برای رسیدن به پاسخ دقیق به این سئوال باید به دو نکته توجه ویژه داشت:
الف) غافلگیری فرماندهان نظامی ما در اصل اینکه تهاجم اسرائیلی‌ها صورت خواهد گرفت نبود بلکه در نحوه حمله و تا حدودی زمان تهاجم غافلگیری اتفاق افتاد، یعنی برآوردهای اطلاعاتی از جبهه دشمن حمله او را مسجل کرده بود اما تحلیل‌ها بر این اساس بود که آمریکا به احترام مذاکره و تا حصول نتیجه (مثبت یا منفی) به رژیم صهیونیستی اجازه حمله به ایران را نخواهد داد.
ب) در ساعت و روز حمله نیز تمام یگان‌های نظامی ما اعم از آفندی و پدافندی در آماده باش کامل و هوشیاری بودند اما دشمن با بهره‌گیری از تکنولوژی‌های پیشرفته در حوزه‌های هوش مصنوعی و سایبری در یک اقدام تروریستی با هدف حذف فرماندهان ارشد نظامی و برآورد اینکه با این اقدام ناجوانمردانه می‌تواند ایران را تسلیم خواسته‌های نامشروع خود کند وارد جنگ شد.
ج) همچنین در سناریوهای حمله احتمالی رژیم صهیونیستی امکان عملیات‌های خراب‌کارانه مانند ترور و... بیشتر بود و گمانه‌ای برای اینکه دشمن برخلاف رویه‌های گذشته از عملیات موشکی برای ترور فرماندهان حتی به همراه خانواده‌هایشان استفاده کند وجود نداشت.
د) برتری دشمن از نظر تکنولوژی و استفاده آنها از ماهواره‌های جاسوسی و تجاری و ریزپرنده‌ها و... برای جمع‌آوری اطلاعات و رهگیری عملیاتی در کنار برخی غفلت‌ها از مسائل حفاظتی را نباید از نظر دور داشت.
منبع: پرسمان سیاسی شماره 19