سنگ در بیابان بی‌ارزش است،
ولی اگر از آن سنگ پله بسازی، سبب ترقی می‌شود...
اشتباهات موجب ناراحتی می‌شود
ولی اگر آنها را پله خودت کنی، به موفقیت خواهی رسید
اگر به هدفت یقین داری، از اشتباهات هراس نداشته باش
هر ساختمان بزرگ، زمانی فقط یک نقشه ساده بوده است
مهم نیست که امروز در چه مرحله‌ای هستید
مهم آینده شماست و چیزی که به آن خواهید رسید...

امام رضا(علیه‌السلام) فرمودند: هر کس به خدا خوش‌گمان باشد، خداوند مطابقِ گمان او، با وی رفتار می‌کند و هر کس به روزیِ کم راضی باشد، خداوند عمل کم را از او می‌پذیرد و هر کس به روزی حلال اندک خشنود باشد، هزینه زندگی‌اش سبک می‌شود و خانواده‌اش در نعمت خواهند بود و خداوند او را از بیماری و درمان دنیا آگاه می‌کند و به سلامت از دنیا به خانه سلامت (آخرت) بیرون می‌بَرد.
اصول کافی، جلد۸، صفحه۳۴۷

تأملی در فراز و فرودهای هنر هفتم در چهل سالگی انقلاب


 رسول شمالی‌ورزنده/  در آستانه چهلمین سال پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی هستیم. با وجود موفقیت و پیشرفت‌های کشور در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، نظامی، عمرانی، کشاورزی، علمی، روابط خارجی، فرهنگی و هنری، اما این توفیقات در کمتر فیلمی بازتاب یافته است! حتی در زمینه تولید آثار انقلابی و سیاسی نیز توفیق چندانی نداشته‌ایم.
اگرچه در سال‌های اول پس از پیروزی انقلاب تولیدات هرچند اندک، اما خوبی در سینمای سیاسی دهه شصت داشتیم، اما این فیلم‌ها به همان سال‌ها خلاصه شدند. 
آنهایی که آن دوران انقلاب را تجربه کرده‌اند، به خوبی به یاد دارند که مردم و علاقه‌مندان به سینما به نوعی دغدغه‌ تماشای فیلم‌های سیاسی را داشتند و ترجیح می‌دادند بیشتر فیلم‌های سیاسی خارجی مانند نبرد الجزایر را روی پرده نقره‌ای سینما ببینند و البته تهیه‌کنندگان و فیلمسازان ایرانی هم گرایش انقلابی داشتند و این سبب می‌شد به سمت تولید فیلم‌های سیاسی و انقلابی بروند.  
اما آغاز جنگ تحمیلی موجب شد هنرمندان انقلابی بیشتر به سوی تولید آثار دفاع مقدسی بروند و در عمل، سینمای سیاسی و انقلابی به محاق رفت. همچنین در دهه هفتاد که دهه سازندگی کشور لقب گرفت، سازندگان فیلم‌های سینمای ایران به تولید آثار ملودرام تمایل یافتند. در این دوره تقریباً طولانی بیشتر، خانواده‌ها تماشاگر فیلم‌های سینمایی بودند؛ چرا که اکثر فیلم‌هایی که در این مدت ساخته شد در موضوعات اجتماعی، کودک و خانواده بود. این موضوعات تقریباً به نیمه دوم دهه هشتاد هم کشیده شد و بیشتر فیلم‌های سینمایی ما در قالب سوژه‌های اجتماعی، طنز، خانواده، کودک و مشکلات جامعه بود. 
اگر نگاهی به روند سینمای ایران در دهه‌های هشتاد و نود بیندازیم، می‌بینیم که سینمای ما کم‌کم به سوی سینمای طنز رفت؛ سینمایی که به زعم سازندگان‌شان کمدی لقب یافت، اما موضوعات مطرح شده در آنها سخیف و لوده است، به طوری که بسیاری از پیشکسوتان و هنرمندان برجسته را نگران و ناراحت کرده است. به هرحال طی این دوره متأسفانه نه تنها از سینمای خوب اجتماعی و خانوادگی و طنز واقعی خبری نیست؛ بلکه تاکنون و پس از گذشت سال‌ها از انقلاب دیگر از آن سوژه‌های ناب انقلابی، سیاسی و اجتماعی نیز خبری نیست. متأسفانه در مسیر برگزاری جشنواره فیلم فجر هم شاید تنها یکی دو فیلم انقلابی و سیاسی (قلاده‌های طلا و روباه) را بتوانیم در لابه‌لای آثار ببینیم و بس.
اما واقعاً چرا تولید فیلم‌های سیاسی و انقلابی در سینمای ما بسیار کم شده و چرا سازندگان آثار سینمایی دیگر به تولید چنین فیلم‌هایی رغبت نشان نمی‌دهند؟ حتی متأسفانه برخی از تهیه‌کنندگان و کارگردان‌های ما رو به عقب حرکت کرده و به سمت ساخت آثاری با رنگ و بوی فیلم‌فارسی رفته‌اند و با همان نگاه سینمای پیش از انقلاب در مسیر سینما حرکت می‌کنند! 
یا متأسفانه بسیاری از بازیگران و هنرپیشه‌های سینمای ما دوست دارند با همان شخصیت‌های هنرپیشه‌های فیلم‌فارسی در سینمای پس از انقلاب ظاهر شوند. اگر نگاهی به پوسترها و اسامی فیلم‌های سینمای ایران بیندازیم، متأسفانه اسامی و واژه‌ها خبر از همان نام و نشان‌های سینمای طاغوت دارد که به نوعی سعی دارند نسل جدید و انقلابی ما را به راحتی با آن واژه‌ها و فرهنگ پیش از انقلاب پیوند دهند. به بیانی صریح باید گفت، نه تنها حرکتی جدی برای ساخت فیلم‌های سینمایی سیاسی و انقلابی صورت نمی‌گیرد؛ بلکه شاهد تولید آثاری سخیف و دور از شأن ملت انقلابی ایران هستیم که درصدد ضربه زدن به فرهنگ اسلامی و ایرانی هستند. به راستی چرا نباید نظارتی درست و منطقی برای رعایت تعادل و توازن در سینما برقرار باشد تا ضمن ممانعت از بازتولید سینمای طاغوتی، آثاری در موضوعات دیگر، ازجمله خانوادگی، سیاسی و انقلابی هم ساخته شود.  
متأسفانه طی دهه‌های هشتاد و نود شاهد آثاری در سینمای ایران بوده‌ایم که هیچ‌ سنخیتی با فرهنگ ما ندارد. در واقع، شاهد ورود فرهنگ لودگی و بی‌بندوباری در سینمای ایران هستیم که در جهت همان تهاجم فرهنگی است، چون این‌گونه فیلم‌ها کاری با فرهنگ اصیل ما می‌کنند که تا سال‌ها نتوانیم آن را جبران کنیم. به راستی چه کسی مسئول پاسخگویی به این همه هجمه فرهنگی در سینماست؟  
اکنون این سؤال مطرح است که چرا در چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی در زمینه ساخت فیلم‌های سیاسی و انقلابی و با این مناسبت اقدامی نشده است!
کشور انقلابی ما امروز از شخصیت‌های فراوان سیاسی و انقلابی موفقی که در مسیر چهل ساله انقلاب تلاش فراوانی را برای اعتلای ایران اسلامی انجام داده‌اند، برخوردار است؛ کسانی که می‌توانند قهرمانان واقعی سوژه‌های سینمایی در سطح جهانی شوند. اما متأسفانه هیچ اثری از این قهرمان‌ها در فیلم‌های ما نیست! 
نسل جوان امروز ایران اسلامی که دوران انقلاب و دفاع مقدس را درک نکرده باید در قالب آثار سینمایی با افراد مطرح سیاسی و انقلابی کشور در قالب تولیدات سینمایی آشنا شود و بداند که در چه کشوری زندگی می‌کنند. چرا که اگر ما بتوانیم با آثار انقلابی و سیاسی، نسل جوان و پویای امروز ایران اسلامی را در جریان رخدادهای کشورمان قرار دهیم، بسیاری از مشکلات‌مان حل خواهد شد. بنابراین ضروری است که سازندگان و تهیه‌کنندگان سینما به سمت سینمای سیاسی و انقلابی روی بیاورند؛ چرا که نسل امروز جامعه ما که بیشترشان جوان و تحصیلکرده هستند به آگاهی و اطلاع‌رسانی از طریق زبان سینما نیاز دارند.
وجاهت و ارزش‌های والای سینمای ایران در به نمایش گذاشتن آثار طنز لوده و نمایش بی‌بندوباری نیست؛ بلکه سینمای ایران باید در پی نشان دادن ارزش‌هایی باشد که در راستای فرهنگ اصیل انقلابی ماست. 
به هرحال امیدواریم به بهانه چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی نگاه جدیدی به خلق آثار انقلابی و سیاسی شود و مسئولانی که در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دست‌اندرکار هستند به این امر توجه کنند. جامعه ما به آثار سینمایی انقلابی و سیاسی نیاز دارد و این فقط و صرفاً مربوط به یک قشر خاص از جامعه نیست؛ بلکه همه قشرهای جامعه ما امروز جست‌وجوگر و پیگیر مسائل هستند. بنابراین سازندگان فیلم‌های سینمایی باید در این مسیر گام بردارند.

طرح ممنوعیت انتصاب اقوام درجه یک و دو مسئولان به مشاغل دولتی، در مجلس تدوین شده است. عده‌ای در تلاشند این طرح به تصویب نرسد. البته عده‌ای هم در فکر اینند که چطور این طرح را دور بزنند. برای این عده اخیر، به چند مورد راه دور زدن قانون مذکور اشاره می‌کنیم: 
شناسنامه‌‏ المثنی: بعضی از مسئولان برای اینکه فرزندشان از خدمت به مردم جا نماند، فامیلی خودشان یا فامیلی فرزندشان را عوض می‌کنند. در این صورت، هیچ وقت شامل این طرح ممنوعیت انتصابات اقوام درجه یک و دو نمی‌شوند و هر کجا بخواهند می‌توانند اقوام‌شان را از درجه یک تا هرچند تا استخدام کنند.
آلزایمر: بعضی از مسئولان ممکن است برای مدتی دچار آلزایمر شوند؛ یعنی خودجوش به دکتر مراجعه کرده و به دکتر می‌گویند من را آلزایمری کن! دفترچه بیمه‌شان را هم می‌دهند تا دکتر برای‌شان قرص تجویز کند تا اگر مجلس این طرح را به تصویب رساند و نظارت‌ها شروع شد، دفترچه‏‌ بیمه را نشان بدهند و از هرگونه نسبتی با هر کسی اظهار بی‌‏اطلاعی کنند. در عین حال، هر قوم و خویشی را که دوست داشتند، استخدام کنند.
حق‌‏الزحمه: اصلاً بعضی مسئولان نیازی به انتصاب رسمی اقوام خود ندارند و می‌توانند اقوام‌شان را در هر جا که می‏خواهند به صورت قراردادی به کار بگیرند؛ یعنی حقوق یک فرد رسمی را به یک فرد قراردادی بدهند. اینطوری نه سیخ می‏سوزد نه کباب! نه قانونی دور زده شده و نه اقوام بیکار می‏مانند!
فاطمه جواهری


 مهدی امیدی/ طی دوره‌های گوناگون سابقه تلویزیون، تقریباً تمامی صاحب‌نظران رسانه و کارشناسان و متخصصان برنامه‌سازی در تلویزیون، بر این موضوع وحدت‌نظر داشته و دارند که رسانه ملی در برنامه‌های سیاسی و پخش اخبار، تسامح و تساهلی در خدمت به اهداف خرد و کلان نظام ندارد و کمتر پیش می‌آید از اصول، کوتاه بیاید. 
دوره زمانی و نمودار سازمانی و تشکیلاتی تأمین‌کننده بخش‌های خبری و سیاسی، از بدو به کارگیری نیرو تا رفتن برنامه روی آنتن، با حساسیت لازم طی می‌شود. (نه در حد آرمانی، بلکه تا حدودی که قابل دفاع باشد) برای نمونه: «دروازه‌بانی خبر» به درستی و براساس قواعد انجام می‌شود، نظر فردی، محلی از اعراب ندارد، سلیقه در فرم و ساختار معنا می‌یابد، رابطه محکوم و ضابطه حاکم است، تخصص احترام دارد، سواد و تجربه مهم شمرده می‌شود، تعهد و وفاداری به اصول اهمیت دارد، اشراف نیروها بر حوزه کاری‌شان در حد لازم وجود دارد، رفیق‌بازی ناپسند است، خنثی بودن معنا ندارد، خرید و فروش طرح و برنامه‌ای در کار نیست، آنتن معامله نمی‌شود، لابی برای گرفتن کار وجود ندارد، پسرخاله و دختر عمو را بدون آزمون و امتحان وارد پروژه نمی‌کنند، برنامه را یکی نمی‌گیرد، اما با پورسانت(!)دیگری اجرایش کند، شورای تصویب طرح برنامه از افراد بی‌تعهد خالی است، حمایت‌کننده‌های مالی قدرت تغییر محتوا ندارند، مشارکتی در تولید نیست، سفارش و هدیه کارساز واقع نمی‌شود و... نمونه‌های مهم دیگری که اگر بخواهیم در یک جمله خلاصه کنیم، می‌شود: «گزینش و به کارگیری درست نیروها». 
اما این سؤال مطرح است که چرا تمام ویژگی‌های مثبتی که در بخش‌های سیاسی و خبری صداوسیما جریان دارد در دیگر بخش‌ها، به ویژه در حوزه تولید برنامه‌های سرگرم‌کننده دیده نمی‌شود؟ یعنی اغلب شاخص‌هایی که در بند پیشین درباره جنبه‌های رو به جلوی مدیریت برنامه برشمردیم، در حوزه‌های سرگرم‌کننده معکوس است! 
این در حالی است که در انواع دیگر برنامه‌سازی، از فیلم‌ها و سریال‌ها گرفته تا مسابقات و سرگرمی و برنامه‌های با حضور میهمانان (که نمونه‌های اخیر به اپیدمی رسیده است) و... از آنجا که تأثیر درازمدت دارد، مدیران بهای حداقلی برای آنها قائل نیستند. 
به نظر می‌رسد که اگر صداوسیما در زمینه ساخت سریال‌ها و برنامه‌هایی که با حضور سلبریتی‌ها و بازیگران مشهور اجرا می‌شوند، همان حساسیت‌های محتوایی و ساختاری بخش‌های خبری و سیاسی را اعمال کند، فضای فرهنگی در کشورمان متفاوت خواهد شد.


قصه تلخ است چه تلخ است! بگویم یا نه؟
صبرتان می‌رود از دست! بگویم یا نه؟
قصه آن بود که دشمن دهنش آب افتاد
کشتی وحدت ما سخت به گرداب افتاد
آتش فتنه چنان شد که خدا می‌داند
آن قدر دل‌نگران شد که خدا می‌داند
و خدا هست و هر آن چیز که از وی باقی است
فتنه خاموش شد اما نهم دی باقی است
قصه آن بود که یک طایفه درویش شدند
جانماز آب‌کشان عاقبت‌اندیش شدند
داشت آن طایفه هر چند صدایی دیگر
آب می‌خورد ولی فتنه ز جایی دیگر
آری آن صدرنشینانِ بنی‌صدر شده
خویش را قدر ندانسته و بی‌قدر شده
گاه از این سوی سخن گاه از آن سو گفتند
هر چه گفتند در آن رو دو پهلو گفتند
چشم ما در پی این حادثه چون کارون بود
بد به دل راه ندادیم ولی دل خون بود
مگر این نغمه ز نای شهدا جاری نیست؟
مگر این زمزمه در خون خدا جاری نیست؟
که سکوت من و تو وقت خطر جایز نیست
کوفه کوفه است ولی ترک سفر جایز نیست
این چنین است که ما بیرق و پرچم داریم
هر چه داریم من و تو ز محرم داریم
این چنین است که ایران همه عاشورا شد
با سر انگشت دعا مشتِ خیانت وا شد


تند رفتی، حال درگیر سرازیری شدی
با خود بی‌بتّه‌ات، مشغول درگیری شدی
متن‌هایت را نمی‌خواند کسی در صفحه‌ات
لاجرم مجبور به توئیت تصویری شدی
گردنت را بسته اسرائیل با زنجیر خود
از همین ‌رو شهره به مجنون زنجیری شدی
دسته‌اش را هم بریده چاقوی داعش، تو هم
مثل خر اندر گِلِ این قوم تکفیری شدی
بس که با آل سقوط گاو، در یک آخوری
مثل او درگیر این امراض واگیری شدی!
آنقدر دوشیده‌ای این گاو مادرمرده را
خشک شد، اما تو از پا تا سرت شیری شدی
هست پیگیرت زوال فوری و فوتی، گلم!
بس که هر جا شر به ‌پا شد، گرم پیگیری شدی
فهیمه انوری

 پیش‌تولید سریال حضرت موسی(ع) آغاز شد
مرحله پیش‌تولید سریال «الف وی‍ژه» حضرت موسی(ع) در نشست صمیمانه رئیس سازمان صداوسیما با معاون سیما، رئیس مرکز سیما فیلم و تهیه‌کننده و کارگردان این سریال به طور رسمی آغاز شد. در این جلسه که در محل حوزه ریاست سازمان صداوسیما برگزار شد، عبدالعلی علی‌عسگری گفت: «سریال حضرت موسی(ع) باید با بهترین کیفیت در تاریخ تلویزیون ایران ساخته شود؛ چرا که این موضوع رقبای زیادی دارد و ما باید از همه پیشی بگیریم.»
دراین جلسه که مرتضی میرباقری معاون سیما، حسین کرمی رئیس مرکز سیما فیلم،‌ سیداحمد میرعلایی تهیه‌کننده و جمال شورجه کارگردان سریال حضرت موسی(ع) نیز حضور داشتند، قرارداد تولید این سریال به امضا رسید و همچنین گزارشی از آخرین اقدامات انجام شده در مرحله صفر پروژه و برآورد تولید، به رئیس سازمان صداوسیما ارائه شد.
 در این گزارش به نهایی شدن نگارش 44 قسمت از این سریال 52 قسمتی اشاره شد که حجت‌الاسلام سعید بهمن‌پور با ساختاری جذاب و قوی نوشته است. 
«اندیشه سیاسی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای» خواندنی شد
کتاب «اندیشه سیاسی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای» با همت مؤسسه فرهنگی‌ـ هنری مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شد.
به گزارش فارس، تازه‌ترین اثر مؤسسه فرهنگی‌ـ هنری مرکز اسناد انقلاب اسلامی با عنوان «اندیشه سیاسی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای» روانه بازار نشر شد. این اثر از دریچه اندیشه رهبر معظم انقلاب اسلامی، با زمینه‌ای کاملاً واقع‌بینانه، مفاهیم فرد، جامعه، فرهنگ، حاکم و حکومت را تعریف کرده و سپس چگونگی ارتباط آنها در ساخت جامعه اسلامی را شرح داده است. چنانکه در پیش‌گفتار کتاب حاضر آمده، در این کتاب سعی شده است منظومه اندیشه سیاسی آیت‌الله‌العظمی سیدعلی خامنه‌ای ترسیم شود. نگاه منظومه‌ای برآمده از ویژگی‌های سیاسی ایشان است. به تعبیر ساده، می‌توان سه مرحله را در بیان و توضیح اندیشه سیاسی رهبر معظم انقلاب ترسیم کرد: مرحله مبانی، مرحله ساختار و مرحله حرکت. گفتنی است، کتاب «اندیشه سیاسی آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای» در ۳۴۴ صفحه و با شمارگان ۱۰۰۰ نسخه چاپ و روانه بازار نشر شده است.

نشان درجه یک شعر آیینی برای احمد علوی
چهل و پنجمین شب شاعر پاسداشت شاعر آیینی احمد علوی در نخلستان اوج برگزار شد.
در این مراسم جواد حیدری، مدیرعامل مجمع شاعران اهل بیت(ع)، صداقت را مهم‌ترین ویژگی شعر احمد علوی نامید. احمد بابایی شاعر آیینی نیز با برشمردن ویژگی‌های احمد علوی وی را شاعر حرفه‌ای خواند که طمع و هوس از آثار او دور مانده است. ناصر فیض هم گفت: «دو دهه است احمد علوی را می‌شناسم و به جرئت می‌گویم شعر و بیت سستی از این شاعر ندیده‌ام.» پایان این مراسم با تقدیر از احمد علوی و همسرش به پایان رسید و مجمع جهانی شاعران اهل بیت(ع) نشان درجه یک خود را به این شاعر اهل قم اهدا کرد.

آغاز يك تجربه جديد
 در شبكه كودك
در مراسمي با حضور محمد سرشار، مدير شبكه كودك، مرحله توليد اولين فصل مجموعه پويانمايي «ببعي» در 26 قسمت 7 دقيقه‌اي شروع شد. سرشار در اين مراسم گفت: «اين نخستين بار است كه رئيس سازمان صداوسيما، اجازه انيميشن‌سازي را به شبكه كودك داده است و اميدواريم شبكه از اين آزمون سربلند بيرون بيايد.» مدير شبكه كودك افزود: «كانال پويا وارد چالش دشوار براي توليد 182 دقيقه پويانمايي كات‌اوت در 60 روز مي‌شود تا از 25 بهمن ماه سال جاري پخش آن آغاز شود.» پويانمايي «ببعي» ويژه بينندگان خردسال است كه شيوا حاجياني و مهدي مداحي‌گيوي نوشته‌اند و حسين صفارزادگان، كارگرداني و محمدمهدي مشكوري، تهيه‌كنندگي آن را برعهده دارند. 
رونمایی از مستند
 نویسنده مشهور
مستند پرتره «متولد آذر» با محوریت زندگی مرتضی سرهنگی، نویسنده متعهد ادبیات دفاع مقدس رونمایی شد.
حسینی، کارگردان این مستند گفت: «حدود ۱۱ ساعت مصاحبه با آقای سرهنگی ضبط کردیم که البته مراحل تولید این مستند بسیار زمان‌بر بود و تنها برای تدوین ۱۸ دقیقه ابتدایی مستند، چهار ماه زمان صرف شد و بارها اصلاح شد تا به چیزی که مدنظرمان بود، رسیدیم.»
کارگردان مستند پرتره «متولد آذر» با اشاره به مخالفت سرهنگی با ساخت این مستند، ادامه داد: «این فیلم شرح مرتضی سرهنگی است و مدح و تعریف ایشان را در این مستند نمی‌بینید. از آنجا که قرار نبود مدح ایشان باشد، بیشتر مصاحبه‌ها و روایت‌ها را با خود سرهنگی انجام داده‌ایم.» پای «بچه مهندس»
 به تلویزیون باز می‌شود
شبکه دو پس از اتمام مجموعه «بی‌قرار»، فصل دوم «بچه مهندس» را روی آنتن می‌برد.
داستان سریال «بچه مهندس» در تاریخ معاصر و در سه مرحله کودکی، نوجوانی و جوانی شخصیت اصلی 
مطرح می‌شود و زندگی پسری را روایت می‌کند که در کودکی رها شده و در پرورشگاه بزرگ شده
 است. 
مرحله اول سریال «بچه مهندس» به کارگردانی علی غفاری و تهیه‌کنندگی سعید سعدی در ایام رمضان ساعت 21:30 از شبکه دو سیما پخش شد
 و حالا پس از سریال «بی‌قرار» با همین کنداکتور دوباره روی آنتن 
خواهد رفت.

او حرف‌ها داشت برای گفتن
اما نگفت
سفره دلش را برای کسی باز نکرد
زبان به دهان گرفت و
سکوت پیشه کرد
او حرف‌هایش را گذاشته بود به وقتش
و برای اهلش...
برای گوشی مستمع
برای کسی که دل بدهد به دلش
و صبورانه بنشیند پای حرف‌هایش
گفتی؛ مگر می‌شود
دل باشد و دلجو نه؟
حرف باشد و سنگ صبور نه؟
گفتم؛ نه نمی‌شود... اما کمی صبر کن!
کسی را می‌شناسم که اگر قدم رنجه کند و بیاید
سفره دلت را که هیچ
رازهای سر به مهرت را پیش رویش می‌گشایی
او یک مونس ناب است
که اگر بیاید دیگر هیچ ناگفته‌ای نمی‌ماند...
سنگ صبور اهل زمین!
بیا که به وجودت سخت محتاجیم