خطر اسلام منهای روحانیت (بخش دوم و پایانی)

در جریاناتی که در این سی و چند سال اتفاق افتاده، هر جا ارتباط با روحانیت اصیل، متخصص و عالم دینی که واقعاً به مبانی دینی آگاه و به عمل به آنها ملتزم باشد نسبتاً بیشتر بوده، موفقیت، محبوبیت و خدمات واقعی بیشتر بوده است و هر جا این ارتباط کمتر بوده، موفقیت کمتر بوده است، خواه خود فرد ،روحانی یا غیر روحانی بوده باشد. به عنوان نمونه، مرحوم رجایی نه از خانواده روحانیت بود نه در حوزه درس خوانده بود، بلکه یک معلم مستضعف بود، اما صریحا و از ته دل می گفت که من فرزند مجلس هستم و مقلد امام.
ا ینکه یک رییس جمهور یا نخست وزیر در سطح بین المللی بگوید من مقلد فلان آقا هستم برای او افتخار نیست، بلکه چه بسا نقطه ضعف محسوب شود، چون می گویند چرا یک سیاستمدار مقلد است؟ اگر منظور، تقلید در نماز و روزه است که دیگران هم مقلد هستند. اما او که می گفت من مقلد هستم معنایش این بود که اگر امام بگوید این کار را بکن می کنم و اگر بگوید نکن نمی کنم و همین روحیه را داشت. اما حتی بعضی از معممین این روحیه را نداشتند و لذا رفتارشان نسبت به مقام معظم رهبری، به قول خودشان، رفتار دوتا دوست بود.
کسی که با رفیقش حرف می زند، گاهی حرف او را قبول دارد و گاهی رد می کند، گاهی هم ممکن است به او ایراد بگیرد. این غیر از این است که او را ولی بداند و خودش را مولّی علیه. آن یکی می گفت من ولایت فقیه را قبول دارم، چون در قانون اساسی آمده است، یعنی اگر روزی این قانون را که قابل تغییر است برداشتند، ولایت فقیه را هم قبول نداریم. اینها شاهد بر این است که مسأله ولایت فقیه علی رغم اینکه دنیا را پر کرده و همه مردم دنیا این حکومت را به نام حکومت ولایت فقیه می شناسند، اما در درون حکومت خودش چقدر غریب است، حتی در میان روحانیت، سیاستمداران و مدیران کشور.
بالاخره در دوران اخیر معلوم شد ولایت فقیه برای بعضی چه موقعیتی دارد. گویا آنها مفهوم ولایت فقیه را طوری دیگر تعریف می کنند، کما اینکه بعضی گفته اند ولایت یعنی دوستی. اما اینکه اطاعت ولی شرعاً واجب باشد و حکم او مثل حکم امام (ع) باشد، پذیرفتن آن برایشان خیلی مشکل است؛ البته اگر امام زمان (عج) را هم فردی واقعی بدانند، نه امام زمان نوعی و شخصیتی حقوقی.
نتیجه ای که باید بگیریم این است که اگر باور داریم که مسأله ولایت فقیه مسأله ای محوری است و دشمنان فراوانی دارد و بسیاری از دوستان و حامیانش هم سست و ضعیفند، باید بفهمیم که اولین وظیفه ما تقویت این مسأله، هم از جهت فکری و نظری و هم از لحاظ سیاسی و عملی است، مخصوصاً که خدای متعال بر ما منت گذاشته و کسی را برای تصدی ولایت به ما مرحمت کرده که باید بگوییم تالی تلو معصوم (ع) است و او را نه می توان با هیچ رهبری در دنیا و نه حتی از لحاظ جامعیتی که نسبت به فضائل و شرایط رهبری دارد، با هیچ مرجعی مقایسه کرد.
اینها حاصل تجربه سی و چند سال بعد از پیروزی انقلاب و دهها سال پیش از پیروزی انقلاب است که ایشان در همه جا و در کوران مسائل مهم بین المللی موفق و پیروز از میدان خارج شدند و نقطه ضعفی نشان ندادند. شکر این نعمت اقتضا می کند که هر چه توان داریم در این راه بگذاریم. اگر توانی، ارادتی، عشقی و حمایتی داریم، برای چه کسی ذخیره کنیم؟ این مسأله اول است.
اهمیت تولی و تبری
در نقطه مقابل هم باید بدانیم خطر از کدام روزنه بیشتر ممکن است در مسأله ولایت فقیه نفوذ پیدا کند؟ درک این مسأله مقداری نیاز به تأمل دارد. اگر حوادث این دو سه سال اخیر نبود، من هم باور نمی کردم که این همه خطر بتواند از ناحیه یک نفر، هرچند با حمایت هزاران نفر، متوجه مسأله ولایت فقیه بشود. برنامه های اقتصادی، ارتباطات با خارج و با سرمایه داران خارجی و اینقدر نفوذ در مسئولین رسمی کشور نشان می دهد که این مسأله تنها مسأله ای سیاسی و برای در دست گرفتن پست دولتی نیست!
اگر این جریانات اتفاق نمی افتاد باور نمی کردیم که به همان اندازه که باید برای تقویت ولایت فقیه فعالیت کنیم، باید برای تضعیف این نقطه مقابل هم تلاش کنیم. این عین مسأله تولی و تبری است. تولی بی تبری یعنی هیچ. اگر کسی را دوست می داریم، باید دشمنانش را هم دشمن بداریم. مسامحه کردن و باری به هر جهت بودن همان بلایی است که از صدر اسلام متوجه ما شده است. الان در میان بیش از یک میلیارد مسلمان، چند نفر می شناسید که دشمن اهل بیت (ع) باشند، یعنی واقعاً با حضرت زهرا (س) و حضرت علی(ع) دشمنی داشته باشند؟
عموماً همه مسلمانان اهل بیت (ع) را دوست دارند، ولی چون این تولی، همراه با تبری نیست، نتیجه ای ندارد: «اتقرب الی الله بحبکم و البرائه من اعدائکم»،( زیارت حضرت معصومه (س)). »قد کانت لکم أسوهأ حسنهأ ف ی براه یم والّذ ین معه ذ قالوا ل قوم ه م نّا برآء م نکم وم مّا تعبدون م ن دون اللّه کفرنا ب کم وبدا بیننا وبینکم العداوه والبغضاء أبدًا حتّی تؤم نوا ب اللّه وحده... » (ممتحنه/ 4). «قل یا أیها الکافرون لا أعبد ما تعبدون ولا أنتم عابدون ما أعبد» (کافرون/ 1ـ3).
این تعیین خط مرزی است. اگر اینها را دوست داریم باید با دشمنان آنها دشمن باشیم. بنابراین، از جهت هدف گذاری برای فعالیت ها، محور ایجابی، تقویت ولایت فقیه است و محور سلبی، مبارزه با کسانی که برای ولایت فقیه خطر آفرین هستند و آن را به بازی می گیرند. چه چیزی از این بالاتر که کسی بگوید ولایت فقیه برای زمان غیبت بود، اما حالا زمان غیبت گذشته و زمان ظهور صغری است!
از جهت برنامه های اجرایی باید بیشترین فعالیت ها را در روشنگری قرار بدهیم. صرف اینکه یک جا جمع بشویم و شعار بدهیم، کاری است که از دیگران هم بر می آید. آنچه وظیفه فرهیختگان و آشنایان با مبانی دینی و انقلابی است، این است که در فکر مردم اثر بگذارند. تا وقتی فکر افراد درست شکل نگرفته باشد، »مذبذبین بین ذلک« مانند فرصت طلبان یک روز طرفدار یکی و روز دیگر طرفدار دیگری خواهند بود.
ضرورت افزایش بینش و آگاهی مردم
ما باید وقتمان را صرف این کنیم که به دیگران بینش بدهیم و سطح فهمشان را بالا بیاوریم. در این صورت، خودشان تشخیص می دهند که چه باید کرد. اینکه همت ما این باشد که فلان شخص از فلان شهر نماینده مجلس بشود، چه ارزشی دارد؟! اگر نماینده های خوبمان را در چند دوره مجلس بررسی کنیم، متوجه می شویم که خوبانمان چطور عمل کردند! برخی به راحتی تغییر نظر می دهند.
در میان دویست سیصد نفر، چند نفر مستقل فکر می کنند و تا آخر می ایستند؟ اگر انسان برای یکی از اینها در فلان شهر کلی هزینه کند، وقت صرف کند، تبلیغات کند و پول خرج کند که نماینده شود، معلوم نیست که وقتی نماینده شد می خواهد چه کار بکند. اما اگر سعی کنیم بینش آنها و بینش مردمی را که می خواهند رأی بدهند تقویت کنیم، این امر ثابتی است وهمیشه مفید است.
معمولا با دوستان می گوییم که سوراخ دعا را گم نکنیم. این همه به مردم می گوییم دعا و توسل داشته باشید، چرا خودمان انجام نمی دهیم؟ آیا واقعاً این کار ما مثل شعار بعضی از به اصطلاح طرفداران ولایت فقیه نیست که به مردم می گویند ولی خودشان عمل نمی کنند؟! ما که به مردم می گوییم توسل داشته باشید، خودمان چه برنامه ای برای دعا و توسل داریم؟ ما در طول این سی سال خیلی تجربه داریم که دعا و توسل، حتی در جبهه ها چقدر کارساز بوده است!
ان شاءالله خدا توفیق بدهد که قدر اهل بیت علیهم السلام را بیشتر بدانیم و از توسل به آنها بیشتر استفاده کنیم.