ابطحی می‌گوید باید از افراطی‌های جبهه اصلاحات مراقبت می‌کردند؛ اما سؤال اینجاست که چرا در آن زمان این اقدامات صورت نگرفت؟ چرامنافع شخصی و جناحی برای دولت اصلاحات اولویت یافت؟

بازگشت به وطن، بازگشت به خانه‌ای است که همیشه در قلب ایرانیان سراسر جهان است. بازگشت به مام میهن یک گام مهم برای انتقال تجربیات و ساخت ایران قوی است.

غرب وقتی دید ببر کاغذی مکانیسم ماشه منجر به عقب نشینی ایران نشد، مرحله دوم سناریو خود، یعنی القای نزدیک بودن جنگ نظامی رابا هدف تحت فشار قرار دادن جامعه ایران کلید زد!

نقد برجام یا دفاع از این قرارداد از «بازخوانی» یک تجربه عبور کرده است، به نظر می‌رسد مدافعان به دنبال حفظ حیات سیاسی و منتقدان در پی سرمایه‌گذاری انتخاباتی هستند!

کسی مخالف اصل مذاکره نیست، اما مشکل زمانی آغاز می‌شود که در ازای دادن امتیاز، چیزی عایدمان نشود. تجربه نشان می‌دهد دشمن به کمتر از «ضربه فنی» رضایت نمی‌دهد!

این شایعات نه تصادفی‌اند و نه بدون هدف. آنها بخشی از عملیات رسانه‌ای روانی و شناختی هستند برای کاهش تاب‌آوری اجتماعی، افزایش فشار عمومی و وارد آوردن احساس شکست به میان مردم. وقتی مردم باور کنند که اقتصاد فرو ریخته، خدمات از کار افتاده و دولت ناتوان است، انرژی سیاسی به سمت شکستن محدود می‌رود، نه تغییر از درون.

بزرگترین سرمایه راهبردی کشورمان مردم هستند. باید با کنار گذاشتن رویکردهای سنتی و یک‌سویه، و از طریق شفافیت هوشمندانه و آموزش عمومی مستمر، جامعه را به یک «شریک فعال در تأمین امنیت پایدار» تبدیل کرد.

امروز حتی آن بخش افکار عمومی ما که روزی به خیال رفع تحریم و دشمنی با ملت ایران خواستار توافق با غرب بود، می‌داند تحویل دادن مولفه‌های قدرت کشور به معنای خودکشی است؛ این آگاهی ارزشمندترین رهآورد برجام است.

در شهریور ۱۳۲۰، وقتی دشمن به ایران حمله کرد، مردم و حتی نیرو‌های مسلح هیچ مقاومتی نکردند؛ اما در دفاع مقدس و جنگ 12 روزه شرایط متفاوت بود؛ مردم به امام (ره) و حضرت آقا اعتماد داشتند، به صحنه آمدند و در مقابل دشمن ایستادند.

تنظیم هوشمندانه روابط راهبردی با قدرت‌های جهانی، نه بر اساس تصویر امروز آن‌ها، بلکه بر مبنای درک عمیق از مسیر تحول فردایشان، کلید تأمین حداکثری و پایدار منافع ملی در دنیای پیچیده و پرآشوب کنونی است.