همدلی و همزبانی، لازمه استحکام بخشی ساخت درونی

پايگاه بصيرت؛ گروه سياسي/ همکاري و هماهنگي ميان مسئولان و ارکان يک نظام سياسي از يک سو و ميان آنها و مردمشان از سوي ديگر از بديهيات اوليه براي موفقيت در کشورداري و پيشبرد امور در هر کشوري است. جمهوري اسلامي ايران نيز نه تنها از اين اصل اساسي مستثني نيست، بلکه در شرايط کنوني نيز توجه به اين مهم به چند دليل براي آن اهميت مضاعف دارد. از اين رو،‌ مقام معظم رهبري سال جديد را به نام « دولت، ملت، همدلي و همزباني» نامگذاري کردند. مهم ترين دلايل اهميت اين موضوع براي جمهوري اسلامي عبارتند از:

1- قرار گرفتن در شرايط ويژه اي که مقام معظم رهبري از آن به «پيچ تاريخي» تعبير کرده اند. بدون شک عبور موفق از اين شرايط، تمرکز مضاعف و منسجم انرژي و بکارگيري حداکثري ظرفيت ها و امکانات بالقوه را مي‌طلبد که همدلي و همزباني ميان مردم و مسئولان از جمله الزامات اساسي براي اين منظور است.

2- محروم بودن از امکانات و ظرفيت هاي بين المللي: در شرايطي که نظام اسلامي با تحريم هاي ناجوانمردانه استکبار جهاني مواجه است و از اين نظر با کمبودها و تضييقاتي مواجه است، نگاه به درون و استفاده از ظرفيت هاي بالقوه داخلي از اهميت فراواني برخوردار است. از اين جهت، تحکيم ارتباط ميان مسئولان و مردم و همدلي و همزباني آنان با همديگر را بايستي از جمله ظرفيت هاي درونزاي داخلي نظام اسلامي دانست.

بنابراين، همدلي و همزباني ميان مردم و مسئولان از لوازم اساسي مملکت داري و پيشبرد امور کشور است و در شرايطي که با فشارها و تحريم هاي بين المللي روبرو هستيم و ضرورت توجه به ظرفيت‌هاي دروني بيش از پيش خود را نشان داده است،‌ توجه به اين مهم مي تواند اهرم دروني کارآمدي در استحکام بخشي ساخت دروني قدرت نظام جمهوري اسلامي ايران باشد. با اين وجود،‌ نکته مهم در اين خصوص اينست که اين مهم بتواند خود را در کنش هاي عملي مردم و مسئولان نشان دهد و راهنمايي براي انسجام بخشي به کنش هاي آنان باشد. به عبارت ديگر، کارآيي اين مهم تنها زماني به منصه ي ظهور مي رسد که خود را در کنش هاي متقابل مردم و مسئولان نشان دهد و در حد شعار باقي نماند.

  علاوه بر اين، تجلي واقعي همدلي و همزباني ميان مردم و مسئولان در توجه به دو مسأله اساسي است که يک مورد از اين دو متوجه مسئولان (دولت) و مورد ديگر متوجه مردم است. آنچه مربوط به دولت است، طراحي ساختارهاي مناسب براي استفاده از تمام ظرفيت هاي بالقوه مردمي است. به گونه اي که در قالب اين ساختارها نه تنها افراد احساس شکوفايي کنند، بلکه دولت نيز بتواند بنحو احسن از ظرفيت تک تک آنها براي تحقق اهداف خود بهره ببرد.

اما آنچه مربوط به مردم مي‌شود، تلاش براي پياده کردن و عمل به اصول سبک زندگي اسلامي ايراني است. زيرا با توجه به اينکه نوع نگرش و شيوه زندگي مردم هر کشوري در سرنوشت آن کشور اثرگذار است و همين امر است که افق حرکت آن جامعه به سوي وضع مطلوب را روشن مي‌کند. ترويج سبک هاي زندگي وارداتي و غير اصيل که سنخيت چنداني با فرهنگ بومي جامعه ما ندارد و سبب ترويج مصرف‌گرايي و... مي‌شوند، در نهايت تقاضاها و انتظارات فراواني را متوجه جامعه مي‌کند و از اين طريق، ظرفيت‌هاي بالقوه مردمي که مي‌بايست در خدمت استحکام بخشي ساخت دروني نظام قرار گيرند، متوجه تأمين نيازهاي نه چندان اساسي مي‌شوند. از اين جهت، مقوله سبک زندگي اهميت فراواني دارد و بي‌توجهي به آن مي‌تواند ��سيب‌هاي جبران ناپذيري به پيکر جامعه وارد آورد و يا اينکه حداقل سرعت تحقق آرمان ها و حل معظلات را به ميزان بالايي کُند کند.

نکته پاياني اينکه همدلي و همزباني ميان مردم و مسئولان هم از اهميت ذاتي برخوردار است و هم با توجه به شرايط پيش روي نظام اسلامي، توجه به آن اهميت مضاعف مي يابد و اميدواريم که در سال جديد سرلوحه اي حقيقي براي مردم و مسئولان باشد.