کد خبر: ۲۹۲۸۳۷ تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۴/۰۶
هادی غفاری از زندگی سیاسی‌اش می‌گوید:
مقدمه: وارد مؤسسه می‌شوم. از پله‌ها بالا می‌روم و در راهروی نسبتا طولانی، اتاق‌ها را دنبال می‌کنم و مقابل یکی از آنها متوقف می‌شوم. درِ اتاق باز است. پشت میز به دیوار تکیه داده و در گوشی موبایل خود غرق شده است. اتاقی نسبتا بزرگ که همه‌چیزش بوی گذشته و کهنگی می‌دهد.بعد از سلام و مکثی کوتاه، گفت‌وگوی طولانی خود را با هادی غفاری آغاز می‌کنم؛ روحانی مبارز انقلابی که به واسطه عکس‌هایش با اسلحه در روز قیام خیابانی ٣٠ تیر سال ٦٠، بیشتر شهره است. نماینده سه‌دوره مجلس و رئیس مؤسسه الهادی. بعد از فوت امام(ره) تقریبا خبری از غفاری نیست. او در این سال‌ها فقط به عنوان رئیس مؤسسه الهادی شناخته می‌‌شد. گفت‌وگو در همین مؤسسه انجام می‌شود. او برای اطمینان گوشی خود را هم در حالت ضبط قرار می‌دهد. به نظر می‌رسد پس زمینه گوشی تصویر خودش است. هر‌از‌گاهی رهگذری در آستانه در متوقف می‌شود و سری به نشانه سلام تکان می‌دهد. یک روحانی هم در میانه مصاحبه می‌آید. نامه‌ای می‌دهد. غفاری دست به جیب می‌برد. چند تراول را لای نامه به او برمی‌گرداند. می‌گوید برای جهیزیه دخترش کمک می‌خواهد. با او درباره وقایع روزهای سی‌ام و سی‌و‌یکم خرداد ٦٠، حضورش در دادگاه هویدا، نظراتش درباره قضاوت‌های مرحوم خلخالی، مدیریتش در شرکت جوراب‌بافی استارلایت و پس‌دادن آن، به گفت‌وگو نشستم. ماحصل آن را در پی می‌خوانید.
کد خبر: ۲۸۷۸۶۷ تاریخ انتشار : ۱۳۹۴/۱۲/۰۴