پرواز پیام‌ها

رضا گرمابدرى
پیش از اختراع ماشین چاپ، تنها امری که کار رسانه را انجام می داد گفت وگوهای رو در رو بود که شکل رسمی آن در فن خطابه تمرکز یافت، اگر چه خطا به هم همیشه مفهوم اطلاع رسانی محض را نداشت. با اختراع ماشین چاپ و عرضه مطبوعات به جامعه بشری اولین وسیله ویژه اطلاع رسانی به شکل انبوه و گسترده در تاریخ ثبت شد. اهالی سیاست و صاحبان قدرت خیلی زود متوجه ارزش این ابزار برای تأمین منافع و دسترسی به اهداف شان شدند. موفقیت هایی که این ابزار رسانه ای برای قدرتمندان به همراه آورد، آنها را مترصد تصاحب سایر ابزاری کرد که به دنبال مطبوعات با کارکرد تولید انبوه خبر و پیام نام رسانه می گرفتند. اینگونه بود که خبرگزاری، رادیو تلویزیون، ماهواره، اینترنت و غیره به سرعت در زندگی بشر جا باز کردند.
ورود هر یک از این ابزار رسانه ای به زندگی بشر کار را برای سلطه قدرتمندان بر مردم خودشان و مردم سایر کشورها آسان تر می کرد.این رسانه ها برای سال های طولانی نقش تولید قدرت نامحسوس را برای قدرتمندان داشتند، اما از زمانی که انحصار آنها در تملک این رسانه ها شکست، رسانه های جدیدی که خارج از حیطه کشورهای قدرتمند شکل گرفتند نیز در تولید خبر و پیام سهیم شدند و این سرآغاز یک تحول بزرگ در شکل گیری جنگ رسانه ای بود این مسئله آنقدر اهمیت دارد که باراک اوباما هفته گذشته لایحه ای را امضا کرد که بخشی از آن به تحریم صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران و بازداشتن سایر کشورها از همکاری با صدا و سیمای ایران مربوط بود.
این اقدام آمریکا در حالی انجام گرفت که پیش از این در ماه اکتبر شرکت ارائه خدمات ماهواره ای «یوتل ست اس ای» پخش چندین شبکه ماهواره ای ایران را متوقف کرد و در ماه نوامبر نیز شرکت ارتباطات ماهواره ای (آسیاست) با فشار مقامات آمریکا از پخش شبکه های ایرانی در شرق آسیا جلوگیری کرد و چند روز پیش نیز شرکت ماهواره ای اسپانیا همین کار را با شبکه های پرس تی وی و هیسپان تی وی ایران کرد.
آمریکایی ها اعلام کردند این کارها در راستای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح اتمی انجام شده است. حال باید پرسید اساساً چه رابطه ای بین فعالیت های هسته ای ایران با شبکه های ماهواره ای که برنامه های ایران را پخش می کنند وجود دارد؟ هر کس بخواهد به این پرسش پاسخ منطقی بدهد چیزی برای اظهار پیدا نمی کند؛ زیرا آمریکایی ها با ایجاد ارتباط ادعایی بین این دو موضوع کاملاً بی ربط، فرافکنی می کنند، اما پاسخ این رفتار ضد آزادی بیان آمریکایی ها را که سال ها نان شعار آزادی بیان را خوردند و ملت هایی را با چماق این شعار بیچاره کردند، باید در جای دیگر یافت. چند سالی است که آمریکایی ها متوجه شده اند با اینکه دامنه و فراگیری رسانه های شان را به شدت گسترش داده اند، اما مانند گذشته حاکم علی الاطلاق در شکل دادن به افکار جهانی نیستند.
این به مثابه زنگ خطر برای امپریالیسم رسانه ای است. آنها این خطر را در جنگ 33 روزه و 22 روزه خوب احساس کردند، آن زمان که رسانه های آمریکا به نفع رژیم صهیونیستی پیام تولید و منتشر می کرد، اما موضع گیری افکار جهانی به نحو باورنکردنی به نفع حزب الله و فلسطینیان بود. در کنار این اتفاق مهم حضور رسانه های ایرانی در مناطق مختلف دنیا بود. وقتی آمریکایی ها رسانه های برون مرزی ایران را زیرنظر گرفتند، متوجه شدند این رسانه ها میلیون ها بیننده دارند. معنای این بررسی جدا شدن میلیون ها انسان از تفکرات القایی و دروغین غرب و پیوستن به اندیشه ناب و دارای پیام های جذاب و همسو با وجدانیات درونی آنها، یعنی انقلاب اسلامی بود. آمریکایی ها دیرهنگام وارد عرصه مقابله با پیام و رسانه ایران شدند. این پیام راه پروازش را یافته اگر چه ماهواره ها به آن راه ندهند؟!