روایت رزمنده

دوازده روز است که آسمان خاکریز، رنگ آرامش را به یاد نمی‌آورد.

من اما هنوز، هر صبح دست روی خاک گرم می‌کشم و سلام می‌دهم؛

به دوستانی که رفته‌اند،

و به خدا که هنوز ما را نگاه می‌کند.

دشمن خیال می‌کند اگر آتش‌اش بیشتر باشد، ما می‌شکنیم.

نمی‌داند ما سال‌هاست عادت کرده‌ایم زیر باران گلوله همدیگر را پیدا کنیم،

با یک لبخند، با یک جمله‌ی کوتاه:

«برادر… هنوز ایستاده‌ای؟»

اینجا هر نفس، شهادت‌نامه‌ای‌ست نانوشته.

اما عجیب‌تر این‌که ترس، پشت همین سنگر جا مانده؛

انگار فهمیده ما برای چیز بزرگ‌تری آمده‌ایم…

برای نگهبانی از خانه‌ای که دیوارهایش با دل‌های مردم ساخته شده.

دوازده روز است که جنگ شعله می‌کشد،

اما من هر شب، پیش از خواب، چکمه‌هایم را می‌تکانم

و به خودم قول می‌دهم:

تا وقتی حتی یک نفر پشت سر ماست،

قدم‌هایم را پس نخواهم گرفت.

و اگر قرار است این خاک با خون رنگین شود،

بگذار اول نام من در آن بنویسند؛

تا فردا وقتی کودکی روی همین زمین می‌دود،

بداند کسی برای لبخندش ایستاد و نترسید.