرد همه کسانی نیست که در صحنه های گوناگون فرهنگی، سیاسی و اجتماعی حضور دارند؛ بلکه « حاصل کار» مورد توجه است. هدف ما تأمل کردن بر بازتاب ها و عملکردهای مشابهی است که از سوی جناح های مشکوک و گاه ضد مذهبی با یک صد سال فاصله، در دو نقطه کاملا‌ متفاوت جهان زیر لوای «دموکراسی و آزادیخواهی!» سرزده است.
2- به طور قطع، استکبار برای درهم شکستن باورهای دینی مردم ایران، بسیج شده است. برخورد با این باورها در نقاط گوناگون دنیا، شیوه های بومی و منطقه ای خاص خود را دارد؛ اما سرشت یکسان آدمها باعث میشودکه این گونه تلا‌ش های شیطانی، در اصل به هم شبیه شوند. غربی ها بارها تجربه از بین بردن اعتقادات و سنت ها را در کشور های مختلف داشته اند. یکی از این تلا‌ش ها در فرانسه صورت گرفته که تمرکز اصلی آن بر« تفکیک دیانت و سیاست» بوده است. محوری بودن این موضوع اخیر است که خود به خود، شباهتهایی را در مسیر رخدادهای فرانسه دیروز و ایران امروز ایجاد می کند. با این توضیح، به برشمردن مواردی از شباهتهای مذکور میپردازیم: الف - فرانسه در سال های پایانی قرن نوزدهم، نوعی مرکزیت فکری در مغربزمین داشته است.
انقلا‌ب اسلا‌می ایران نیز نوعی مرکزیت فکری در جهان اسلا‌م یافته و مواضع و عملکردهای ویژه آن - در وقوع انقلا‌ب، دوران دفاع مقدس و دوره بازسازی - چشم همگان را به سوی خود خیره نموده است.
ب- افرادی که تحت تعلیم و تربیت نظام آموزشی فرانسه بودند، از طریق دورکیم یهودی دچار تحریفاتی در شناخت از «مذهب» و «اجتماع» شدند که از نظر روش، با آنچه توسط بعضی شاگردان کارل پوپر - استاد یهودی و فراماسون زاده انگلیسی - در ایران در حال انجام است، قابل مقایسه می باشد.
ج- دو جریان در ایران اسلا‌می امروز حضور جدی دارند؛ یکی کسانی که نقش گستردهای برای دین در ابعاد گوناگون زندگی قائلند و دیگر افرادی که به محدود کردن حوزه اقتدار دین و در نتیجه واگذاری نقش آن به خواستههای برخاسته از امیال مردم - و نه نیازهایشان - معتقد می باشند. در فرانسه آن روز نیز، وضع چنین بوده است.
د- همچنانکه کاتولیک در ارائه مفاهیم نظری مورد علا‌قه اش به جامعه موفق عمل نکرد، «دین محوران» امروز ما نیز این گونه اندو گذری بر شکوائیه های تلخ مقام معظم رهبری از دانشگاه و حوزه ،بهترین گواه این مدعاست؛ با این تفاوت که درهای گرانبهایی در معارف ماست که باید از عمق دریای تحقیق و تفکر و اجتهاد صید شود؛ اما مسیحیت از این نظر بسیار تهیدست است. البته تفاوت های دیگری نیز وجود دارد.
ه- در فرانسه، مسائل زیر بنایی نظیر تفکیک دیانت و سیاست ، نماد هایی داشت. نقش این نمادها، فریب و سوق دادن مردم به سویی بود که نیروهای ضد مذهبی می خواستند. ماجرای محاکمه دریفوس که با عنوان دفاع از شعار « حقایق حقوقی محض» صورت پذیرفت، در این جهت قابل ارزیابی است. اساساً دامن زدن مردم فریبانه به مسائلی مانند سخنرانی آقای منتظری در 13 رجب 1418 و محاکمه آقای کرباسچی در جریانی مستمر و آرام ، به ایجاد تفرقه در کشور می انجامد.
در یکی از نشریات داخل کشور، با تیتر: «جامعه مدنی؛ نه یک کلمه کم، نه یک کلمه زیاد» از قول خواننده ای می خوانیم: « دولت خاتمی در ماه های نخست پس از شروع به کار ، پسوند اسلا‌می را به «جامعه مدنی» افزود و پسوند مذکور بسیار ناچسب بود».
سپس همین خواننده! در ادامه می افزاید: «به عنوان شخصی میانسال که در طول 25 سال گذشته، یک بار را‡ی به صندوق ریخته و آن هم به دولت خاتمی رای داده است، می خواهم که «جامعه مدنی» باشد، نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم»(1) عبارت فوق، در شمار محترمانهترین مشکل ابراز انزجار و تنفر از دین مبین اسلا‌م است که در این قبیل نشریات دیده میشود. در واقع تیتر مذکور ، نوعی برخورد گستاخانه با جمله مشهور حضرت امام(ره) است که :«جمهوری اسلا‌می نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد».
و- تضعیف نیروهای مسلح مذهبی به صورت یک برنامه منظم، در فرانسه دنبال شد. تا ارتش کاتولیک آن روز ، جرا‡ت ورود جدی به صحنه های سیاسی را نداشته باشد. نحوه برخورد با سپاه پاسداران انقلا‌ب اسلا‌می و نوع القائات دشمنان در مورد فعالیت سیاسی این نهاد در مقطع کنونی و تلا‌ش جدی برای از بین بردن حرمت فرماندهان طراز اول و جا به جا کردن پایگاه محوری این تشکیلا‌ت، هم اینک به خوبی قابل مشاهده است. برای مثال کافی است به مباحثی که در نشریات گوناگون کشور درباره سخنان فرمانده کل سپاه پاسداران. در اردیبهشت 77 مطرح شده ، نظری افکنده شود. تعداد مقالا‌ت و نوشته های متعددی که در یک زمان کوتاه، علیه فرماندهی محترم سپاه به مطبوعات تزریق شد، نشان از آمادگی قبلی داشت.
ز- به دنبال ماجرای دریفوس، گروهی از اهل قلم و هنر که بعضاً از معاندین جدی کلیسا بودند، بهانه خوبی به دست آوردند تا خود را «روشنفکر» مطرح کنند. حضور این گروه منسجم روشنفکری ، بعدها کار را به جایی رساند که قدرت یافتند از در مخالفت صریح با اصول ارزشی و اخلا‌قی دینداران، درآیند و به منظور سست کردن ریشه های مذهب در جامعه فرانسه، هرچه می خواهند، ابراز نمایند. مشابه این وضعیت را ما در سال های اخیر داشته ایم. هنوز انتشار کتاب مفسدهبرانگیز «و خدایان دوشنبه ها می خندند» توسط انتشارات «مرغ آمین» در سال 74 و نیز پیامدهای تشنج آفرین آن، شامل آتش زدن کتابفروشی «مرغ آمین» و قرار گرفتن بعضی از دولتمردان فرهنگی در صف حامیان مرغآمین را فراموش نکرده ایم.
در انتشار این گونه آثار، اهداف گوناگونی دنبال می شد، مانند:
1- ایجاد شبهه های جدی معرفتی و اعتقادی در مخاطبان.
2- نشان دادن چهره ای خشن و غیرمنطقی از دین و نمادهای دینی
3- التقاط عمدی میان حق و باطل ، برای باطل انگاری حق و حق انگاری باطل. و...
همان روال ، امروز افسار گسیخته تر ادامه یافته است. برای نمونه، کافی است که مطلب « بریتانیکا، طوطی، مارکز و...» در شماره 42 هفته نامه «مهر» (وابسته به حوزه هنری) مراجعه شود تا معلوم شود چگونه در این مقاله از کتاب «طوطی» اثر زکریا هاشمی، تمجید شده است! به نظر بعضی کارشناسان فرهنگی، از ابتدای پیروزی انقلا‌ب اسلا‌می تاکنون سابقه نداشته است که در یک نشریه چاپ داخل کشور ، از کتابی که مصداق بارز بیان مسایل جنسی در قالب داستان و زشتانگاری(پورنوگرافی) است، این گونه تمجید به عمل آید.«طوطی» سرگذشت یک زن خودفروش یهودی در محله بد نام شهر تهران است که به گونه ای بسیار مستهجن و زشت نوشته شده است.
نفوذ عمیق «تفکرشبهروشنفکری» ، در نشریاتی که توسط مراکز معتبر نظام اسلا‌می تهیه و توزیع می شود، به همین جا پایان نمی یابد. در حال حاضر جریانات روشنفکری، اندیشه بازگشت به دوران حکومت فاسد پهلوی را در سر میپرورانند و به شیوه های گوناگون،تلا‌ش دارند تا خاطره های آن دوران پر مفسده را زنده کنند. یکی از اهداف «جریان روشنفکری» ، قطع رابطه مردم - به ویژه نسل جوان - با دین و ترویج آن دسته از مسایل جنسی است که در نهایت ، به آزادی جنسی منجر گردد. در فرانسه، این وظیفه بر عهده کسانی نظیر زولا‌، پروست و آندره ژید قرار گرفت که در مواردی، خود دچار انحراف جنسی بودند. از جدیدترین نمونه های ایرانیشده این روش، درج مقاله ای طولا‌نی به نام «عشق، رمان و سانسور» است که در شماره 40 نشریه « کیان» چاپ شده است. نویسنده مقاله ، با تمسک به حرف ها و استدلا‌ل های عجیب، خواستار انتشار رمان هایی شده است که به شکلی بی پرده، مسایل جنسی را بازگو کنند! انتشار چنین مطالبی، عمق فاجعه را به خوبی آشکار می کند.