مقدمه: مرگ ابراهيم يزدي دبيركل سابق نهضت آزادي، در رسانه‌هاي متكثر اين روزگار، بازتابي داشت بس كمتر از انتظار. جماعتي كه اپوزيسيون نظام خوانده مي‌شوند، نه حاضر شدند در سوگ او«توفان توئيتري» برپاكنند و نه حتي در حد يك «ابراز تأسف ساده» با خانواده وكسان او همدردي. اين طيف حضور و فعاليت‌هاي يزدي در دوران اوج‌گيري انقلاب در نوفل‌لوشاتو و نيز گپ وگفت انتقادي او با فرماندار معدوم تهران در شب 22 بهمن و مواردي از اين قبيل را به مثابه گناهان نابخشودني وي برگرفتند و تبليغات خبري خود را بر پايه آن سامان دادند. جاي دارد افرادي كه چون يزدي مي‌انديشند و زيست مي‌كنند، از اين رويداد عبرت پيشه كنند كه همراهي‌هاي گسترده با سياست‌هاي كانون‌هاي قدرت جهاني، عاطفه آنان را به غليان نمي‌آورد و در داوري ايشان به گاه خود، تغييري نمي‌آفريند. اصلاح‌طلبان داخلي اما در مواجهه با خبر مرگ يزدي، به دوطيف تقسيم شدند؛ گروهي با درنظر داشتن تحذيرهاي امام خميني از نهضت آزادي يا كاملاً دم فروبستند يا به پيام‌هاي توئيتري و اينستاگرامي يك يا دوخطي بسنده كردند. طيف دوم اما، واكنشي پررنگ‌تر ازگروه اول داشتند و با دادن صفاتي چون: «واقع‌بين»، «خيرخواه»، «مدبر» و... ، درواقع راديكالسم رفتاري خود در دهه 60 را به باد تخطئه گرفتند. با اين همه وزن تبليغي گفته‌هاي اين طيف، درحدي نبود كه بتواند فضاي تبليغي و رسانه‌اي داخل و خارج را تحت‌الشعاع خويش كند و بتواند سوگواري براي يزدي را تعميم دهد. شايد اگر دبيركل نهضت آزادي امكان رجعت به اين جهان را مي‌يافت و با دقت و زيركي مألوف خويش، واكنش‌ها به مرگ خويش را پي مي‌گرفت، از آنچه روي داده است يكه مي‌خورد! بي‌شك سر اين بازتاب‌ها را، بايد در فراز و فرودهاي رفتار سياسي يزدي جست‌وجو كرد و اين مجالي و پژوهشي مي‌طلبد بس فراخ وگسترده‌تر از يك مقال. آنچه در ادامه مي‌آيد، تنها اشاراتي در اين باره است كه شايد بتواند سر بازتاب‌هاي متنوع ِو البته كم‌رمق پس از مرگ وي را بنماياند.

اشاره: پس از آنكه مقام معظم رهبري 22 خردادماه در ديدار با مسئولان با تأكيد بر نقش تعيين‌كننده انسجام و وحدت ملي، خطاب به آنان فرمودند:«كشور را دو‌قطبي نبايد كرد، مردم را به دو دسته نبايد تقسيم كرد. آن حالتي كه در سال 59 متأسفانه از ناحيه رئيس‌جمهور آن روز اتفاق افتاد كه مردم را به دو دسته موافق و مخالف تقسيم كرده بودند كه چيزخطرناكي است....» براي من و امثال مني كه آن دوران را درك نكرده بوديم اين سؤال پيش آمد كه مگر نخستين رئيس‌جمهور كشورمان چه كرده بود كه انقلاب در همان ابتداي راه دچار دو‌ دستگي شده و حضرت امام را وادار ساخت كه وي را از مقامش عزل نمايد.

مقدمه: در دنیای امروز به دلیل پیشرفت‌های تکنولوژی و افزایش جمعیت و تنوع زیاد خواسته‌ها و سلیقه‌ها و پیچیده شدن بازار رقابتی و سخت‌تر شدن ماندن در این رقابت و از طرف دیگر پیشرفت مستمر، نیاز گسترده‌ای به مذاکرات و عقد قراردادهای متناسب با این قرن و شروع و ادامه همکاری‌ها با تاکید و اعتبار قراردادهای محکم و مناسب می‌باشد. یک مذاکره‌کننده خوب باید قابلیت ریسک‌پذیری مناسب با شرایط محیطی را دارا باشد و باید فرصت طلب قابلی باشد و در نتیجه یک انسان فرصت‌طلب حرفه‌ای باشد. اما منظور از فرصت‌طلبی به مفهوم بد و ناپسند آنها نیست. ما همگی در زندگی روزمره خود از فرصت طلبی‌ها و ریسک‌ها استفاده می‌کنیم تا به منابع و آرزوهای خود دست یابیم. نیاز به مذاکرات در صورت شناخت و به وجود آمدن مشکل پدید می‌آید. به طورکلی می‌توان مذاکرات را به چند شاخه اصلی معرفی کرد که شامل مذاکرات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی، فردی و شاخه اصلی تجارت و بازرگانی می‌باشد.