رهبری - صفحه 7

وقتی که امام حسن مجتبیٰ صلح کردند با معاویه، یک عدّه‌ای می‌آمدند گله میکردند و اعتراض میکردند. حضرت میفرمودند که: «ما تَدری لَعَلَّه فِتنَةٌ لَکُم وَ مَتاعٌ الی حین»؛ این تا یک وقتی است، این موقّت است. یعنی در کلمات امام حسن مجتبیٰ (علیه السّلام) اشاره شده به اینکه این حادثه، این تسلّط کفر و نفاق، بنا نیست دائمی باشد؛ در تقدیر الهی این موقّت است

تاریخ را نه با مرکبِ بی‌جان، که با خونِ زنده ی ملت‌ها می‌نویسند! ۱۲ فروردین ۱۳۵۸، روزی بود که خونِ گرمِ کارگران و دانشجویان و آحاد مردم، قلمی جاودانه شد تا سندِ سقوطِ طاغوت و تولدِ «جمهوری اسلامی» را بر تارک جهان حک کند. رأی ۹۸٪، تنها یک انتخاب نبود؛ انفجار هویتی بود که استعمار فرهنگی و اقتصادی را در گورستان تاریخ دفن کرد، فسادِ رژیم پهلوی را به آتش کشید، و خودباختگی به شرق و غرب را به موزه‌ی وابستگی‌ها سپرد. اینجا، ملت فریاد زد:«ما زنده به اسلامیم؛ نه برده ی الگوهای استعماری!»