پلاسکو - صفحه 4

مقدمه: تصاوير فروريختن ساختمان پلاسكو خيلي سريع منتشر شد، ‌همانطور كه تصاوير مربوط به فروريختن برج‌هاي دوقلو در نيويورك در سراسر جهان مخابره شد. وجه تشابه اين دو بازنمايي در آن بود كه هر دو به نمادي بدل شد كه فارغ از معناي صريح و آشكار، دلالت‌هايي ضمني نيز مي‌يافت. به اين معنا اگر تصوير فروريختن برج‌هاي جهاني به منزله سرآغازي براي عصري جديد عمل مي‌كرد، شايد بتوان خطر كرد و گفت تصوير فروريختن ساختمان پلاسكو به نشانه يا دالي مركزي در گفتمان روزمره ايرانيان بدل شد. با اين تفاوت اساسي كه اين دال يا نشانه مركزي در همين مدت زمان كوتاهي كه از آن گذشته، تفسيرها و معناهاي متفاوتي يافته است و وجوه و سويه‌هاي معنايي متكثري يافته است. شايد هم بتوان گفت هنوز زود است كه اين وجوه معنايي متفاوت ذيل يك تفسير واحد قرار بگيرند. به ديگر سخنتصوير فروريختن ساختمان پلاسكو در خاطره جمعي ايرانيان به مدد انعكاس زنده و لحظه به لحظه آن توسط رسانه‌هاي رسمي و غيررسمي ماندگار شد، واقعه‌اي دردناك كه حضور زنده و قدرتمند رسانه سبب شد در زماني كوتاه واكنش‌هاي متفاوتي در جامعه پديد آيد. از نقد واكنش‌هاي مردم حاضر در صحنه، تا انتقادهاي گسترده به مسوولان از جنبه‌هاي مختلف، هم از اين بابت كه تدابير لازم براي پيشگيري از اين امر اخذ نشده بود، هم به اين خاطر كه به جان‌نثاري شماري از آتش‌نشانان ايراني منجر شد. در همين فاصله زماني كوتاه پلاسكو از جنبه‌هاي مختلف مورد نقد و ارزيابي قرار گرفت، يك رهيافت به اين ماجرا بازنگري آن از منظر رسانه‌هاست، واكنشي كه رسانه‌هاي مختلف به آن داشتند و نحوه نقش آفريني ايشان. نشست پيامدهاي رواني-اجتماعي پوشش اخبار بحران در فضاي مجازي از همين چشم‌انداز به واقعه پلاسكو نگريست. در اين نشست هادي خانيكي استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبايي، احمد جليلي رييس انجمن روانپزشكي ايران و فردين عليخواه عضو هيات علمي گروه جامعه‌شناسي دانشگاه گيلان سخنراني كردند كه گزارشي از آن از نظر مي‌گذرد: