این مستند داستان آوارگی قوم یهود است که در واقع از آوارگی لهستانی‌ها آغاز می‌شود و به تشکیل قوم یهود می‌رسد. این مستند نگاهی به داستان هولوکاست دارد و می‌توانم بگویم اولین مستندی است که درباره هولوکاست ساخته شده است، ضمن این که به فلسطینی‌ها و ظلم‌هایی که بر آنها رفته نیز اشاره دارد.

به نظر می‌رسد که گیشه سینما‌های کشور نیازمند برنامه‌ریزی دقیق‌تری است؛ سینمایی که از یک سو قیمت بلیت آن افزایش می‌یابد و از سوی دیگر، تعداد سانس‌های نیم‌بهایش هم زیاد می‌شود. به قول معروف مخاطب را با دست پس می‌زنند، با پا پیش می‌کشند!

ابراهیم حاتمی‌کیا گفت: به تمام بخش‌های فیلم مسلط هستم؛ اما تنها جایی که تسلیم هستم، موسیقی کارن همایون‌فر است.

بی واسطگی و ظرفیت بالا برای همذات پنداری هر نوع مخاطبی با فیلم، بیش از هرچیزی «تنگه ابوقریب» را میزبانی کم نظیر برای نمایش های بین المللی می سازد.

تنها فیلمساز ایرانی که هنوز هم همه را غافلگیر می کند و به رغم گذشت 56 سال از عمرش، برنا وار و پرجوش و خروش کار می کند و فیلم می سازد، ابراهیم حاتمی کیاست. کارگردانی که هر فیلم او، یک تجربه جدید بر تارک فرهنگ این سرزمین می افزاید. مثل فیلم «به وقت شام» که با وجود برخی کاستی ها، اما هم از نظر تکنیکی و جلوه های تصویری یکی از بهترین های تاریخ سینمای ایران است و هم بخشی ملتهب و کمتر دیده شده از تاریخ معاصر را رونمایی می کند.

امتیاز مهم سدمعبر، اصرار برای دوری از نشانه های ظاهری سینمای اجتماعی فرهادی و سندرم متکثری است که طی این سال ها، از سوی کارگردانان جوان دنبال می شود

«قائم مقام» با اینکه فقط چند روز است که رونمایی شده و تنها تعداد بسیار اندکی این فیلم را دیده اند، اما سر و صدای بسیاری راه انداخته است. نکته مهم این است که برخلاف مستندهای ماهواره ای که هر کس با کمی مطالعه و شناخت درباره تاریخ می تواند آن ها را غیرواقعی و دروغ آلود بنامد، «قائم مقام» مستندی است که حتی مخالفان نوع نگاه فیلم نیز نتوانسته اند ایرادی به محتوای آن وارد کنند.

فیلم «اشنوگل» یکی از آثار سینمایی خاص دفاع مقدس است، با اینکه جریان اصلی سینما (مافیای پخش) سعی می‌کند، نادیده‌اش بگیرد و کمترین سالن و زمان نمایش را در اختیار دارد، اما اثر قابل اعتنایی است که در خیل آثار بی‌مسئله خود را به تماشاگر تحمیل می‌کند.

اگر در گذشته، فیلم های طنز و کمدی محل بیان حرف های عمیق و اندیشه های ظریف در قالب هنرمندانه و زیبا بود، امروز این نوع فیلم ها محل لودگی و سخافت شده اند. اگر مخاطب اصلی کمدی در سال های گذشته خانواده ها بودند، امروز این گونه فیلم ها محل خانواده ستیزی هستند. طوری که فیلم هایی چون «پا تو کفش من نکن» و «50 کیلو آلبالو» به صراحت و آشکارا علیه نهاد مقدس خانواده هستند.

«بیست ‌ویک روز بعد» فیلمی پرهیجان است که هم برای کودکان و نوجوانان جذاب است و هم به درد بزرگسالان می ‌خورد. برای بچه‌ ها مناسب است؛ چون قهرمان این فیلم، نوجوانی است که در دنیای خیال و واقعیت، برای رسیدن به پیروزی و موفقیت مبارزه می ‌کند. برای بزرگسالان هم خوب است؛ چون موضوعی اجتماعی دارد.

سینماها در فصل تابستان همچنان با رونق نسبی به کار خود ادامه می‌دهند و در این میان رکورد تازه‌ای به نام «نهنگ عنبر۲» ساخته سامان مقدم ثبت شد.