هویت مستقل زن مسلمان از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی به رسمیت شناخته شد، اما نکته ای که وجود دارد این است که ابعادش به درستی ترسیم نشده بود؛ یعنی تعریف عملی و عینی و کاربردی این هویت اتفاق نیفتاد و هنوز هم کاملا اتفاق نیفتاده است.

اسکار نه یک جشن سینمایی یا محفلی که به طور تخصصی با هنر و سینما سر و کار دارد، بلکه محلی است برای تبلیغ و لابی گری و قرائت پی در پی بیانیه های سیاسی و تبلیغ فرهنگ اصیل آمریکایی یعنی گاوچرانی و هفت تیرکشی! به همین دلیل هم هر سال از میزان مخاطبان این مراسم کاسته می شود و در مقابل، حجم انتقادات از آن افزایش می یابد.

حضرت فاطمه زهرا (س) در کنار مجموعه صفات ایمانی و اعتقادی ایشان که مختص زن مسلمان است، در مقام یک زن ویژگی های عمومی دارند که برای تمام گروه ها قابلیت الگویی دارد.

لزوم توجه به مصالح فرهنگی و ملی در دادن مجوز به کنسرت ها از اهمیت برخوردار است و نگاه سیاسی به موضوعات فرهنگی از جمله کنسرت پتانسیل های این هنر را در جهت اهداف عالی زیر سوال می برد.

جشنواره‌ برلین با برخورداری از سابقه و آوازه بلند و پشتوانه تبلیغاتی وسیع خود، شرایطی را به وجود آورده‌ که تنها نگاه‌ها و مضامین مطابق با منافع دولت‌های غربی امکان مطرح شدن پیدا کنند و در مقابل، آثار متفاوت را بایکوت کرده و زمینه‌ای را به وجود می‌آورند که فیلمسازهای مستقل، منزوی شوند.

توجه به ایمان از آن جهت است که عنصر ایمان علت اصلی فشار دشمنان به نظام جمهوری اسلامی بوده است. این ایمان و اعتقادات محکم اسلامی بود که سبب شد انقلاب اسلامی به پیروزی برسد و حتی پیش از پیروزی انقلاب دسیسه های دشمنان را نقش بر آب کند و بالعکس هرجا که از اصل ایمان و اعتقاد دور افتادیم، شکست خوردیم. بر این اساس طبیعی است که دشمنان نظام همواره درصدد ضربه زدن به باورهای اعتقادی و ایمان ملت باشند و در این بین قشر جوان که نسل تعیین کننده در دست یافتن به اهداف انقلاب است بیش از همه در معرض آسیب و توطئه دشمنان قرار دارند.

در اقدامی ارزشمند بسیاری از ائمه جمعه خود پیش قدم شده و دستور جمع آوری نرده های موجود در مصلی را صادر نمودند. نرده ها در برهه ای نماد امنیت بود، اما اکنون دیگر با امنیت پایدار کشور دیگر باید برچیده شوند، لذا این اقدام نیز در برهه کنونی حرکتی بجا و نماد برایری مردم و مسئولان را دارد و می تواند الگوی مناسبی برای سایر مسئولان برای انجام اقدامات مشابه باشد.

تنها فیلمساز ایرانی که هنوز هم همه را غافلگیر می کند و به رغم گذشت 56 سال از عمرش، برنا وار و پرجوش و خروش کار می کند و فیلم می سازد، ابراهیم حاتمی کیاست. کارگردانی که هر فیلم او، یک تجربه جدید بر تارک فرهنگ این سرزمین می افزاید. مثل فیلم «به وقت شام» که با وجود برخی کاستی ها، اما هم از نظر تکنیکی و جلوه های تصویری یکی از بهترین های تاریخ سینمای ایران است و هم بخشی ملتهب و کمتر دیده شده از تاریخ معاصر را رونمایی می کند.

متأسفانه تحت تأثیر الگوهای وارداتی آموزشی، خانواده ایرانی مسیر موفقیت را یک مسیر از پیش تعیین شده و مشخص می داند. مسیری که منزلت اجتماعی را در پیمودن مقاطع تحصیلی و گرفتن مدرک دانشگاهی می بیند. لذا بدون توجه به نیازهای اخلاقی و اعتقادی فرزندان خود یعنی پرورش، تنها مطالبه ای که از نظام آموزشی دارند، فراهم کردن زمینه های بهتر آموزش است. چه بسا هستند خانواده هایی که با اجبار و صرف هزینه های بسیار سعی در ارتقا مدرک تحصیلی فرزند خود دارند. نمره گرایی و در مراتب بالاتر مدرک گرایی از آفات این ارزش گذاری غلط فرهنگی است.