مقدمه: جواد طباطبايي را در حوزه انديشه ايران نمي‌توان به سادگي رد كرد، يا به هيچ عنوان ناديده گرفت. بيش از ده كتاب تاليفي بعضا حجيم درباره تاريخ ايران، انديشه سياسي در ايران، انديشه سياسي در غرب و... نوشته كه هر يك در نوع خود بي‌همتاست و حاوي نكات سخت بحث‌برانگيز. حضور انكارناپذير طباطبايي در مطبوعات يا به واسطه آنها البته سبب شده كه بسياري ولو سطحي با ايده‌هاي او آشنا باشند و له يا عليه او موضعگيري كنند، خصوصا كه مباحث طباطبايي برخلاف بسياري ديگر از اهالي فكر و فرهنگ ايراني، درباره تاريخ و انديشه ايران است و صرفا به جريان‌هاي فكري غربي يا ترجمه آنها اختصاص ندارد. او داعيه نظريه‌اي را دارد كه حتي در حوزه علوم انساني و اجتماعي موجود نمي‌گنجد و از حرفي نو سخن به ميان مي‌آورد. البته تاكنون نقد‌هاي مهمي نيز به طباطبايي وارد شده است. براي نمونه دو سال پيش در كتابخانه ملي در نشست پر سر و صدايي شماري از استادان علوم انساني كه برخي نيز از شاگردان پيشين طباطبايي بودند به نقد او پرداختند. اما جلسه‌اي كه عصر روز چهارشنبه در خانه انديشمندان علوم انساني، به همت اين خانه و نشر فلات و نشريه سياستنامه و انجمن علوم سياسي به مناسبت رونمايي از كتاب‌هاي «فيلسوف سياست: جشن نامه جواد طباطبايي» و «فلسفه و سياست: مقالات جواد طباطبايي» برگزار شد، عمدتا به تمجيد و تحسين از اين متفكر ايراني اختصاص داشت، اگرچه طباطبايي در وقت اندكي كه داشت، كوشيد به اساسي‌ترين دستاوردهاي فكرش اشاره كند و در حد توان نقدهاي جديد و قديم را پاسخ گويد. لحن او البته مثل هميشه تند و صريح بود و در بيان خاطراتش از اخراج‌هاي مكرر از دانشگاه، با كنايه و طعنه همراه. پيش‌تر در روز پنجشنبه گزارشي مختصر از صحبت‌هاي طباطبايي و دو تن از حاضران در اين نشست (عباس آخوندي و حكمت‌الله ملاصالحي) ارايه شد. در صفحات پيش رو كوشيده‌ايم تفصيل ويراسته و منقح سخنان طباطبايي به همراه چكيده‌اي از سخنان سه تن ديگر از حاضران، رضا داوري اردكاني، داود فيرحي و موسي غني‌نژاد را ارايه كنيم.