مصطفی علیجان‌زاده

بی‌تردید یكی از فاسدترین چهره‌های رژیم پهلوی، خواهر دوقلو‌ی شاه «اشرف» بود. وی در كنار مأموریت‌های رسمی به‌خاطر حضورش در مافیای بین‌المللی قاچاق مواد مخدر بخش عمده‌ای از سال را خارج از كشور می‌گذراند.

دکتر علی قاسمی

فتح‌الله پریشان/ «یحیی سنوار» مسئول دفتر سیاسی حماس که به تازگی بعد از «شهید اسماعیل هنیه» این مسئولیت را برعهده گرفته بود، پس از عمری مبارزه و مقاومت ضدصهیونیستی در یک درگیری «تن با تانک» با رژیم ترورپایه صهیونیستی، شهد شهادت را سر کشید و خود را به قافله شهدای مقاومت رساند. هنیئا له و لنا...

آن‌طور که دشمن گفته و تصاویر نشان می‌دهند، سکانس پایانی قهرمانِ قصه ما این‌گونه بوده: پیرمرد، تنها بود و بی‌کس و البته شجاع و نترس. جوان‌های دشمن محاصره‌اش کردند ولی قهرمان، تا آخرین گلوله جنگید. نیروهای تیپ ویژه، از او ترسیدند و با تانک به سمت او شلیک کردند. زانوی چپش کاملا خرد شد، ساعد دست راست هم شکست، انگشت سبابه دست چپ هم قطع شد؛ اما او تسلیم نشد. فرمانده نیروهای ویژه تلاش کرد با نیروهایش از پله‌ها بالا رفته و بر قهرمانِ زخمی و بی‌رمق، پیروز شود؛ اما او با نارنجک این‌ها را عقب راند...

«سردار سرتیپ شهید عباس نیلفروشان» از فرماندهان سپاه پاسداران از کودکی آرزوی محو رژیم صهیونیستی را داشت و شهادت در این مسیر هدفش بود. معاون لشکر ۸ نجف اشرف در دوران دفاع مقدس از فروردین ماه امسال به سمَت مستشار ارشد سپاه در لبنان منصوب شد و یکی از فرماندهان راهبردی سپاه بود که شناخت دقیق و واقع‌بینانه‌ای از رژیم صهیونیستی و توانمندی‎های حزب‎الله داشت...

در هفته‌های اخیر، منابع رسانه‌ای مرتبط با گروه هیئت تحریر الشام در سوریه به جنگ روانی گسترده‌ای دست زده‌اند، به‌خصوص پیرامون امکان وقوع نبردی بزرگ و حمله به مناطق تحت کنترل ارتش سوریه. / برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که تروریست‌ها در شمال سوریه منتظر حملات شدید رژیم صهیونیستی به پایگاه‌های نظامی ارتش سوریه و نیرو‌های مقاومت هستند تا بتوانند حمله گسترده خود را در محور شهر حلب آغاز کنند. آرامشی که امروز در سوریه برقرار است، نتیجه فداکاری‌ها و جان‌فشانی‌های جبهه مقاومت و همکاری صادقانه همه اعضای این جبهه با مردم سوریه در مقابله با گروه‌های تروریستی، مانند داعش و جبهه النصره است.

دکتر علی بیگدلی کارشناس مسائل داخلی

مرتضی درخشان/ بچه که بودم، پدرم با چند کول بتنی که مثل هشتی خانه‌های قدیمی بود، توی حیاط خانه‌مان یک سنگر ساخته بود. صدای آژیر قرمز که از بلندگوهای اهواز بلند می‌شد، با مصطفی می‌دویدیم و توی سنگر خانه‌مان پناه می‌گرفتیم. مصطفی دست من را می‌گرفت و من دست مصطفی را فشار می‌دادم که توی تاریکی گمش نکنم. بزرگ‌تر که شدم، وقتی در عراق برای اولین بار جای یک انفجار را دیدم، فهمیدم که اگر موشک‌ها در خانه ما را می‌زدند، من کاری از دستم برنمی‌آمد!..