آنچه گروسی نمی‌داند و یا نمی خواهد بداند آن است که دشمنی آمریکا با ایران ریشه‌ای و ماهوی و نه تاکتیکی است که تا زمانی که واشنگتن از رژیم صهیونیستی حمایت، نیروهای نظامی در منطقه دارد و به سلطه گری می‌پردازد رفع نخواهد شد و ایران نیز در برابر سیاست تهدید و مذاکره تسلیم نمی‌شود و نیز تا زمانی که آژانس تغییر رفتار خود را اثبات نکرده است جایی برای احیای ارتباط میان تهران و آژانس وجود ندارد

تحرکات آمریکا برای استمرار جنگ در اوکراین، ادامه تجاوزگری رژیم صهیونی در غرب آسیا، تشدید نظامیگری در شرق و نیز اقدامات اخیر آمریکا در آفریقا از جمله در نیجریه و نیز ونزوئلا در آمریکای لاتین را می‌توان بخشی از سیاستی دانست که هدف آن برهم زدن نظم نوین جهانی با جهانی پر آشوب و جنگ زده است که در آن کشورها توان برنامه ریزی و تعاملات دو جانبه و چند جانبه را نداشته باشند.

آنچه این روزها در سودان جریان دارد در کنار جنگ قدرت داخلی برگرفته از رفتارهای استعماری و سلطه گرایانه برخی کشورهای عربی و غربی با مدیریت رژیم صهیونیستی است که نتیجه آن قربانی شدن میلیون‌ها نفر است. رویه‌ای که راهکار مقابله با آن اجماع سریع کشورهای اسلامی و آفریقایی برای پایان دادن به جنگی است که جز تامین منافع سلطه گران و رژیم صهیونیستی حاصلی به همراه ندارد.

انگلیس که با اعزام تونی بلر نخست وزیر بدنام خویش به دنبال سلطه سیاسی بر غزه بود با شکست آن طرح بر آن است تا در کنار آمریکا با ایجاد حاکمیتی نظامی طرح سلطه بر غزه و البته امنیت سازی برای صهیونیست‌ها را محقق سازد.

به نظر می رسد غرب بار دیگر راهنما را به چپ زده و به راست می‌پیچد بگونه‌ای که در ظاهر بر آتش جنگ اوکراین می دمد و در غزه ادعای آتش بس می‌کند و ادعاهای امنیتی علیه ایران، روسیه و چین مطرح می‌سازد در حالی که همزمان به دنبال جنگ افروزی جدید ونزوئلا است.

در کوران اخبار روزمره که تلاش می‌کند سایه سنگین یک فاجعه انسانی را با کلماتی همچون «آتش‌بس» و «راهکار دیپلماتیک» بپوشاند، گاه صدایی از میان قدرت‌های سنتی به شکلی غیرمنتظره برمی‌خیزد. پدرو سانچز، نخست‌وزیر اسپانیا، این نقش را ایفا کرده است؛

شواهد نشان می‌دهد که خانم ماریا کورینا ماچادو می‌رود تا به مهره‌ای برای اهداف یک جانبه گرایانه غرب مبدل گردد که اساس آن نیز بر هم زدن امنیت داخلی کشورها در قالب کودتای رنگی و هنجارشکنی‌های اجتماعی می‌باشد که راه را برای تجاوزگری نظامی، تروریسم اقتصادی و تکرار استفاده از ابزار فشار حقوق بشر و بی ثباتی اجتماعی علیه سایر کشورها را باز می سازد.