در لحظه‌ای که افکار عمومی کشور و ملت‌های مقاومت منطقه با ابهامات و چه بسا نگرانی‌هایی مواجه است، رهبری بدون اعلام قبلی، وارد مراسم عزاداری شب عاشورا می‌شوند، و به آقای کریمی می‌فرمایند: «ای ایران» بخوان. این صرفا یک درخواست احساسی نیست بلکه توأم با چند پیام راهبردی است:
* به لحاظ مضمون، "ای ایران" فقط یک نوحه نیست؛ بلکه سرودی ملی با مضمون کربلا، شهدا، غیرت حسینی، ذوالفقار علی (ع) و امام رضا (ع) است که وطن و ایمان مذهبی را درهم می‌آمیزد. رهبری با تمرکز بر مضمون نوحه، در واقع پیامی صادر می‌کنند: ما ملتی هستیم که وطن‌دوستی‌مان، برخاسته از ایمان است؛ ایران ما، فقط جغرافیا نیست، بلکه عین مذهب و دین ماست؛ و دقیقا همین موضوع، کانون شکست ناپذیری ایران است.
* رهبر انقلاب مردم را به درون ایران، به وحدت، عشق به وطن، و ریشه‌های معنوی هویت ملی و تمدنی متوجه می‌کنند. موضوعی که در سومین پیام تلویزیون خود در اثنای جنگ نیز بر آن تأکید نمودند. درخواست به خواندن این نوحه، نمایش نرم و بی‌واسطه از وحدت ملی و الهی پیرامون وطن و دین است.
* پیام رهبری این می‌باشد که محور، ایران است. ستون خیمه مقاومت، ایران است؛ و این ایران، ایمانی است نه صرفاً خاکی. بیان رهبری اگرچه در ظاهر، یک جمله‌ی ساده است: «ای ایران را بخوان»؛ اما در باطن:بازسازی روانی ملّت با هنر، ادغام وطن‌دوستی و ایمان، بازتعریف اقتدار بدون جنگ، و تمرکز بر کانون مقاومت یعنی ایرانِ ایمانی است.
این، همان حکمت الهی رهبر ماست؛ وقتی همه منتظر اعلام موضع سخت‌اند، او با یک شعر، یک نوحه و سرود ملی، یک رمز، صحنه را آرام، اما معنادار بازآرایی و دشمن را مایوس می‌کنند.