«روسیه خواهان احیای توافق اولیه ای (برجام) است که آمریکا در دوران نخست ریاست جمهوری دونالد ترامپ از آن خارج شد» این ها اظهارات سرگئی لاوروف درباره موضع روسیه درباره احیای توافق هسته ای ایران است. در سال ۲۰۱۵، کشورهای بریتانیا، آلمان، چین، روسیه، آمریکا، فرانسه و ایران به توافقی هسته‌ای دست یافتند که بر اساس آن، در ازای اعمال محدودیت‌هایی بر برنامه هسته‌ای ایران، بخشی از تحریم‌های اقتصادی این کشور لغو شد.بااین‌حال، در مه ۲۰۱۸ و در دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، ایالات متحده از برجام خارج شد و تحریم‌های تهران را مجدداً اعمال کرد. در واکنش، ایران به‌صورت تدریجی تعهدات خود را کاهش داد و محدودیت‌های مرتبط با تحقیقات هسته‌ای و سطح غنی‌سازی اورانیوم را کنار گذاشت.لاوروف امروز (چهارشنبه) در جمع بلاگرهای خارجی به طیفی از سوالات از جمله ایران پاسخ داد.
روسیه حامی توافقی با ایران است که ترامپ از آن خارج شد
وزیر امور خارجه روسیه، سرگئی لاوروف، اعلام کرد که این کشور از ازسرگیری گفت‌وگوها درباره توافق هسته‌ای ایران در چارچوب تعیین‌شده در توافق اولیه که به تأیید شورای امنیت سازمان ملل رسیده بود، حمایت می‌کند. لاوروف تاکید کرد «ما در گفت‌وگو با آمریکایی‌ها درباره اوضاع خلیج فارس و همچنین برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) صحبت کردیم. روسیه خواهان احیای توافق اولیه‌ای است که آمریکا در دوره نخست ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ از آن خارج شد. برخی تماس‌هایی با اروپایی‌ها در این زمینه برقرار شده است».لاوروف تاکید کرد «ما از بازگشت به همان چارچوبی که در توافق اولیه تصویب شده و مورد تأیید شورای امنیت سازمان ملل بوده است، حمایت می‌کنیم. باید دید که اوضاع چگونه پیش خواهد رفت».
تحمیل شروع سیاسی به توافق با ایران کارساز نیست
وزیر خارجه روسیه در ادامه از شروط سیاسی که دولت ترامپ قصد دارد به توافق جدید با ایران اضافه کند، ابراز نگرانی کرد. بر اساس این شروط، ایران ملزم خواهد شد که تحت نظارت‌هایی قرار گیرد تا اطمینان حاصل شود ایران حمایت از گروههای مقاومت منطقه را متوقف می کند. لاوروف با اشاره به این که نمی تواند مانع تاثیرگذاری ایران در منطقه شد، ادامه داد، «اضافه شدن شروط سیاسی به توافق هسته‌ای ایران عملی نخواهد بود. فکر نمی کنم این گزینه کارساز باشد».حذف ایران از معادلات منطقه غیرممکن استلاوروف تاکید کرد «تمام کشورهای حاشیه خلیج فارس فراتر از مرزهای خود نفوذ دارند و برای نمونه، در شمال آفریقا برنامه‌های بشردوستانه و اقتصادی متعددی اجرا کرده و در برخی موارد نقش میانجی را ایفا می‌کنند بنابراین، اینکه همه کشورها به‌جز ایران حق داشته باشند در تحولات منطقه تأثیرگذار باشند، سناریویی غیرواقع‌بینانه است.»