لزوم توجه به مصالح فرهنگی و ملی در دادن مجوز به کنسرت ها از اهمیت برخوردار است و نگاه سیاسی به موضوعات فرهنگی از جمله کنسرت پتانسیل های این هنر را در جهت اهداف عالی زیر سوال می برد.
طبق آمار دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 88، 382 کنسرت در 573 نوبت برگزار شده و این در حالی است که در سال 95، 2321 کنسرت مجموعا 5276 بار برپا شده است. که همین امر نشان می دهد تعداد مجوزها حدود 6 نیم برابر و تعداد دفعات برگزاری کنسرت ها بیش از 9 برابر شده است. در ارتباط با سال 96 اگرچه گزارش جدیدی منتشر نشده است، اما برگزاری تعداد بسیار قابل توجهی کنسرت موسیقی در سراسر کشور و تداوم اجرای آنها در روزهای اخیر، نشان دهنده رکوردزنی سال ۹۶ در تعداد کنسرت ها است.
با این وجود در پاره از موارد شاهد آن هستیم که نظام متهم می شود به جلوگیری از برگزاری کنسرت ها و به عبارتی ضدیت با برگزاری کنسرت های موسیقی . استناد هم به مخالفت با پیشنهاد برگزاری برخی کنسرت ها و حتی لغو برخی از مجوز ها است. اما آمارهای پیش گفته و از طرف دیگر سهم یک درصدی اجراهای صحنه ای از مصرف موسیقی جامعه ایرانی، این سوال را در ذهن پررنگ می کند که چرا این حجم از برگزاری نادیده گرفته می شود و جمهوری اسلامی ایران در عین دادن آزادی متهم است به اینکه اجازه برگزاری کنسرت نمی دهد ؟!
در پاسخ به سوال می توان سه طیف را ناقل این اتهام زنی یافت:
1- مغرضان سیاسی: اینان کسانی هستند که اگر آمار برگزاری کنسرت ها توسط جمهوری اسلامی ایران به دهها برابر هم برسد باز هم دست از اتهام افکنی بر نمی دارند، چراکه مغرضانه به دنبال جو سازی هستند و کنسرت تنها یک نمونه از ابزارهای اتهام زنی علیه ساختار جمهوریت نظام جمهوری اسلامی است.
2- جریان های سیاسی برای کسب وجه و البته جذب آرا در دوران انتخابات و بعد از انتخابات برای استفاده ابزاری از شعار طرفداری موسیقی و هنر برای مقاصد سیاسی
3- پیروان ناآگاه : کسانی که در نتیجه پخش شدن اطلاعات غلط چنین نتیجه گیری کرده اند و متاسفانه بدون کوچکترین تحقیق با مغرضان هم صدا می شوند.
بنا به آنچه که گفته شد فضای حاکم بر هنر موسیقی کشور حالتی آشفته دارد و مطلوب نیست. متاسفانه بخصوص در چند سال اخیر ایجاد دوقطبی های کاذب سیاسی به حوزه هنر و موسیقی هم رسیده است . در دوران انتخابات ریاست جمهوری اردیبهشت 96 شاهد آن بودیم که یک جریان خاص خود را طرفدار موسیقی و هنر نشان میداد و نظام را تلویحا متهم می نمود به ضدیت با کنسرت و از این راه سعی در جذب آراء می نمود. این شیوه اگر چه رای آور است اما رعایت انصاف نیست. یک دلیل دیگراین آشفتگی اما خواننده های زیر زمینی است؛ کسانی که موسیقی نمی دانند اما خود را خواننده خطاب می کنند، دم از هنر می زنند اما تمام آنچه می خوانند ضد فرهنگ است. البته نباید در اینمیان نقش منفی مسئولان را از یاد برد . کسانی که در حوزه موسیقی مسئولند به گواه کارشناسان حتی در دادن مجوز ها به جای ضابطه مندی سلیقه ای عمل می کنند چگونه انتظار باید داشت که سامان بخش فضای موسیقی کشور باشند.
