در دنیای امروز، خطرناک‌ترین شکاف، نه شکاف نظامی یا اقتصادی، بلکه شکاف میان «سرعت تغییر واقعیت» و «سرعت انطباق ذهنیت» است.

آنچه شرایط کشور را در برابر تهدید مصون نگه می‌دارد، اتکا به توان داخلی و انسجام ملی است، نه اعتماد به دشمنی که حتی در حین مذاکره، از حمله نظامی ابایی ندارد.

وزیر امور خارجه دولت یازدهم و دوازدهم، به جای درس گرفتن از تجربه برجام، بار دیگر با دوگانه‌سازی «موشک یا مردم»، راه نجات کشور را در مذاکره با دشمنان جست‌وجو می‌کند.

رفتار دیجیتال انبوه کاربران، یک «دماسنج» دقیق و آنی برای سنجش دمای روانی جامعه، سطح اضطراب، کانون‌های توجه و میزان اعتماد عمومی است.

غرب وقتی دید ببر کاغذی مکانیسم ماشه منجر به عقب نشینی ایران نشد، مرحله دوم سناریو خود، یعنی القای نزدیک بودن جنگ نظامی رابا هدف تحت فشار قرار دادن جامعه ایران کلید زد!

کسی مخالف اصل مذاکره نیست، اما مشکل زمانی آغاز می‌شود که در ازای دادن امتیاز، چیزی عایدمان نشود. تجربه نشان می‌دهد دشمن به کمتر از «ضربه فنی» رضایت نمی‌دهد!

نقد برجام یا دفاع از این قرارداد از «بازخوانی» یک تجربه عبور کرده است، به نظر می‌رسد مدافعان به دنبال حفظ حیات سیاسی و منتقدان در پی سرمایه‌گذاری انتخاباتی هستند!

بزرگترین سرمایه راهبردی کشورمان مردم هستند. باید با کنار گذاشتن رویکردهای سنتی و یک‌سویه، و از طریق شفافیت هوشمندانه و آموزش عمومی مستمر، جامعه را به یک «شریک فعال در تأمین امنیت پایدار» تبدیل کرد.

امروز حتی آن بخش افکار عمومی ما که روزی به خیال رفع تحریم و دشمنی با ملت ایران خواستار توافق با غرب بود، می‌داند تحویل دادن مولفه‌های قدرت کشور به معنای خودکشی است؛ این آگاهی ارزشمندترین رهآورد برجام است.