نقطه قوت این است که ابزارهای سخت ما امروز تولید قدرت نرم کرده‌اند. با توجه به شرایط آنارشیکالی که صهیونیست‌ها در منطقه غرب آسیا ایجاد کرده‌اند، موشک‌های ایرانی یک دال مشترک و محوری برای گفتگو است. این موضوع را آن موکب‌دار بی‌سواد یا کم‌سواد ولی با بصیرت عراقی می‌فهمد، اما دیپلمات و مسئول سیاسی لبنانی نمی‌فهمد. لذا این روزها دست دراز کرده‌اند تا سلاح مقاومت را بربایند.
امسال اربعین عجیبی است. معمولاً ما ایرانی‌ها عربی را سخت متوجه می‌شویم، ولی راننده، صاحب موکب، صاحب مضیف و... همه تلاش دارند به نوعی به ما بفهمانند که ضد صهیونیست ها هستند و به موشک‌های ایرانی افتخار می‌کنند.
جنگ ۱۲ روزه تأثیر عجیبی بر جامعه غرب آسیا داشته است؛ مقاومت نشکسته و قوی‌تر شده است. در میانه مسیر، موکب‌دار عربی با زبان فارسی نوشته بود: «راه موشک‌های بالستیک ایرانی». این موکب‌دار و امثال او زیادند؛ به زبان بی‌زبانی، به فارسی دست و پا شکسته یا به زبان و لهجه خودشان می‌خواهند بگویند که ما یکی هستیم. خدا رحمت کند سردار حاجی‌زاده را که موشک‌هایش قوت قلب یکایک ملت‌های مسلمان شده است.اما یک آسیب و یک نقطه قوت در این موضوع نهفته است.
نقطه قوت این است که ابزارهای سخت ما امروز تولید قدرت نرم کرده‌اند. با توجه به شرایط آنارشیکالی که صهیونیست‌ها در منطقه غرب آسیا ایجاد کرده‌اند، موشک‌های ایرانی یک دال مشترک و محوری برای گفتگو است. این موضوع را آن موکب‌دار بی‌سواد یا کم‌سواد ولی با بصیرت عراقی می‌فهمد، اما دیپلمات و مسئول سیاسی لبنانی نمی‌فهمد. لذا این روزها دست دراز کرده‌اند تا سلاح مقاومت را بربایند. امروز باید دنیا بفهمد جولانی و سوریه بدون سلاح، شبیه «شیر بی‌یال و دم و اشکم» مولوی در مثنوی است. در دنیایی که زیست جنگلی وجود دارد، کسی به شیر بی‌دندان رحم نمی‌کند.
از نقاط قوت گفتم، از آسیب‌ها بنویسم.
به نظرم بزرگ‌ترین مشکل، نداشتن پیوست فرهنگی است. باید به این سؤال پاسخ دهیم که چگونه می‌توانیم این قدرت نرم تولیدشده را در بزرگ‌ترین تجمع شیعی جهان، در چشم دشمن صهیونی فرو کنیم؟ وقتی از پیوست فرهنگی سخن می‌گویم، منظور دخالت ساختارهای حاکمیتی و دولت نیست، بلکه نگاه به برنامه‌ریزی و تسهیل مسیر است.
ساده‌تر بگویم، چگونه ساختارهای فرهنگی ما با آن عرض و طول می‌توانند به جامعه، زائر اربعین، موکب‌دار و... بگویند که چه کنند تا بتوانند به تبیین روایت فتح در جنگ ۱۲ روزه بپردازند؟ گاه یک عکس در یک موکب، یک پویش در فضای مجازی، یک برچسب بر در ساک‌های زائرین و... می‌تواند کار صدها ابزار سخت را بکند. به نظرم باید برای این‌ها فکری می‌شد، ولی بسیار کم و محدود بوده است. خدا بیامرزد پدر این مردم را که هیچ‌گاه معطل ساختارهای عریض و طویل نمی‌مانند و خط‌شکنی می‌کنند.