با سروده‌ها و کتاب‌های حبیب‌الله چایچیان(حسان) از دوران دبیرستان مأنوس بودیم. تخلص ویژه این شاعر گرانقدر از نام «حسان‌بن‌ثابت»‌ـ که او را شاعر پیامبر اعظم(ص) می‌نامندـ سبب شد تا شعردوستان و علاقه‌مندان ادبیات او را با نام استاد حسان بشناسند. صدای گرم و پرطنین این شاعر آیینی به تکرار در مناسبت‌های مذهبی از طریق رسانه ملی پخش می‌شد. پای ثابت حلقه‌های شعری رهبر فرزانه انقلاب تا همین چند سال پیش بود و سروده‌های او در مدح امامت و ولایت شنوندگان را به شوق می‌آورد.

سال‌های آخر عمر این شاعر با اخلاص اهل بیت(ع) در غربت و انزوا گذشت. مدت‌ها بود که که دیگر نامی از حسان در رسانه‌ها نبود. کمتر پیش می‌آمد تا تصاویر شعرخوانی این شاعر اهل بیت(ع) بر صفحه جعبه جادویی نقش ببندد. دیگر روزنامه و مجله‌ای نبود که شعری از حسان را چاپ کند. در هیچ نشست و جشنواره‌ای نامی از او به میان نمی‌آمد. گویا عاقبت عاشقی همین است... کهولت سن و بیماری بر این مرد میدان ادب چیره شده بود. آخرین بار که چند سال پیش او را همراه همسر پیرش در خیابان دیدم، متوجه ضعف شدید بینایی این پیر خوش‌طبع شدم که رنج‌آور و دردناک بود.

اما ناگفته نماند همین دو هفته پیش که با دوستان تحریریه صحبت می‌کردیم، پیشنهاد شد تا سری به منزل ایشان که در حوالی دفتر نشریه است، بزنیم و احوالی از این پیر عاشق اهل بیت(ع) بگیریم؛ اما ناگهان خبر عروجش را شنیدیم و به قول مرحوم قیصر «ناگهان چه زود دیر می‌شود...»  

حسان هم رفت و به تعبیر رهبر حکیم و ادیب انقلاب «شاعر قرآن و عترت» که «شعر خوش‌لفظ و از دل برآمده» ‌او از یادها نخواهد رفت، در زمره «یادگارهای ارزنده‌ شعر دینی و آیینی روزگار ما» جاودانه خواهد شد. 

باشد تا داشته‌های‌مان را قدر بدانیم و پاس بداریم آنان را که روح و جان‌مان به واسطه گفته‌ها، سروده‌ها و نوشته‌های آنان با اهل بیت(ع) خوبی‌ها  پیوند خورده است. 

سردبیر