وقتی مدیر جشنواره‌ات دوتابعیتی شود معلوم است که نمی‌شود در جشنواره شرکت کرد. «یتیم خانه ایران» را از جشنواره بیرون کشیدم چون مدیرش دوتابعیتی بود و یک دوتابعیتی را هم مشاورش کرده بود.

داستان پرکشش و درگیرکننده «پدر» تاحدودی تکراری بودن نقش‌مایه‌های آن را جبران کرده است. تماشاگر سریال از همان لحظه اول، به دنیایی پا می‌گذارد که پر از جاذبه‌های دراماتیک است. از رابطه عاشقانه دو جوان متضاد با هم گرفته تا رقابت و حسادت و ستیزه و جوانمردی و جوانمرگی و... . علاوه بر اینها، نقش‌آفرینی بازیگران سریال هم به چشم‌نواز شدن آن کمک کرده است.

این مستند داستان آوارگی قوم یهود است که در واقع از آوارگی لهستانی‌ها آغاز می‌شود و به تشکیل قوم یهود می‌رسد. این مستند نگاهی به داستان هولوکاست دارد و می‌توانم بگویم اولین مستندی است که درباره هولوکاست ساخته شده است، ضمن این که به فلسطینی‌ها و ظلم‌هایی که بر آنها رفته نیز اشاره دارد.

به نظر می‌رسد که گیشه سینما‌های کشور نیازمند برنامه‌ریزی دقیق‌تری است؛ سینمایی که از یک سو قیمت بلیت آن افزایش می‌یابد و از سوی دیگر، تعداد سانس‌های نیم‌بهایش هم زیاد می‌شود. به قول معروف مخاطب را با دست پس می‌زنند، با پا پیش می‌کشند!

ابراهیم حاتمی‌کیا گفت: به تمام بخش‌های فیلم مسلط هستم؛ اما تنها جایی که تسلیم هستم، موسیقی کارن همایون‌فر است.

بی واسطگی و ظرفیت بالا برای همذات پنداری هر نوع مخاطبی با فیلم، بیش از هرچیزی «تنگه ابوقریب» را میزبانی کم نظیر برای نمایش های بین المللی می سازد.

تنها فیلمساز ایرانی که هنوز هم همه را غافلگیر می کند و به رغم گذشت 56 سال از عمرش، برنا وار و پرجوش و خروش کار می کند و فیلم می سازد، ابراهیم حاتمی کیاست. کارگردانی که هر فیلم او، یک تجربه جدید بر تارک فرهنگ این سرزمین می افزاید. مثل فیلم «به وقت شام» که با وجود برخی کاستی ها، اما هم از نظر تکنیکی و جلوه های تصویری یکی از بهترین های تاریخ سینمای ایران است و هم بخشی ملتهب و کمتر دیده شده از تاریخ معاصر را رونمایی می کند.

امتیاز مهم سدمعبر، اصرار برای دوری از نشانه های ظاهری سینمای اجتماعی فرهادی و سندرم متکثری است که طی این سال ها، از سوی کارگردانان جوان دنبال می شود