- صفحه نخست
- |
- استان ها
- |
- بین الملل
- |
- سیاسی
- |
- چند رسانه ای
- |
- اقتصادی
- |
- فرهنگی
- |
- حماسه و جهاد
- |
- صبح صادق
- |
- صدای انقلاب
- |
- محرومیت زدایی
با ورود قیام اسلامی مردم فلسطین به مرحله جدید خود آثار توطئه آینده صهیونیسم در حال آشکار شدن است. با وجود آنکه این توطئه‌ها برای همگان روشن بوده است. اما تحولات اخیر اشاره به سیاست حساب شده‌ای دال بر افزایش اقدامات در جهت یهودی کردن بیت‌المقدس و ضبط و مصادره زمینها دارد. این اقدامات با گزارشهائی مبنی بر شهادت دویست و سی و پنج تن در خلال قیام مداوم و نیز افزایش محاصره و اخراج بیست و پنج تن از مردم فلسطین از جمله رهبران قیام همراه بوده است.
این شدت عمل زمانی صورت می‌گیرد که فضای سیاسی حاکم بر اعراب مبهم است از یک سو ملک‌حسین شاه اردن سلسله تصمیماتی مبنی بر قطع روابط اداری و حقوقی با کرانه باختری را اعلام کرد و از سوی دیگر سازمانهای فلسطینی اظهارنظرهای متناقضی پیرامون این تصمیمات اعلام نمودند که برخی از آنها حاکی از حمایت و برخی محتاطانه بوده است.
لازمه روشن شدن موضع‌گیری سیاسی اعراب و واکنش واقعی سازمانهای فلسطینی نسبت به تصمیمات اردن تا حد زیادی منوط به موفقیت تشکیل اجلاس شورای ملی فلسطین (پارلمان در تبعید) میباشد گفته میشود که اختلافات بسیاری درباره نوع این واکنش وجود دارد. جریانهائی وجود دارند که خواهان آن هستند که تشکیل دولت فلسطینی در تبعید قبل از اعلان (دولت مستقل) در کرانه باختری و نوار‌غزه که مرکز آن بیت‌المقدس باشد اعلام گردد. همچنین برخی از جناحها جریانی ناهماهنگ با تحولاتی که این منطقه شاهد آن است در دولت تبعیدی مشاهده میکنند. همچنین جناحهائی وجود دارند که معتقدند اعلام (حکومت فلسطینی) در کرانه غربی نوار غزه بر اساس قطعنامه صادره در سال 1947 یک اقدام زودرس است زیرا شرایط و اوضاع جهان عرب مهیای پشتیبانی نظامی و دیپلماتیک از این وضع نمیباشد و دشمن صهیونیستی نیز واقف است که این اقدام در داخل سرزمینهای اشغالی به شدت پاسخ داده خواهد شد. منابع مطلع از آن بیمناکند که هر اقدام حساب نشده‌ای بهانه‌ای بدست دشمن بدهد تا سیاست اخراج و شهرک‌سازی و یهودی کردن سرزمینهای اشغالی را تشدید کند و از خلال پیگیری اقدامات اخیر صهیونیسم کاملاً آشکار است که دشمن سیاست همیشگی سرکوب خود را که بعنوان ضربات پیشگیرانه و نابود‌کننده هرگونه حرکت فلسطینی در خارج و همچنین بعنوان بخشی از استراتژی از پیش طراحی شده مبنی بر ادامه سیاست یهودی کردن و اسکان یهودیان بوده است شدت بخشیده است با توجه به تمام اظهارنظرهائی که صورت می‌گیرد در می‌یابیم که تفاوت اساسی میان برنامه‌های حزب کارگر به رهبری شیمون‌پرز (وزیر خارجه) و برنامه‌های «ائتلاف لیکود» به رهبری اسحاق شامیر نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، وجود ندارد. در زمینه مسائل مربوط به اسکان یهودیان و اخراج و یهودی کردن مناطق اشغالی فلسطین هیچ فرقی میان این دو جریان ندارد.
پیشنهاد و وعده‌های انتخاباتی
بنابراین این پیشنهادها و وعده‌های انتخاباتی شعار هر یک از دو جناح بود و چیزی بیشتر از افزایش اخراج، یهودی کردن مناطق و اسکان دادن بیشتر یهودیان در بر ندارد. در این زمینه روزنامه «هاآرتس» به نقل از منابع مطلع مینویسد: «گرشون سلمون» دبیر جنبش «امناء نسل معبد» طی ملاقاتی با اسحاق شامیر مطالبی پیرامون آینده بیت‌المقدس و مسئله یهودی کردن آن به شرح زیر باوی در میان گذاشته است:
1_ به یهودیان اجازه اقامه نماز در صحن حرم قدس داده شود.
3_ هیئت عالی اسلامی ناظر بر اداره امور عربی در قدس منحل گردد.
2_ نظارت بر منطقه حرم به حکومت اسرائیل واگذار شود.
4_ عملیات حفاری در راه «الالام» واقع در قسمت قدیمی بیت‌المقدس فوراً از سر گرفته شود.
5_ طرح اسکان یهودیان در کلیه مناطق قدیمی بیت‌المقدس تقویت شود.
6_ تلاش صهیونیستها برای یهودی کردن شهر و زدودن ویژگیهای عربی _ اسلامی آن تشدید شود.
از سوی دیگر شیمون‌پرز شخصاً طرحی را به پارلمان ارائه کرد که با نامگذاری تقویت قدس بر روی آن، هدف از آنرا تقویت بنیه اقتصادی بیت‌المقدس قلمداد کرده است در حالیکه منظور از این طرح تسلط دولت صهیونیستی بر اموال عمومی به منظور به انقیاد درآوردن آنان بر اساس استراتژی صهیونیستها و تصور یهودیان در تسلط بر آنهاست.
ناگفته نماند که پرز در طرح خود خواستار بقاء قدس متحد به عنوان پایتختی جاودانه برای صهیونیزم شده است.
بنابراین اگر بین مطالب درخواست شده از شامیر و طرح قانونی پرز رابطه‌ای برقرار کنیم درک پیام تل‌آویو چندان مشکل نخواهد بود پیامی که اسرائیل درصدد گوشزد کردن آن به رژیم‌های عربی است: آنهم در این شرایطی که مواضع در آن غیر روشن به نظر میرسد.
از سرگیری عملیات حفاری
این تدابیر صهیونیستی در زمانی صورت می‌گیرد که خبرگزاریها همچنان از ادامه عملیات حفاری در زیر مسجدالاقصی گزارش میدهند.
در این زمینه (زمولون هامر) وزیر امور دینی اسرائیل طی دیدرای با تیدی‌کولیک سرپرست شهرداری بیت‌المقدس در اواخر ماه ژوئیه گذشته، موافقت وی را با از سرگیری حفاری در قدس قدیم کسب کرد.
از سوی دیگر تظاهرات اسلامی در سرزمینهای اشغالی در آغاز ماه ژوئیه علیه عملیات حفاری با برجای گذاشتن دهها کشته و مجروح فلسطینی به پایان رسید بطوری که حکومت دشمن مجبور به توقف موقتی عملیات حفاری شد و ناچار گردید تا روشن شدن وضع و برقراری تماس با هیئت‌های اسلامی جهت هماهنگ کردن مواضع و اجازه گرفتن برای تکمیل عملیات منتظر بماند به هنگام نظرخواهی از مسئول اوقاف و شورای عالی اسلامی بیت‌المقدس عکس‌العمل وی کاملاً منفی بود. وی یهودیان متعصب را متهم کرد که سعی میکنند در زیر ساختمان مسجدالاقصی بمب‌گذاری کنند تا باعث انهدام آن گردد.
وی افزود: طرح وزارت امور دینی اسرائیل دال بر کشف یک تونل قدیمی که یهودیان مدعی‌اند دو هزار سال قدمت داشته و مجاور حرم در امتداد دیوار ندبه قرار دارد نیز بر همه روشن است.
پس از ابراز مخالفت مسئول اوقاف اسلامی و عدم هماهنگی با طرح فوق «گئولا کوهین» یکی از زنان عضو پارلمان اسرائیل به همراهی تعدادی دیگر از یهودیان به حرم شریف قدس یورش بردند و ساحت مقدس آنرا با حضور خود آلوده کردند. مسئله‌ای که مؤذن حرم شریف و ناظر مسجد صخره و مسجدالاقصی را واداشت که از فرزندان قدس بخواهند از قبله اول مسلمین و سومین حرم شریف دفاع کنند. وی همچنین با طرح حفر تونل که دو قسمت شمالی و جنوبی حرم را به هم متصل میکند، مخالفت کرد.
این اختلاف منجر به برپائی تظاهرات گسترده‌ای در دو مناسبت عید مبارک قربان و دیگری آغاز سال هجری قمری شد. این تظاهرات در روز جهانی قدس نیز تکرار گردید. مسئله‌ای که بازرس کل اسرائیل را واداشت که تقاضای دستگیری مؤذن حرم قدس و تحویل وی به دادگاه را به اتهام تحریک دینی مردم در جهت دست‌زدن به اقدامات خشونت‌بار مطرح کند.
از سوی دیگر اسحاق‌رابین وزیر دفاع رژیم صهیونیستی ربط دادن سیاست با دین را محکوم کرد و گروههای سیاسی فلسطینی را که جشنهای عید قربان و مناسبتهای اسلامی را با قضایای سیاسی مربوط کرده و باعث تحریک مردم میشوند، مورد حمله قرار داد. وی همچنین با اشاره به لزوم جدائی سیاست از دین، مخالفت خود را با دادن برچسب و ویژگی دینی به قیام فلسطینی‌ها اعلام کرد.
در شرایطی که رابین با ویژگی اسلامی قیام به مخالفت پرداخته و تأکید میکند که تل‌آویو کلیه کوششهائی را که در جهت ربط دادن سیاست به دین صورت می‌گیرد، سرکوب خواهد کرد حدود یکصد خاخام و طلاب دینی یهودی در شهر «صفد» در منطقه جلیل و در کنار ضریح خاخام اسحق‌لوریا با اقامه نماز ویژه یهودیان برای متوقف شدن قیام فلسطینی‌ها دست به دعا برداشتند. اما در اینجا رابین یا پرز یا شامیر و یا بازرس پلیس اسرائیل هیچکدام سخنی نگفتند و از ربط دادن سیاست صهیونیستی به دین یهودی لب به اعتراض نگشودند.
تمامی این مسائل دال بر این است که مرحله آینده شاهد حالت منحصر به فردی خواه در زمینه شدت گرفتن مسائل علیه قیام اسلامی و خواه مسئله در پیش گرفتن یک سیاست عجولانه برای تکمیل عملیات یهودی کردن قدس، خواهد بود. البته پیش از آنکه تحولات پیش‌بینی نشده رخ دهد و با بر هم‌زدن معادلات، حکومت اسرائیل را در تنگنای سختی که رهائی از آن از اقرار به واقعیت مشکل باشد، قرار دهد.
گفتنی است که سیاست یهودی کردن قدس مسئله جدیدی نیست بلکه در متن استراتژی صهیونیزم قرار دارد. و بر یک اعتقاد خیالی و دینی یهودی مبنی بر اینکه «قدس یهودی است و باید مسلمین از آن طرد شوند» متکی است.
«پیشینه تاریخی»:
در اینجا نیازی نمی‌بینیم که از استراتژی صهیونیستها مبنی بر اخراج فلسطینی‌ها از سرزمین خود و اختصاص دادن این منطقه بطور خالص به یهودیان جهان سخنی به میان آوریم. این مسئله‌ای شناخته میباشد ولی لازم است با توجه به پیشینه تاریخی آن، اشاره کنیم که عملیات یهودی کردن قدس از لحظه اشغال این شهر اسلامی آغاز شده است.
به هنگام حمله ژوئن 1967 اسرائیل و پیشروی ارتش این کشور در عمق سرزمینهای عربی در غزه، سینا، جولان، کرانه غربی و بیت‌المقدس حکومت اسرائیل تنها پس از گذشت 6 روز از اشغال مناطق فوق با تشکیل اجلاسی مسئله ضمیمه کردن بیت‌المقدس به اسرائیل را مورد بررسی قرار داد و همزمان با ادامه این جلسات تنها 22 روز پس از اشغال، طرح فوق را تقدیم پارلمان اسرائیل کرد که مورد تصویب قرار گرفت و به موجب حکم شماره 2064 که در صفحه 2690 نشریه رسمی الانظمه چاپ حکومت اسرائیل منعکس شد بیت‌المقدس از نظر سیاسی و اداری به اسرائیل ملحق شد و یک روز بعد یعنی در 28 ژوئن، حکومت اسرائیل به رهبری حزب کارگر فرمانی موسوم به «قانون و نظام شماره یک» صادر نمود که بموجب آن منطقه قدس از نظر قوانین و تشکیلات اداری تابع قوانین اسرائیل گردید. از لحظه اشغال بیت‌المقدس در سال 1967 دشمن حفاری‌های خود را برای پیدا کردن بقایای معبد ادعائی و برای فراهم کردن مقدمات آنچه که آنرا اقدامه معبود یهودیان در منطقه حرم شریف میخوانند آغاز نمود که هدف از آن یهودی کردن بیت‌المقدس در چهارچوب طرح تاریخی رژیم صهیونیستی است.
در همین راستا، دشمن به یک کوشش شکست‌خورده‌ای دست یازید و آن سوزاندن مسجدالاقصی به دست یک یهودی استرالیائی بنام دینیس‌ویلیام مایکل‌روهان در 21 ماه اوت 1969 بود. که دشمن ناچار گردید در اثر این عمل، ضمن متوقف کردن موقتی حفاری، فرد مذکور را برای مدت کوتاهی بازداشت نماید، اما این اقدام تل‌آویو کاملاً تاکتیکی بود، زیرا کشورهای بزرگ پس از عکس‌العمل شدیدی که در پایتختهای عربی پس از حادثه آتش‌سوزی، بروز کرد مجبور به مداخله شدند و از اسرائیل خواستند بطور موقتی تا سرد شدن احساسات شدید اسلامی، عملیات حفاری را متوقف کند. و از آن تاریخ به بعد حکومتهای اسرائیل در جهت اجرای طرح ضمیمه کردن قدس به اسرائیل با گام‌های آرام و بدون داد و فریاد اقداماتی صورت داده‌اند تا اینکه پارلمان اسرائیل در 30 ژوئیه 1980 و پس از 13 سال اقدامات الحاق و یا یهودی کردن، بیت‌المقدس را با در نظر گرفتن هر دو بخش آن پایتخت متحد اسرائیل اعلام نمود. همچنین تصویب کرد که مقر ریاست جمهوری دولت پارلمان و دادگاه عالی، شهر بیت‌المقدس باشد و همچنین خواستار اقدامات و تدابیری شد که به اجرای این قانون منتهی شود.
در خلال سالهای 1967 تا 1980 تل‌آویو سلسله اقداماتی در جهت باجرا درآوردن طرح الحاق قدس به اسرائیل از جمله یهودی کردن مؤسسات عمومی خدمات، دادرسی، آموزش، فرهنگ، گمرک و اقتصاد، جدای از کوشش برای نابودی فرهنگ اسلامی و از بین بردن مقدسات، صورت داده است.
رژیم صهیونیستی همچنین شیوه از بین بردن خانه‌های اعراب و به مهاجرت واداشتن سکنه آن و مصادره املاک و اراضی مردم را با وسایل مختلف برای مهیا نمودن عملیات اسکان یهودیان، ساختن محله‌های یهودی‌نشین جدید به جای محلات عربی قدیمی، در پیش گرفته است.
از جمله آنها، تل‌آویو تاکنون موفق به ساخت 9 محله مسکونی یهودی‌نشین در قدس عربی و پیرامون آن به اسامی: رامات‌اشکول، معلوت، دفا، سانهدریسا، جبعات همفتار، النبی‌یعقوب، حی‌شابیرا، الجامعة العنربه، تل بیوت شرقی و تل عناتوت، شده است. براساس گزارشها و اظهاراتی که خبرگزاریها از قول مسئولین اسرائیلی و رهبران فلسطینی در کرانه غربی منعکس کرده‌اند، طرح اسکان هر چه بیشتر یهودیان و یهودی کردن قدس از سوی اسرائیل که حکومت مناخیم بگین (حکومتی که پس از اشغال لبنان در ژوئن 1982 سقوط کرد) و پس از آن به ترتیب حکومتهای شامیر، پرز و مجدداً شامیر دنباله‌رو آن بوده‌اند منجر به بلعیدن بیش از 60 درصد از مساحت کرانه غربی در پایان سال 1986 در چهارچوب طرح توسعه قدس بزرگ از سوی رژیم صهیونیستی شده است.
هدف نهائی طرح قدس بزرگ تجزیه کرانه غربی و قطع اندامهای جغرافیائی و مسکونی آن و سپس از بین بردن حضور گسترده عربی در این سرزمین میباشد، بصورتی که این منطقه بر دو بخش جداگانه یعنی الخلیل در جنوب و نابلس در شمال تقسیم شود.
برای اینکه این طرح به نحوی آسان و بدون سروصدا به اجرا درآید در طرح یهودی کردن قدس الحاق اراضی وسیعی از کرانه غربی در حدود 400 تا 500 کیلومتر را جدای از سرزمین‌هائی که ملحق به قدس بزرگ شده مد‌نظر قرار گرفته است. کمیته‌هائی که حکومتهای صهیونیستی با همکاری شهرداری قدس «ثیدی کولیک» تشکیل داده‌اند نیز مؤید همین نظریه است.
اگر در خلال یهودی کردن قدس و بلعیدن اراضی اشغالی خطرات پیش‌بینی شده‌ای بطور محسوس متوجه ما نمیشد تمامی این وقایع را ذکر نمی‌کردیم. وقایعی که در حقیقت جدای از طرح جنبش صهیونیستی نیست،... جنبشی که خطوط گسترده آن توسط مؤسس آن تئودور هرتزل، وضع شده است اسناد رسمی صادره در کنگره صهیونیستها بتاریخ 30 سپتامبر 1901 حاکی از آن است که جنبش صهیونیستی در نظر دارد با الحاق سرزمینهای مجاور فلسطینی و یهودیان مهاجر را در آنجا اسکان دهد. در این رابطه یکی از رهبران جنبش بنام باکی ناردو در کنگره پنجم آن را اعلام کرد: « دشمنان ما میگویند که در فلسطین جا برای سکونت 12 تا 13 میلیون یهودی وجود ندارد ولی باید توضیح داد که فلسطین فقط اسرائیل بزرگ نیست که در اراضی موجود بین نیل و فرات ایجاد خواهد شد». به عبارت دیگر رهبران صهیونیزم اشاره میکنند که طمع‌ورزی‌های آنان از حدود سرزمین فلسطین فراتر است و در کنفرانس صلحی که در سال 1918 در پاریس برگزار شد جنبش صهیونیستی نقشه‌ای را ارائه کرد که به موجب آن کلیه منابع آبی و آبشارهای لازم برای آبیاری سرزمین فلسطین به اسرائیل ضمیمه شده بود، که از جمله آنها رودخانه لیطانی، سرچشمه‌های رودخانه اردن و آبهای جبل‌الشیخ میباشد. در راستای این طرح در سال 1967 جبل‌الشیخ به اشغال صهیونیستها درآمد که همچنان با بهانه‌های امنیتی در منطقه نوار مرزی تحت اشغال قرار دارد و اسرائیل شروع به اسکان دادن یهودیان و مهاجران از اتیوپی (یهودیان فالاشا) در این منطقه کرده است و تنها این باقیمانده است که جنگ جدیدی را برای اشغال سرچشمه‌های رود اردن در لبنان، سوریه و اردن آغاز کند. در سال 1943 جنبش صهیونیزم طی انتشار یک بررسی، شیوه بهره‌برداری از منابع آبی رودخانه لبنانی لیطانی پس از برگرداندن آن به سرزمینهای فلسطینی را مشخص کرده بود، این پژوهش متکی بر بحث‌ها و نظریه‌های زمین‌شناسی آمریکائی «لادورمالک» است شخصی که در گذشته خواستار تغییر مسیر رودخانه اردن شد (همانطور که در 1964 عملی گردید) و همچنین کسی که مسیر جدید رودخانه لیطانی را در صورتی که این تصمیم عملی شود، معین کرده است.
ما تمامی این وقایع را ذکر کردیم تا یک سابقه تاریخی از طرح توسعه‌طلبی صهیونیزم و اهداف درازمدت آن برای الحاق اراضی کرانه غربی و یهودی کردن قدس تحت شعار پیشرفت، مدرنیزاسیون و تقویت بنیه اقتصادی شهر را ارائه کنیم همانطور که لایحه شمعون‌پرز که بعنوان یک اصل قانونی هفته گذشته، برای کسب موافقت، تسلیم پارلمان شد مدعی همین مسائل است.
تمام این طرح‌ها مجدداً مؤکد این مطلب است که شعارهای بعضی از گروههائی که بر روی معادلات بین‌المللی و منطقه‌ای برای برپائی یک دولت فلسطینی در کرانه غربی که پایتخت آن قدس باشد، شرط‌بندی میکنند، تنها حبابی بیش نیست. زیرا این شعارها به یک نیروی نظامی که دشمن را وادار به دست کشیدن از طرح اصلی توسعه‌طلبانه‌اش بکند متکی نیست، همانطوری که به یک درک تاریخی از معادله درگیری طولانی بین مسلمانان و اعراب از یک سو و رژیم صهیونیستی از سوی دیگر، تکیه نمیکند.
