«سازمان ملل متحد» جایی است که سران کشور‌ها برای طرح دیدگاه‌ها و دفاع از منافع ملی خود در برابر جامعه جهانی گردهم می‌آیند؛ اما صحنه‌ای که امسال در نیویورک و هنگام سخنرانی «بنیامین نتانیاهو»، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی رقم خورد، معنایی فراتر از یک رویداد سیاسی داشت. سالن‌هایی که خالی شد، نمایندگانی که از جا برخاستند و میکروفن‌هایی که عملاً نتانیاهو را تنها گذاشتند، همه نشانه‌ای روشن بود از انزوای بی‌سابقه رژیمی که امروز بیش از هر زمان دیگری در تاریخ، مشروعیت خود را از دست داده است.
آنچه رخ داد، فقط یک حرکت اعتراضی نمادین نبود؛ بلکه بازتابی از واقعیت تلخی بود که سال‌هاست رژیم صهیونیستی با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند. جنایات گسترده در غزه، محاصره غیرانسانی میلیون‌ها فلسطینی، تخریب زیرساخت‌های غیرنظامی، ترور نخبگان و خبرنگاران و استفاده بی‌پروا از سلاح‌های کشتار جمعی علیه غیرنظامیان، دیگر قابل پنهان‌سازی نیست. این بار، نه رسانه‌های همسو با تل‌آویو توانستند روایت‌سازی کنند و نه لابی‌های پرنفوذ قادر بودند سکوتی مصنوعی ایجاد کنند. خروج نمایندگان کشور‌ها از سالن، به زبان بی‌زبانی فریاد زد که جامعه جهانی حاضر نیست برای شنیدن توجیهات یک رژیم اشغالگر و آپارتایدی که نسل‌کشی می‌کند وبه جنایت دست می‌زند و تجاوزگری پیشه اوست، وقت بگذارد.
این در حالی است که رژیم ملعون صهیونی طی دهه‌های گذشته کوشیده است با استفاده از ابزار‌های رسانه‌ای و حمایت قدرت‌های غربی، چهره‌ای دموکراتیک از خود به نمایش بگذارد و اعتباری برای خود دست و پا کند. اما خون کودکان غزه، آوارگی میلیون‌ها فلسطینی و ویرانی بیمارستان‌ها و مدارس، هر روز پرده‌ای دیگر از جنایت و خباثت صهیونیست‌ها را کنار می‌زند.
انزوای نتانیاهو در سازمان ملل نشان داد، رژیم نه تنها با بحران مشروعیت منطقه‌ای روبه‌روست، بلکه در سطح جهانی نیز یک رژیم منفور شناخته می‌شود. حتی بسیاری از دولت‌های غربی که تا دیروز بی‌قید و شرط از تل‌آویو حمایت می‌کردند، اکنون زیر فشار افکار عمومی خود ناچارند فاصله بگیرند. دانشگاه‌ها، پارلمان‌ها و جنبش‌های اجتماعی در اروپا و آمریکا، بار‌ها خواستار تحریم و انزوای رژیم صهیونیستی شده‌اند و صحنه خالی شدن سالن سازمان ملل، بازتاب دیپلماتیک همان موج اجتماعی (بایکوت، تحریم و انزوای رژیم‌ـ BDS) است.
از سوی دیگر، حواشی و اتفاقات نشست سالانه کشور‌های عضو سازمان ملل جالب توجه بود. سخنرانی رئیس‌جمهور ترکیه پس از مدت معینی قطع شد. میکروفن او به صورت خودکار خاموش شد، اگرچه اداره ارتباطات ترکیه سعی کرد توضیح دهد که این امر بر اثر گذر از زمان مجاز سخنرانی و تشویق حضار اتفاق افتاده است، اما این توضیح، چندان با واقعیت تصویری آن جلسه هم‌خوانی نداشت. چرا که آن تنها مورد نبود؛ در همان اجلاس، نتایجی منتشر شد که از وقوع اختلالات صوتی در سخنان رئیس‌جمهور اندونزی و برخی دیگر از رهبران حکایت داشت. میکروفن برخی ناظران نیز ناگهان خاموش شد آن هم درست در میانه بحث حساس غزه و اعلام حمایت‌ها. در پایان باید گفت، درست است که شاید صدا‌ها را قطع کرد، اما هرگز نمی‌توان حقیقت را خاموش کرد.