تنها فیلمساز ایرانی که هنوز هم همه را غافلگیر می کند و به رغم گذشت 56 سال از عمرش، برنا وار و پرجوش و خروش کار می کند و فیلم می سازد، ابراهیم حاتمی کیاست. کارگردانی که هر فیلم او، یک تجربه جدید بر تارک فرهنگ این سرزمین می افزاید. مثل فیلم «به وقت شام» که با وجود برخی کاستی ها، اما هم از نظر تکنیکی و جلوه های تصویری یکی از بهترین های تاریخ سینمای ایران است و هم بخشی ملتهب و کمتر دیده شده از تاریخ معاصر را رونمایی می کند.

متأسفانه تحت تأثیر الگوهای وارداتی آموزشی، خانواده ایرانی مسیر موفقیت را یک مسیر از پیش تعیین شده و مشخص می داند. مسیری که منزلت اجتماعی را در پیمودن مقاطع تحصیلی و گرفتن مدرک دانشگاهی می بیند. لذا بدون توجه به نیازهای اخلاقی و اعتقادی فرزندان خود یعنی پرورش، تنها مطالبه ای که از نظام آموزشی دارند، فراهم کردن زمینه های بهتر آموزش است. چه بسا هستند خانواده هایی که با اجبار و صرف هزینه های بسیار سعی در ارتقا مدرک تحصیلی فرزند خود دارند. نمره گرایی و در مراتب بالاتر مدرک گرایی از آفات این ارزش گذاری غلط فرهنگی است.

فضایی که ما مجازی می خوانیمش و غیر واقعی درکش می کنیم، غرب آن را عرصه کنترل و هدایت افکار نامیده است.

بهتر است به جای صحبت از فیلترینگ، به دنبال این باشیم تا از یک طرف حمایت جدی دولت و وزارت ارتباطات را آن هم نه در حرف که در عمل داشته باشیم، یعنی در بحث سرعت اینترنت و هزینه ها، و از آن طرف هم مدیران شبکه های بومی، بحث محتوایی، فرمی و تنوع و پاسخ گویی به نیازهای واقعی مردم را مدنظر قرار دهند

یکی از عواملی که سبب شده تا فیلم های قابل توجهی درباره انقلاب ساخته نشود، کمبود منبع الهام و اقتباس است. یعنی ما داستان و رمان های خوبی که به اصل و متن انقلاب پرداخته باشند، بسیار کم داریم

آینده سینمای اجتماعی ایران بر اساس توجه به مفهوم «سناریوی مخاطب پسند» شکل خواهد گرفت که هم مخاطب را درگیر کند و هم در واقع آن نقد اجتماعی که فیلم ساز هوشمند و آگاه دارد در اثرش مطرح کند.

تمرکز فعالیت نخبگان و فعالان حوزه زنان بر حذف نابرابری ها، آنها را از درک صحیح آسیب های این حوزه دور کرده است. بیشتر فعالیت آنها در رابطه با حقوق زن در خانواده و حمایت های قانونی از زن در برابر شوهر و... درحالیست که مشکلات و آسیب های حوزه زنان هر روز مشکل تر و پیچیده تر می شود و آنان توجه بسیار کمی به این موضوعات دارند.

جشنواره عمار، تنها رویداد فرهنگی در ایران است که هر دوره، نسبت به قبل رو به جلو حرکت می کند و در همه ابعاد پیشرفت می کند. در این جشنواره هم فیلم هایی در نقد وضعیت بهداشت و درمان و اشتباهات پزشکی به نمایش درآمد و هم فیلم هایی درباره رشوه و فساد اداری. عمار تنها جشنواره ای است که به جای سلبریتی های بی درد و خودنما محل درد دل پدرها یا مادران شهداست.

در دوران پس از اسلام آنقدر موسیقی اهمیت داشته که کاربرد آن در زندگی بر اساس نیاز مردم تعریف شده بوده و این موسیقی باز از طریق دانشمندان ایرانی تا قلب اروپا راه یافته است.