اقتصاد مقاومتی - صفحه 102

پس از انقلاب به دليل کمبود دسترسي به ارز رايج بين‌المللي از يک سو و تخصيص درآمدهاي نفتي موجود به هزينه‌هاي جاري کشور از سوي ديگر، مدلي از قرارداد با پيمانکار خارجي منعقد شد که همه پروژه به هزينه و عامليت طرف خارجي انجام می‌شد و هنگامي که توليد از ميدان آغاز مي‌گرديد، مطالبات وي از فروش ميداني که پيمانکار آن را توسعه داده بود، پرداخت مي‌شد. اين نوع از قرارداد اگرچه بر اساس تقسيم‌بندي موصوف قرارداد خدماتي و از جنبه مالي، «هزينه‌محور» محسوب می‌شود؛ اما در ايران به «بيع متقابل» مشهور شده است.

مردم ایران خاک سرزمین خود را طلا و سرشار از منابع طبیعی می دانند. ادعایی که به دور از حقیقت هم نیست. اما به نظر می آید این خاک سرشار از ثروت طبیعی آنچنان هم که بیان می شود خواهان ندارد. واقعیت این است که طی ۵۰ سال گذشته در بهترین حالت، سهم معادن و منابع طبیعی ایران از اشتغال کشور، نیم درصد بوده است!