سالروز حمله رژیم صهیونیستی به مصر در سال ‌١٩٥٦

کانال سوئز و صحرای سیناء برای کشور مصر تنها یک منطقه گردشگری، اقتصادی و یا گردگشری به شمار نمی‌آید، این منطقه، تاریخی به اندازه رویارویی و جنگ جهان عرب با استعمارگران کهنه‌کار فرانسه و انگلیس و هم‌چنین اشغالگران صهیونیست در سال ‌١٩٥٦ دارد؛ جنگی که با هدف به دست گرفتن کنترل کانال استراتژیک سوئز توسط رژیم صهیونیستی آغاز شد و با خروج نیروهای این رژیم از صحرای سیناء پایان یافت.
به گزارش دفتر مطالعات بین‌الملل خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، جنگ ‌٢٩ اکتبر ‌١٩٥٦ با توافق سه دولت انگلیس، فرانسه و رژیم صهیونیستی علیه مصر در منطقه کانال سوئز آغاز شد. هر کدام از این سه دولت به نوعی از اقدامات مسئولان مصری زخم خورده بودند و در یک نشست سه جانبه در منطقه‌ای نزدیک پاریس در ‌٢٣ اکتبر سال ‌١٩٥٦ تصمیم گرفتند تا با حمله رژیم صهیونیستی به کانال سوئز کنترل این منطقه را از دست مصر درآورند. ماجرا از این قرار بود که کنترل خلیج عقبه واقع در شرق شبه جزیره سیناء در دست مصر قرار داشت. مسئولان این کشور در سال ‌١٩٥٥ تصمیم گرفتند با استفاده از این خلیج و افزایش نظارت‌های خود مانع فعالیت‌های دریایی رژیم صهیونیستی در خلیج عقبه شوند؛ بدین ترتیب کشتی‌های وابسته به این رژیم نمی‌توانست در آبهای خلیج عقبه حرکت کنند. به طبع آن مبادلات تجاری بندر "ایلات" رژیم صهیونیستی که دریچه‌ای در اراضی اشغالی به سمت کشورهای آسیایی و شرق آفریقا به شمار می‌آید، فلج شد. نظارتها و محدودیتهای صورت گرفته از سوی مسئولان مصری علیه کشتی‌های رژیم صهیونیستی باعث شد تا این رژیم به نوعی تحت محاصره اقتصادی از سوی مصر قرار گیرد.
همچنین در آن دوره شهادت طلبان فلسطینی توانستند فعالیت‌های خود را با حمایت مصر علیه رژیم صهیونیستی از طریق نوار غزه در سالهای ‌١٩٥٥ و ‌١٩٥٦ افزایش دهند. بنابراین رژیم صهیونیستی از هر فرصتی برای حمله به مصر استقبال می‌کرد.
دولت آمریکا در آن دوره به دولت مصر پیشنهاد داد تا با اعطای وام به این کشور زمینه را برای ساخت یک سد بزرگ که از نظر اقتصادی برای مصر بسیار حیاتی به نظر می‌رسید، فراهم کند. اما مسئولان مصری با دریافت این وام مخالفت کردند و دولت آمریکا مجبور شد پیشنهاد خود را در سال ‌١٩٥٦ پس بگیرد. کشور مصر تلاش کرد تا منابع مالی لازم برای ساخت این سد را تامین کند. در آن زمان بود که جمال عبدالناصر، رییس جمهور وقت مصر خبر ملی شدن کانال سوئز را اعلام کرد. این مساله ضربه سنگینی به منافع انگلیس در مصر به ویژه در منطقه کانال سوئز به شمار می‌آمد. بنابراین خشم دولت انگلیس به شدت نسبت به دولت مصر برانگیخته شد .انگلیس سعی داشت تا با ائتلاف با دیگر دولتها زمینه را برای وارد آوردن ضربه به مصر فراهم آورد. از آن سو دولت فرانسه نیز به دلیل حمایت دولت مصر از انقلاب الجزایر علیه استعمار فرانسه به دنبال راهی بود تا بتواند مصر را تضعیف کند و در نتیجه انقلاب الجزایر به ثمر نرسد.
مجموع این دلایل و اقدامات باعث شد تا انگلیس، فرانسه و رژیم صهیونیستی با اجماع میان خود تصمیم بگیرند که نیروهای رژیم صهیونیستی در سال ‌١٩٥٦ با حمله به صحرای سیناء سربازهای خود را در خاک مصر پیاده کنند؛ این در حالی است که ارتش مصر با حمله نیروهای رژیم صهیونیستی به مقابله برخاست و تلاش کرد تا اشغالگران را از خاک خود بیرون کند. بعد از آن دو کشور انگلیس و فرانسه در ‌٣٠ اکتبر اعلام کردند که جنگ باید متوقف شود و نیروهای دو طرف درگیر یعنی رژیم صهیونیستی و مصر به میزان ‌١٠ کیلومتر از دو طرف کرانه‌های کانال سوئز عقب نشینی کنند. این اقدام دو کشور مذکور بسیار استراتژیک بود؛ چرا که بدین ترتیب دو هدف اصلی استعمارگران محقق می‌شد: اول آنکه کنترل کانال سوئز از دست مسئولان کشور مصر خارج می‌شد و نیروهای رژیم صهیونیستی، فرانسه و انگلیس در اطراف کانال مستقر می‌شدند تا به اصطلاح از کشتی‌های بین‌المللی حمایت کنند و دوم آنکه جنگ صوری علیه مصر بدون شکست به پایان می‌رسید.
تمام شواهد و نشانه‌ها از بروز یک توطئه بین‌المللی علیه مصر حکایت داشت؛ دولتهای انگلیس و مصر تصمیم گرفتند که اگر مصر با این عقب نشینی موافقت نکند نیروهای خود را اطراف کانال سوئز مستقر کرده و ارتش مصر را محاصره کنند. همانطور که پیش‌بینی می‌شد مصر با عقب‌نشینی از کانال سوئز مخالفت کرد. در این زمان اتحاد جماهیر شوروی وارد عمل شد و با اعلام هشداری نسبت به حمله هسته‌ای علیه لندن و پاریس ازاین کشورها خواست تا هرچه سریعتر خاک مصر را ترک کنند.
نیروهای فرانسه و انگلیس در تاریخ ‌٣١ اکتبر حملات خود را علیه مصر به ویژه فرودگاه‌ها و بنادر این کشور آغاز کردند. نیروهای مصری تصمیم گرفتند توجه خود را بر حمایت از سه منطقه مهم پورسعید، قاهره و کانال سوئز متمرکز کنند.
ارتش مصر از صحرای سیناء عقب نشینی کرد و در منطقه غربی کانال سوئز مستقر شد. بنابراین رژیم صهیونیستی طی هشت روز توانست صحرای سیناء را اشغال کند. اعمال فشار اتحاد شوروی، آمریکا و قطعنامه سازمان ملل، دو کشور انگلیس و فرانسه را در تاریخ ‌٢٢ دسامبر ‌١٩٥٦ مجبور به عقب نشینی کرد و نیروهای رژیم صهیونیستی در تاریخ ‌٦ مارس ‌١٩٥٧ این عقب نشینی را تکمیل کردند. مصر نیز در مقابل متعهد شد تا مانع انجام عملیات شهادت طلبانه فلسطینی‌ها در نوار غزه شود و با حضور نیروهای بین‌المللی در مرزهای خود موافقت کرد. دولت مصر در ادامه به رژیم صهیونیستی تضمین داد بتواند در خلیج عقبه کشتی‌رانی کند.
جنگ اسراییل، انگلیس و فرانسه علیه مصر یکی از مهم‌ترین جنگ‌های صورت گرفته در تاریخ کشورهای عربی به شمار می‌آید. جنگ سال ‌١٩٥٦ به مثابه نقطه عطفی در درگیریهای خاورمیانه به شمار می‌آید؛ چرا که به دنبال این جنگ هیمنه امپراطوری‌های استعماری انگلیس و فرانسه فرو ریخت. به طور خلاصه می‌توان گفت رژیم صهیونیستی بعد از آنکه فلسطین را در سال ‌١٩٤٨ تحت اشغال خود درآورد، قصد داشت دامنه اراضی تحت اشغال خود را گسترش دهد و منطقه حساس صحرای سیناء را تحت اشغال خود قرار دهد. برخی نیز معتقدند که این رژیم نوعی جنگ پیشگیرانه را علیه مصر آغاز کرد، چرا که دستیابی این کشور به سلاح‌های بلوک شرق را عامل خطرناکی علیه خود می‌دید و از برهم خوردن تعادل قوا در منطقه‌ می‌ترسید. مناخیم بگین، یکی از اعضای پارلمان رژیم صهیونیستی (کنست) در آن دوره عنوان داشت: من خواهان جنگ پیشگیرانه علیه کشورهای عربی هستم به دو دلیل، اول از بین بردن نیروهای این کشورها، دوم گسترش اراضی ما.