اشاره: بر ناگفته‌هايش شمارشي نيست، حتي اگر از دلايل استعفايش نام ببرد، حتي اگر از آن بيست روزي بگويد كه او را نگران آخرتش ساخت و حتي اگر براي نخستين بار اعلام كند كه ميان من و دبير شورا اختلافات جدي وجود دارد. در مخزن اسرارش همچنان مواردي را نگه مي‌دارد تا در زماني ديگر، در فرصتي ديگر و شايد در استعفايي ديگر آن را بر زبان براند. صحبت از ابراهيميان است؛ حقوقدان شوراي نگهبان. همان كه آنقدر درجه والاي صداقت برايش ارزشمند است كه دل از سخنگويي مهم‌ترين نهاد كشور به راحتي بكند. ابراهيميان حالا كوله باري چند ماهه از تجربه‌اي سياسي را بردوش دارد؛ تجربه‌اي كه حالا قضاوت‌هاي او را نسبت به عملكرد نهاد نظارتي انتخابات تا حدودي تغيير داده است. نه اينكه بخواهد عملكرد شورا را به چالش بكشاند اما از خلأ قانون مي‌گويد. خلايي كه اجازه نمي‌دهد نظارت استصوابي كه مي‌تواند يكي از بهترين قوانين باشد به‌خوبي به مرحله اجرايي برسد. اما سوال ما از سخنگوي شوراي نگهبان از نظارت استصوابي نيست. سوالات ما به اتفاقاتي مي‌رسد كه در مدت احراز صلاحيت‌ها در آن نهاد نظارتي رخ داد. چه شد كه او استعفا مي‌دهد آن هم در روزي كه اسامي تاييد صلاحيت شده‌ها اعلام مي‌شود؟ ابراهيميان تعبير جالبي براي شغل خود دارد. او سخنگويي را بلندگو مي‌خواند و مي‌گويد كه دوست ندارد اين نقش را ايفا كند. شايد با بررسي پيشينه او بتوان مقصودش را دريافت. ابراهيميان يك حقوقدان است. يك قاضي كه همچنان رسيدگي به پرونده‌هاي كانديداها را همچون پرونده‌هاي قضايي مي‌بيند و معتقد است كه بايد وقت بسياري براي هركدام اختصاص دهد. با اين ويژگي آيا مي‌توان قبول كرد كه او در فرصت ٢٠ روز بخواهد به پرونده هزار نفر رسيدگي كند؟ پس سخنگويي شغل است اما نه براي او كه مي‌خواهد نظرات شخصي خود را نيز مطرح كند. نه براي او كه وقتي مي‌پرسيم كه آيا اعضاي اين شورا نگاه به جريان خاص سياسي دارند آن را به زماني ديگر موكول كند. نه براي او كه از زمان بررسي صلاحيت‌ها خاطره خوشي ندارد. او براي قضاوت در مورد نتيجه انتخابات هم از در انصاف وارد مي‌شود. خوشحال است چون مردم از انتخاب خود خوشحالند. و در نهايت از دليل استعفاي خود مي‌گويد. كار جمع‌آوري اطلاعات و انتقال آن براي او دشوار بود. آن هم در مهم‌ترين روزهاي احراز صلاحيت‌ها.