هرچه از سوی کشورهای اسلامی و عربی، نسبت به مسئله فلسطین مسامحه بیشتری صورت می پذیرد، این اشتها بیشتر و بیشتر تحریک می شود. سگ هار اسرائیل با لبخند و نشستن پشت میز مذاکره مهار شدنی نیست.
در حالی که قرار است سه روز دیگر انتخابات پارلمانی رژیم صهیونیستی برگزار شود، بنیامین نتانیاهو نخست وزیر این رژیم وعده داده است در صورت پیروزی در انتخابات مناطق تازه ای از فلسطین اشغالی را به اسرائیل ضمیمه خواهد کرد. مناطق مورد اشاره وی یک سوم مساحت کرانه غربی رود اردن را شامل می شود. نتانیاهو در یک نشست خبری در بیت المقدس، با استناد به یک نقشه که در پشت سر او قرار داشت گفت در صورت پیروزی در انتخابات، بلافاصله دره اردن و شمال بحر المیت را تحت حاکمیت رژیم غاصب اسرائیل اعلام می‌کند.
بیش از 60 هزار فلسطینی در دره اردن و شمال بحرالمیت ساکن هستند و چند هزار صهیونیست هم در شهرک های غبرقانونی این منطقه سکونت دارند. این منطقه کرانه باختری را از اردن جدا می کند و ضمیمه کردن آن به رژیم اسرائیل، حلقه محاصره کرانه باختری را تنگ تر از پیش خواهد کرد. این منطقه سرزمینی حاصلخیز است و برای اقتصاد فلسطینی ها نقش مهمی ایفا می کند. در حال حاضر رژیم صهیونیستی منابع آبی منطقه را اشغال کرده و بر آنها مسلط است. این حربه نه تنها کشاورزان فلسطینی را دچار مشکلات جدی کرده، بلکه حتی آب آشامیدنی فلسطینی ها را نیز دچار محدودیت کرده است.
سوال اینجاست که وعده نتانیاهو چقدر جدی است و آیا او واقعاً چنین قصدی دارد؟ این پرسش از چند منظر قابل تحلیل است. در انتخابات پیشین رژیم صهیونیستی که در فرودین ماه برگزار شد، حزب نتانیاهو (لیکود) تنها یک کرسی از اصلی ترین رقیب خود یعنی حزب «آبی و سفید» (به ریاست ژنرال سابق بنی گنتس) بیشتر کسب کرد. نتانیاهو با 36 کرسی کنست موفق به ائتلاف و تشکیل دولت نشد و به همین دلیل انتخابات تجدید می شود.
نتانیاهو با وضعیت دشوار و پیچیده ای روبروست. او بر لبه تیغ حرکت می کند و پرونده فساد وی مفتوح بوده و همچون شمشیری بالای سرش است. برخی تحلیلگران معتقدند تنها دو راه پیش روی نتانیاهو وجود دارد؛ پیروزی در انتخابات و ساختمان نخست وزیری یا سلول زندان. در چنین شرایطی تقریباً هیچ کاری از «بی بی» بعید نیست؛ از تنش زایی و جنگ افروزی در منطقه گرفته تا وعده هایی مانند الحاق دره اردن.
از این منظر می توان گفت وعده نتانیاهو صرفاً یک وعده انتخاباتی و برای جذب آرای صهیونیست هایی است که معتقدند کل سرزمین های فلسطینی را باید به اسرائیل ملحق کرد و اسرائیل بزرگ را ساخت. طرح الحاق رود اردن برای چنین جریانی، می تواند جذاب باشد. منتقدان و رقبای نتانیاهو می گویند اگر او واقعاً چنین قصدی داشت در تمام این سال ها می توانست آن را عملی کند و طرح چنین مسئله ای چند روز پیش از انتخابات، موضعی صرفاً تبلیغاتی است.
اما ماجرا را از منظری دیگر نیز می توان نگریست. در شرایطی برخی کشورهای عربی در حال عادی سازی روابط پنهان خود با رژیم صهیونیستی بوده و انواع و اقسام چراغ سبزها را به این رژیم نشان می دهند، عملی شدن چنین طرح غاصبانه ای چرا باید بعید باشد؟ کدام قانون و هنجار بین المللی می تواند و اساساً تا کنون توانسته است مانع از تجاوزات و اشغالگری این رژیم شود؟ شورای امنیت سازمان ملل، آمریکا، اروپا یا اتحادیه عرب می خواهند چنین نقشی ایفا کنند؟!
«دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور آمریکا پنجم فرودین ۱۳۹۸ در اقدامی مغایر با قطعنامه‌های سازمان ملل با امضای اعلامیه‌ای حاکمیت رژیم صهیونیستی بر بلندی‌های جولان اشغالی سوریه را به رسمیت شناخت. این درحالی بود که قطعنامه ۴۹۷ شورای امنیت سازمان ملل متحد که در سال ۱۹۸۱ به تأیید اکثریت اعضای این شورا از جمله آمریکا رسیده به طور مطلق ادعای رژیم صهیونیستی برای حاکمیت بر جولان را رد و الحاق این منطقه به اراضی اشغالی فلسطین را باطل و ملغی اعلام کرده است. موضوع بلندی های جولان نشان می دهد، قوانین بین المللی از ضمانت لازم برای ممانعت از اشغالگری این رژیم برخوردار نیستند.
فارغ از اینکه این وعده چقدر تبلیغاتی یا چقدر جدی و عملی است، یک پیام و نشانه مهم با خود به همراه دارد و آن هم اینکه اشتهای غصب و اشغال در ذهن رهبران صهیونیستی نهادینه شده و حد یقفی ندارد. هرچه از سوی کشورهای اسلامی و عربی، نسبت به مسئله فلسطین مسامحه بیشتری صورت می پذیرد، این اشتها بیشتر و بیشتر تحریک می شود. سگ هار اسرائیل با لبخند و نشستن پشت میز مذاکره مهار شدنی نیست.
