هم استراتژی، هم تاکتیک

حسین امیدى
موسسه بررسی های امنیت ملی رژیم صهیونیستی در آخرین پژوهش خود تحت عنوان «خلیج و خشم عربی» سوال خود را این گونه آغاز می کند که «مسئله این نیست که آیا نظام یمن ساقط می شود بلکه سوال این است که چه موقع ساقط می شود.» البته باید این سوال موسسه پژوهشی رژیم صهیونیستی را این گونه کامل کرد: این تغییر و دگرگونی در کشورهای عربی چه زمانی رخ می دهد و کامل می شود؟
اگرچه برخی در جهان و حتی برخی از روشنفکران در منطقه، در اصل و اصالت قیام های کشورهای عربی تردید نشان دادند و نوع عملیات روانی آمریکا و رژیم صهیونیستی هم به این موضوع کمک کرد تا خروش مردم مسلمان منطقه را مصنوعی و هدایت شده از سوی رژیم صهیونیستی و آمریکا بدانند، اکنون هم برخی تلاش دارند تا روند و سیر تحولات در مصر و تونس و دیگر کشورها را به بیراهه رفتن ارزیابی کنند و اینکه آمریکا و غرب بر سیر تحولات و موج قیام های عربی سوار شده و آن را به انحراف می کشانند. برخلاف این تلاش نشانه ها و مستندات و اطلاعات فراوانی در دست است که نه تنها اصالت این انقلاب ها را تأیید می کند، بلکه روند تحولات را نیز کاملاً در مسیر اصلی، تکاملی و بسیار حکیمانه نشان می دهد.
همین قدر کافی است که رژیم صهیونیستی آن چنان قالب تهی کرده است و نسبت به آنچه در مصر و شمال آفریقا می گذرد دلهره تمامی مقامات و دستگاه های آن را فرا گرفته که «وولفووتیس» با ارائه راهکار آنها را دلداری می دهد. وی می گوید: «درست است که مبارک را از دست داده ایم، ولی اسرائیل باید به دنبال هم پیمان جدید در مصر باشد.» «پاتریک سیل» در آخرین یادداشت سیاسی خود می نویسد: «نمی دانیم چه حکومتی بر سر کار می آید، ولی آنچه مسلم است اینکه سیاست خارجی مصر تغییر خواهد کرد و سیاست دوره مبارک ادامه نمی یابد و محاصره غزه باقی نمی ماند و سیاست دشمنی با ایران، حماس و حزب الله متوقف می شود و چه پیمان کمپ دیوید لغو شود و چه باقی بماند، روابط مصر و اسرائیل مانند قبل نخواهد بود. وی می گوید: «فضای استراتژیک اسرائیل با انقلاب مصر تغییر می کند و همان گونه که با سقوط شاه ایران و بروز انقلاب اسلامی، محور دمشق : تهران : حزب الله شکل گرفت و جلوی اسرائیل ایستاد و در سال های گذشته ترکیه نیز به عنوان هم پیمان موثر اسرائیل از اسرائیل فاصله گرفت، امروز نیز اسرائیل، مصر را در انقلاب مردمی از دست می دهد و گرفتار انزوای منطقه ای می کند.» البته آقای پاتریک سیل به رژیم صهیونیستی توصیه می کند تا دیر نشده و برای جلوگیری از انزوا در بین حامیان غربی، طرح صلح با فلسطینی ها و سوریه را نیز بپذیرد، چراکه آنچه بر بنیان کمپ دیوید برای تسلط بر منطقه و سیاست های توسعه طلبانه استوار شده بود، فرو ریخته است.
«موشه یعالون» وزیر امور راهبردی رژیم صهیونیستی هم که از عناصر نظامی : امنیتی با تجربه این رژیم است در مصاحبه با رادیو ارتش صهیونیستی اعلام کرده در یک انتخابات شفاف و آزاد در مصر، اخوان المسلمین به قدرت می رسند و با توجه به اهمیتی که عربستان برای آمریکا دارد، سیاست محتاطانه ای برای حفظ پادشاه عربستان دنبال خواهد شد و برخلاف مبارک از وی درخواست کناره گیری نمی کنند.
این فضای ملتهب منطقه ای به شکل آشکاری عرصه های استراتژیک رژیم صهیونیستی را فرا گرفته و مجبور به تغییر خواهد کرد که کاملاً با سه دهه گذشته و محتوای تهاجمی آن متفاوت خواهد بود. یعنی اگر جریان افراطی و حاکم بر رژیم صهیونیستی تمایل به پذیرش واقعیت های جدید منطقه ای نداشته باشد، نه تنها افراد، احزاب و حکومت صهیونیستی، بلکه منافع و وضعیت آمریکا و غرب در خاورمیانه را نیز در خطر جدی قرار می دهند.
این فضای سنگین استراتژیک، رژیم صهیونیستی را مجبور کرده تا به سرعت در تدابیر و رفتارهای تاکتیکی هم وضعیت خود را بازبینی کند تا دچار خسارت های کمتری شود از این رو نتانیاهو برخلاف میل باطنی و تمایل گروه های افراطی صهیونیستی و ائتلاف حکومتی و با فشار کشورهای غربی و آمریکا، باید با ژست طرح سازش به میدان سیاسی بیاید. وی به خوبی می داند که اگر در مقوله های مشابه قبل به طرح های فریب تکیه کند، ابومازن و حکومت خودگردان را بیش از پیش رسوا و پایه های حکومت وی را تخریب خواهد کرد و اگر قصد ورود به طرح های جدی داشته باشد با فروپاشی ائتلاف حکومتی خود مواجه می شود.
اگر در گذشته رژیم صهیونیستی، طراح عملیات روانی حرفه ای در جهان و بر روی کشورهای دیگر بود، امروز این رژیم ناچار به عملیات روانی بر روی خود و جامعه صهیونیستی است تا به خود روحیه دهد. باراک و نتانیاهو برای افزایش روحیه خودشان و بقیه صهیونیست ها می گویند که از تحولات مصر و دیگر کشورها زیان نمی بینند!!!!
حال آنکه این تحولات هم در استراتژی و هم در تاکتیک، رژیم صهیونیستی را وارد چالش ها، خسارت ها و وضعیت های انفعالی جدیدی خواهد کرد.