«صهیونیسم» از واژه «صهیون»(Zion)  یا «صیون» گرفته شده است. صهیون یکی از چهار کوه مهم در بیت‌المقدس است که یهودیان آن را زادگاه حضرت داود(ع) می‌دانند و معتقدند، از نظر تاریخی و به دلیل وجود «یهوه» خدای یهود، در این سرزمین نوعی تقدس کسب کرده است. صهیون مترادف بیت‌المقدس و ارض اسرائیل نیز هست که امروزه با افزودن پسوند «ایسم» به یک مکتب سیاسی تبدیل شده است.

واژه «صهیونیسم» از اواخر قرن 19 و با ایحاد نهضت ملی یهود و با الهام‌های سیاسی و مذهبی (که هدف آن بازگشت و اسکان در فلسطین که از نظر یهودیان از آن ایشان بوده و می‌خواهند در آن کانون مرکزی یهود را ایجاد کنند) به وجود آمده است؛ اما مفهوم بازگشت به ارض موعود و صهیون در تعلیمات توراتی ریشه دارد که به زوال کشور عبری بنی‌اسرائیل در سال 721 ق.م و تهاجم بخت‌النصر باز می‌گردد.

گرایش صهیونیسم در میان یهودیان ابتدا در قالب کمک‌های یهودیان غرب به هم‌کیشان فقیر خود در کشورهای شرقی متبلور شد؛ اما به سرعت جنبه عملی به خود گرفت و با عنصر عمل سیاسی درهم آمیخت و صهیونیسم سیاسی را شکل داد. صهیونیسم سیاسی ابتدا از سوی «لئو پینسکر» در سال 1822 با نگارش کتاب «ندای یک یهودی روس به همکیشانش» مطرح شد و سپس «تئودور هرتزل» آن را با انتشار کتاب «دولت یهود» در سال 1896 به طور جدی ارائه داد. در واقع این دو را می‌توان بنیانگذاران صهیونیسم سیاسی به شمار آورد.

هسته اساسی نظریات هرتزل، آنچنان که خودش ابراز می‌کند، این است که مسئله یهودیان را نه به منزله مسئله‌ای اجتماعی و مذهبی، بلکه مسئله‌ای ملی قلمداد می‌کند. در واقع، هرتزل صهیونیسم را از شکل مذهبی‌اش خارج کرد و به آن شکل و محتوایی سیاسی بخشید.

اولین کنگره صهیونیسم به مدت سه روز در سال 1897 در شهر «بال» (بازل) سوئیس به ریاست هرتزل تشکیل شد. در این کنگره که با شرکت 196 نفر از نمایندگان گروه‌های گوناگون یهودی سراسر جهان برگزار شد، سیاست‌های راهبردی جنبش صهیونیسم و مبانی جهانی یهود به تصویب رسید که از اهم موارد می‌توان به تلاش برای استعمار فلسطین به وسیله کشاورزان و کارگران یهودی و سازمان‌دهی یهودیان جهان و ایجاد ارتباط میان آنها از طریق ایجاد سازمان‌های ملی و جهانی نام برد.

از ویژگی‌های این جنبش می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1ـ اندیشه افراطی نژادپرستانه؛ 2ـ استفاده ویژه از سرمایه و پول برای انجام اهداف؛ 3ـ توسل به خشونت به هر وسیله برای تحقق اهداف؛ 4ـ قربانی کردن دیگر قومیت‌ها حتی یهودیان مخالف صهیونیسم؛ 5ـ ارتباط دائمی با ابرقدرت‌ها برای تثبیت پایه‌های اقتدار؛ 6ـ مظلوم‌نمایی یهودیت و صهیونیسم؛ 7ـ کنترل رسانه‌های جمعی به مثابه مهم‌ترین ابزار تسلط بر جهان.

همه تلاش‌های هرتزل پیش از کنگره اول صهیونیسم و پس از آن نشان می‌دهد، جنبش صهیونیسم خود را یک جنبش قومی استعماری و متحد کشورهای امپریالیسم می‌دانست که بدون این اتحاد نمی‌توانست به هدف خود، یعنی تشکیل دولت غاصب صهیونیستی برسد. این وابستگی را می‌توان در سال‌های بعد در بیانیه «بالفور» و اقدامات دولت انگلیس در یهودی کردن فلسطین جست‌وجو کرد.

محسن طاهری

«نجاح محمدعلی» کارشناس خاورمیانه، در یک برنامه زنده تلویزیونی با اشاره به ناآرامی عراق گفته است: «ما اطلاعات فراوانی درباره اتفاقات عراق داریم. از جمله اینکه تحریک‌کنندگان تظاهرات دو جلسه را در پایگاه عین الاسد آمریکایی‌ها در استان الانبار عراق با حضور یکی از نمایندگان رژیم صهیونیستی برگزار کرده‌اند. در واقع آمریکا و رژیم صهیونیستی به همراه دلارهای آل سعود پشت ناآرامی‌های اخیر حضور داشتند.» روزنامه الاخبار نیز با اشاره به حوادث جاری در عراق نوشت: «طرحی با همکاری چند دستگاه اطلاعاتی کشف شده است که هدف از آن تدارک شورش است.»

سناتورهای آمریکایی با افزودن یک متمم به بودجه دفاعی این کشور، درصدد غیرقانونی‌ کردن بازداشت اتباع خود و همچنین کارمندان محلی نهادهای دیپلماتیک آمریکا در عربستان سعودی، مصر و ترکیه هستند. مصوبه سنا تا حد زیادی به طرحی شباهت دارد که در ایران با عنوان «کاپیتولاسیون» شناخته می‌شود. بر اساس آن طرح، کشورهای هدف از محاکمه اتباع آمریکایی منع می‌شدند؛ اما مصوبه اخیر سنا از این نیز فراتر رفته و اختیار قانونی بازداشت افراد را از کشورهای میزبان آمریکایی‌ها سلب می‌کند که این در نوع خود یک استعمار فرانوین محسوب می‌شود.

«مارتین ایندیک» دیپلمات کارکشته آمریکایی، که نماینده پیشین این کشور در گفت‌وگوهای میان فلسطین و رژیم صهیونیستی بود. در یک اعتراف آشکار گفته است: «اتحاد ضد ایرانی در حال تزلزل نیست، در حال فروپاشی است. جان بولتون (مشاور سابق امنیت ملی آمریکا) که فردی ضد ایرانی بود، رفت، بی‌بی [نتانیاهو] نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی می‌رود، بن‌زاید، ولی‌عهد امارات متحده عربی در حال توافق با ایران است. بن‌سلمان ولی‌عهد جوان عربستان هم (به زودی) با ایران توافق خواهد کرد و رهبر نترس ما (دونالد ترامپ) نتوانست مانع ایران شود و او حالا برای توافق با آنها ناامید شده است.»