ساخت سریال های به یادماندنی چون «گل پامچال»، «نبردی دیگر»، «سفر به چزابه»، «بهترین تابستان من»، «بازگشت پرستوها»، «سیمرغ»، «رقص پرواز»، «خاک سرخ»، «در چشم باد»، «شوق پرواز» و «کیمیا» و اخیراً شروع ساخت سریالی بر اساس زندگی همسر شهید ستار ابراهیمی نشان می دهد گفتنی های جنگ همچنان باقیست و این هنر اهالی رسانه ملی است، که آن را در قالبی متفاوت برای مخاطبان نسل ها و دوره های بعد به نمایش درآورند.

گلوله در این فیلم نماد «چریکیسم منفصل از اخلاق و مذهب» و خرد نیز سمبل «مبارزه با ظلم با محوریت اخلاق و مذهب» است. اوج این تقابل در فیلم، آن صحنه ایست که مجید شریف واقفی بعد از مخالفت صریح با مارکسیست شدن سازمان و اصرار بر هویت اسلامی، در خیابان توسط وحید افراخته (که تحت تاثیر القائات تقی شهرام قرار گرفته بود) به قتل رسید و جسدش سوزانده شد.

نگرانی صنف تهیه ‌کنندگان برای ورود پول ‌های مشکوک و برهم خوردن ضوابط حرفه ‌ای اقتصاد سینما به‌ حق است اما راهکار ارائه ‌شده به نظرم حلال تمامی مشکلات نیست.

فیلم سینمایی هیهات، روایتی است از چهار کارگردان جوان سینمای ایران که در قالبی اجتماعی و مذهبی از مهر ماه جاری اکران شده است. هیهات اولین فیلم چهار اپیزودی کشور نیز محسوب می ‌شود. با وجود اینکه هر اپیزوت داستان متفاوتی را دنبال می ‌کند؛ اما گسست معنایی در این فیلم وجود ندارد. چرا که با نگاهی به اعتقادات و باورهای مذهبی بویژه واقعه عاشورا ساخته شده است.

سینمای هر کشور آیینه ی تمام نمای فرهنگ آن کشور محسوب می گردد. این صنعت با ادبیات گفتمانی انعکاس مفاهیم اجتماعی و سبک زندگی یک جامعه را بر عهده دارد، لذا با توجه به این رسالت الزام آور و آنچه این روزها در فضای سینما مشاهده می کنیم فاصله ی زیادی وجود دارد.

مهدی شفیعی گفت: در جشنواره مقاومت نیز نقد به انتخاب داوران نیست، به هیأت اجرایی جشنواره است. خیلی عجیب است که فیلمی مثل «ایستاده در غبار» در بخش بین‌الملل قرار داده می‌شود اما فیلمی مثل «هیهات» از این بخش کنار گذاشته می‌شود.

اینجا تنها جشنواره‌ای است که گاهی برای یک کودک 7 ساله و به حرمت مقاومت و شهامت می‌ایستند.

طنز تلخ این فیلم، سکانس های پایانی آن است که در حالی که کاخ سفید محل اختفای امیر برکاوی رهبر تروریست ها، را در صنعا پیدا کرده است و در حال حمله هوایی به این مکان است، دغدغه دولت آمریکا را حفظ جان غیر نظامیان مطرح می کند!

در حالی که نسبت به جشن حافظ و فیلم فروشنده و دیگر بازیگران و کارگردان مورد نقد هفته نامه یالثارات، می توان انتقادات عالمانه و جدی را داشت، ترویج ادبیات توهین آمیز، خسارت بزرگی است که تنها هزینه ها را بالا می برد، این در حالی است که در سخنان رهبر معظم انقلاب، خزانه ای از دیدگاه های حکیمانه جهت نقد حوزه فرهنگ، رسانه و سینما وجود دارد و نشریاتی همانند یالثارات که خود را ارزشی می دانند، ضرورت دارد به این دیدگاه ها توجه کنند.

فروشنده فیلمی است که داستانش در بافت مفهوم پردازی های دیالکتیک روایت می شود؛ دیالکتیک زمینه و زمانه ایرانی با فرهنگ آمریکایی. مسئله مهم این که پرداختن به یک اثر هنری امریکایی - نمایشنامه مرگ فروشنده آرتور میلر- صرف نظر از قرابت های معنایی و محتوایی و مهندسی گرته بردارانه، نوعی تضاد را در چیدن عناصر داستانی و شخصیت های دو اثر در یک فضای تعاملی، تکمیلی به نمایش می گذارد.

محتوای اثر قبلی شاه حسینی، «خانه دختر»، آنقدر فاجعه بار بود که حتی صدای وزیر ارشاد دولت تدبیر را هم درآورد. جنتی در این باره گفته بود: «این فیلم اشکالاتی داشت که منجر به توقیف آن شده و علی ‌رغم اصلاحاتی که داده شده بود آن را برطرف نکردند.»

صحنه سازی های این فیلم به اندازه ای غیر واقعی و دورغ است که مخاطب احساس می کند به بازی گرفته شده است. در واقع ذهن سازندگان هالیوودی را خشونت های قرون وسطایی غرب، رفتارهای تبهکارانه گنکسترهای آمریکایی و جنایات مأموران گوانتانامو شکل داده است و آنان چنین فضایی را که خود در آن زیسته اند به نیروهای انقلاب اسلامی تعمیم می دهند...