هولوکاست، منطقه ممنوعه محققان (بخش ششم)

سیدمجید حسینی
قوانین ضد تحقیق
در 13 ژوئیه 1990، قانونی دربار آزادی رسانه ها در فرانسه وضع شد که بر اساس مفاد آن، زیر سؤال بردن مسئله «هولوکاست»، در سه فرضیه اساسی مربوط به آن، یعنی کشتار ادعایی یهودی ها، اتاق های ادعایی کشتار با گاز و آمار ادعایی شش میلیون کشته یهودی در جنگ جهانی دوم، جرم تلقی می شود. هر کس در فرانسه از این قانون تخلّف کند به یک ماه تا یک سال زندان و پرداخت خسارت و جریمه ای بین 2000 تا 300000 فرانک (333 تا 50000 دلار) محکوم می شود50.
به راستی چه می توان گفت؟ جالب آنجاست که فرانسه را مهد آزادی و دموکراسی می دانند حال آنکه وضع چنین قانونی، با ابتدایی ترین آزادی های انسانی و اجتماعی در تضاد آشکار است. چگونه است که در غرب می توان مقدسات را زیر سؤال برد، حتی در وجود حضرت مسیح(ع) تشکیک کرد ولی درباره کوره های آدم سوزی و یا اتاقهای گاز نمی شود تحقیق کرد و تردید وارد نمود. چه اراده ای در سطح بین الملل وجود دارد که می خواهد مانع تحقیق و کشف حقایق در این زمینه شود؟ به راستی چه دست هایی در پی تأثیرگذاری بر فضای دنیای امروز هستند که حتی تحقیق برای کشف حقایق موجب آشفتگی آنها می شود؛ اصولا اثبات ادعای فاحش و بزرگی همچون هولوکاست تا چه حد می تواند منافع لابی نشینان صهیونیست را فراهم آورد که حتی در کشورهای به اصطلاح متمدن و آزاد هم نمی توان به تحقیق و پژوهش پیرامون واقعه ای تاریخی آن هم مربوط به تنها نیم قرن پیش، پرداخت.
امّا «روبرت فوریسون» پرسش اول را اینگونه جواب می دهد:
«تهیّه و تصویب چنین قانونی در فرانسه، ناشی از القائات و اعمال فشار اسرائیل است. طرح این موضوع در سال 1968، از سوی چند نفر مورخ یهودی، از جمله «پی یر ویدال ناکه»، «سرژ ولرز»، «فرانسوا بداریدا»، با همکاری و همراهی «رنه ساموئل سیرات» خاخام بزرگ فرانسه، ارایه شد. قانون یاد شده در سال 1990 و به ابتکار «لوران فابیوس»،
نخست وزیر سابق فرانسه وضع شد. فابیوس قبلاً عضو دولت سوسیالیستی و رئیس مجلس ملی فرانسه بود و به عنوان یک مبارز یهودی که در راه آرمان یهودیت تلاش می کرد، شناخته می شد. در خلال همان دوره زمانی (ماه مه 1990)، یک مورد بی حرمتی به چند سنگ قبر در گورستان یهودیان «کار پنتراس» واقع در ناحی پروونس، جنجال و غوغایی را در رسانه های گروهی برانگیخت؛ این جنجال هر نوع تمایل و اقدام قانونگذاران وابسته به جناح مخالف را برای ابراز و اعلان مقاومت در برابر لایحه قانونی مزبور، خنثی کرد.
حدود دویست هزار نفر از راهپیمایان یهودی، در شهر پاریس در حالی که تعداد زیادی پرچم اسرائیل را با خود حمل می کردند، علیه جریانی که آن را «بازگشت شتابزد گله ای از حیوانات وحشی» می نامیدند، به تظاهرات پرداختند. ناقوس بزرگ کلیسای نتردام، درست مانند این که حادثه مهم و غم انگیز استثنایی در تاریخ فرانسه روی داده باشد به صدا درآمد. متن این قانون در تاریخ 41 ژوئیه 0991 که در فرانسه تعطیل ملی است در نشریه رسمی به اطلاع عموم رسید.»51
متأسفانه در دیگر کشورهای اروپایی وضع بهتر از فرانسه نیست. بر اثر اعمال فشار سازمان های یهودی محلی و بین المللی و به تقلید از فرانسه، کشورهایی نظیر آلمان، اتریش، بلژیک، سوئیس، اسپانیا و لیتوانی نیز قوانین مشابهی را تنظیم و تصویب کردند52.
منتقدان علمی هولوکاست و نحوه برخورد صهیونیست ها با آنان
بعد از جنگ جهانی دوم دانشمندان و محققان زیادی به تحقیق و بررسی صحّت و سقم هولوکاست پرداختند که بسیاری از آنها بر خلاف شهرت ساختگی هولوکاست به نتایج دیگری دست یافتند.
«دیوید ایروینگ»، «روبرت فوریسون»، «ارنست زوندل»، «فرید لیوشتر»، «روژه گارودی»، «ارنو.ج.مایر»، «مارک وبر»، «فردریک توبن»، «آرمان امادروس»، «داریوژ راتایژاک»، «گرمار رودلف»، «موریس باردش»، «پل رازینیه»، «پل فرام»، «دوکالنیز» و... در زمر همان اندیشمندان و محققانی هستند که با تحقیقات خود به نتایجی بر خلاف ادعاهای صهیونیست ها دست یافتند و بدیهی است که نتیجه و یا شاید بتوان گفت مزد تحقیقات خود را نیز به نوعی گرفتند. بعضی ضرب و شتم شدند، عده ای کرسی تدریس را در دانشگاهها از دست دادند و شماری از آنان نیز راهی زندان شدند تا بیاموزند که در اروپای آزاد، نباید بر خلاف آنچه صاحبان زر و زور تبیین کرده اند، سخنی راند.
پل رازینیه53
رازینیه، در زمان جنگ جهانی دوم از اعضای جنبش مقاومت فرانسه بود که به وسیله گشتاپو دستگیر و به اردوگاه «بوخنوالد» اعزام شد و تاپایان جنگ در اردوگاههای مختلف نازی زندانی بود.
پس از جنگ، وی عالی ترین نشان مقاومت را از دولت فرانسه دریافت کرد و سپس به عرص تحقیقات تاریخی روی آورد، در زمین جنگ دوم جهانی به تحقیق و انتشار کتاب پرداخت و از جمله به ترسیم وضع اسفناک اردوگاههای جنگی نازی دست زد.
پل رازینیه به تدریج در جریان تحقیقش به نظراتی رسید که تصویر رسمی را کاملاً نفی می کرد. او اعلام کرد که اولاً، افسانه ی اتاق های گاز برای کشتار زندانیان ـ اعم از یهودی و غیر یهودی ـ مطلقاً صحت ندارد. ثانیاً، در دوران جنگ هیچ سیاستی از سوی آلمان برای کشتار جمعی یهودیان اروپا وجود نداشته است54. ثالثاً، یهودیان کشته شده در دوران جنگ بین 009 هزار تا 5/1 میلیون نفر هستند، نه 6 میلیون نفر و این افراد مانند دیگران در جریان جنگ در اثر بیماریهای مسری به ویژه تیفوس از بین رفته اند55.
معمولاً از پل رازینیه به عنوان بنیانگذار مکتب «تجدید نظرطلبی» یاد می کنند. مکتب «تجدید نظرطلبی» مکتب جدید تاریخ نگاری است که در غرب در پی موج علاق غربیها به کشف حقایق تاریخی و مقابله با تبلیغات هالیوودی و ژورنالیستی به وجود آمد56.
دیوید ایروینگ57
یکی از دانشمندانی که در اصل وقوع هولوکاست تشکیک کرده است، تاریخ نویس نامدار «دیوید ایروینگ» است که تقریباً هیچ یک از کتابخانه های دنیا نیست که کتاب های او را در خود نگنجانده باشد. او سی جلد کتاب دربار جنگ جهانی دوم نوشته و در دوازده کشور مهم غربی منتشر کرده است. کتاب های او را بسیاری از ناشران معتبر اروپا چاپ کرده اند. همچنین او به عنوان پژوهشگر در آرشیو دولت آلمان به مدّت سی سال و در آرشیو ملی آمریکا و دفتر اسناد عمومی انگلستان و آرشیو حکومت استرالیا، فرانسه، ایتالیا و کانادا و حتّی در آرشیو سرّی دولت اتحاد جماهیر شوروی سابق مشغول کار و تحقیق بوده و نخستین تاریخ نویسی است که درستی «خاطرات روزانه هیتلر» را که در سراسر جهان منتشر شده بود، زیر سؤال برد. مردی با اینچنین
پیشینه ای، با مسلم بودن دسترسی او به اطلاعاتی که بیشتر محققان و پژوهشگران هولوکاست از آن بهره نبرده اند، در میان پژوهشها و مطالعات فراوانش پرده از اسنادی برداشته است که برخی یا بیشتر سخنان مدعیان هولوکاست را زیر سؤال برده است. از جمله هنگامی که وی در آلمان به سر می برد، به اعترافات مسئول امنیتی موز آشویتس، دکتر «فانسیزیک بایر» که بر روی نوار ویدئویی ضبط شده بود، دسترسی پیدا کرد و از آن نسخه ای برداشت. در آن نوار بایر اعتراف کرده بود که اتاقک های گاز و همچنین تأسیساتی که در طول چهل سال به نمایشی عمومی گذاشته شده بود و حدود چهل میلیون نفر از سراسر دنیا ازآن بازدید کرده بودند، محلی برای مسموم کردن یهودیان یا سوزاندن آنها نبوده است. زیرا کسانی که این تأسیسات و دستگاهها را ساخته بودند همان کمونیست های لهستان پس از جنگ بوده اند.
به مجرد بر ملا شدن اعترافات بایر توسط دیوید ایروینگ، دولت آلمان وی را به لکه دار کردن و بدنام کردن یاد و خاطره کشته شدگان متهم کرد. وی همچنین به پرداخت سی هزار مارک محکوم و از ادامه فعالیت در آرشیو دولتی آلمان، با وجود فعالیت های سی ساله اش، محروم شد. هم اکنون دولت آلمان وی را از ورود به کشور منع و بالتبع دولتهای فرانسه، اتریش، ایتالیا، جنوب آفریقا، استرالیا، کانادا و دیگر دولتها از ورود او به کشورهایشان به سبب درخواست یهودیان امتناع می کنند. ایروینگ همچنین مورد ضرب و شتم بدنی نیز قرار گرفت و در کانادا بنا به درخواست مرکز سایمون و پسینتال، بازداشت و دست بسته از کشور اخراج شد58.
لازم به توجه می نماید که پیش از نگارش این سطور و پس از سخنرانی جنجال برانگیز رئیس جمهور اسلامی ایران در همایش «جهان بدون صهیونیسم»59 ، دیوید ایروینگ که برای سخنرانی در دانشگاه وین به اتریش سفر کرده بود، دستگیر و با دستبند روانه زندان شد. گویا همنوایی اندیشمندان جهان با رئیس جمهور ایران برای صهیونیست ها خطرآفرین شده است. جالب اینجاست که مقامات انگلیسی که معمولاً خود را نسبت به اتباع این کشور مسئول دانسته و در قبال دستگیری آنان واکنش نشان می دهند، هیچ عکس العملی نسبت به این بازداشت از خود بروز نداده و حتی با سکوت، آنرا تأیید کردند60.