عبدالله عبادی/ترکیه اولین کشور اسلامی است که در سال 1949 رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت شناخت و در 7 ژانویه 1950 سیف‌الله ایزین، سفیر ترکیه استوارنامه خود را به وایزمن، رئیس‌جمهور وقت این رژیم تقدیم کرد.
پس از بحران کانال سوئز در سال 1956 و خشم جهان اسلام از حمله صهیونیست‌ها به مصر، ترکیه سطح روابط خود را تا سطح کاردار کاهش داد. همچنین، پس از شکست اعراب در جنگ شش روزه 1967، ترکیه در همدردی با اعراب خروج صهیونیست‌ها از مناطق اشغالی را خواستار شد؛ اما هرگز رژیم صهیونیستی را متجاوز قلمداد نکرد.
در اوایل دهه 1990 و بهبود در روند طرح صلح فلسطینیان و رژیم صهیونیستی، ترکیه از فرصت استفاده کرد و سطح روابط خود را تا سطح سفیر ارتقا داد. بر اساس این، در 23 مارس 1992 سفیر ترکیه استوارنامه خود را به هرتسوگ، رئیس‌جمهور رژیم صهیونیستی تقدیم کرد. این رژیم نیز همگام با ترکیه سطح روابط خود را ارتقا داد و نخست سفیرش را به آنکارا اعزام و سپس کنسولگری خود را در استانبول افتتاح کرد.
طی دهه 1990 تا اواخر دهه 2000، روابط دو طرف تا بالاترین سطح ارتقا یافت و ترکیه در کنار گسترش روابط اقتصادی، روابط نظامی و اطلاعاتی خود را با موساد به بالاترین سطح رساند. دستگیری عبدالله اوجالان رهبر پ.پ.ک در کنیا در سال 1999 نمونه‌ای کامل از همکاری‌های اطلاعاتی موساد و سازمان امنیت ترکیه (میت) است.
در دیدار سه روزه شیمون پرز، رئیس‌جمهور رژیم صهیونیستی از آنکارا در نوامبر سال 2007، وی برای اولین بار به همراه عبدالله گل، رئیس‌جمهور ترکیه در یک پارلمان اسلامی به سخنرانی پرداخت. پرز و گل در این ملاقات درباره نوع عملکرد برنامه هسته‌ای ایران اختلاف نظر داشتند. پرز بر این باور بود که غنی‌سازی اورانیوم در ایران برای نیروگاه اتمی است. البته عبدالله گل در این دیدار قول داد که تلاش خود را برای آزادی سه سرباز صهیونیستی به گروگان گرفته شده به کار گیرد. ناگفته نماند که هفته‌ها پیش از نشست به اصطلاح صلح خاورمیانه‌ای آناپلیس در مریلند در سال 2007، شیمون پرز و محمود عباس در ترکیه مصوباتی را در زمینه اختلافات بین دو کشور به تصویب رساندند. پرز در این دیدار گفته بود: «ترکیه بازیگر مهمی در خاورمیانه در رابطه با آمریکا، سوریه، فلسطینیان و به ویژه ماست.»
اما روابط حزب عدالت و توسعه و رژیم صهیونیستی به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد، و با وجود روابط سرد این دو پس از به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه در ترکیه، وزیر خارجه رژیم صهیونیستی در اوایل سال 2006 روابط با ترکیه را عالی توصیف کرد؛ اما همان سال پس از دیدار خالد مشعل، رهبر تازه منتخب فلسطینیان از ترکیه، این اظهارات تغییر کرد. دیپلمات‌های صهیونیستی این دیدار را با دیدار مقامات رسمی رژیم صهیونیستی با عبدالله اوجالان (رهبر کردهای پ.ک.ک) مقایسه کردند که این مسئله خشم مقامات ترکیه را در برداشت و ترکیه این اظهارات را «غیر مسئولانه و نادرست» خواند. پس از این دیدار، روابط رژیم صهیونیستی و ترکیه رو به سردی نهاد. البته برخی این سردی روابط را نمایش دولت ترکیه به مردم مسلمان جهان اسلام می‌دانستند؛ چرا که ترکیه به منزله یک کشور مهم اسلامی در بسیاری از موضوعات مهم، مانند درگیری‌های رژیم صهیونیستی ـ فلسطین و بحران‌های لبنان موضعی بی‌طرف داشته است.
در 31 می 2010 پس از حمله کماندوهای صهیونیستی به ناوگان آزادی که حامل کمک‌‌های بشردوستانه برای ساکنان غزه بود و کشته شدن ۱۰ فعال حقوق بشر ترکیه، روابط این کشور و رژیم صهیونیستی تیره شد. در پی این حادثه و عذرخواهی نکردن مقامات تل‌آویو از آنکارا، ترکیه در سپتامبر 2010 همکاری‌های نظامی خود را با رژیم صهیونیستی متوقف و سفیر این رژیم را از آنکارا اخراج کرد.
ترکیه سپس اعلام کرد، برای عادی‌سازی مناسبات خود با رژیم صهیونیستی خواستار عذرخواهی، پرداخت غرامت و لغو محاصره غزه از سوی رژیم صهیونیستی است تا اینکه در مارس 2013 بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی از همتای ترک خود به دلیل این حمله عذرخواهی کرد. با گذشت چند سال از این حادثه و تغییر و تحولات شگرف در منطقه، از جمله حمله داعش به سوریه و عراق و حمله رژیم آل‌سعود به مردم بی‌دفاع یمن، ترکیه و رژیم صهیونیستی تصمیم گرفتند بار دیگر روابط خود را از سر بگیرند.
شای کوهن، کنسول رژیم صهیونیستی در استانبول در اردیبهشت 1395 اعلام کرد، دستیابی به توافق نهایی نزدیک است و رژیم صهیونیستی اعلام کرده شروط ترکیه مبنی بر پرداخت غرامت به خانواده‌های قربانیان و کاهش محاصره نوار غزه را خواهد پذیرفت.
اردوغان نیز در ماه مارس گفته بود، نتایج مثبتی در گفت‌وگوهای دو طرف به دست آمده و با ابراز امیدواری، بیان کرده بود، توافق‌نامه نهایی قریب‌الوقوع خواهد بود.
