رسول خدا‌(ص) می فرمایند: هرکس برتری پیر را به دلیل سنش بشناسد و او را احترام کند خدا وی را از هراس روز قیامت در امان می دارد.

ایران طی مدت ۷۵ سال عضویت در این سازمان بین المللی، تنها یکبار و آن هم در دوره مصدق از این صندوق وام گرفت و علی رغم ابراز تمایل مکرر صندوق به پرداخت تسهیلات به ایران در سال‌های بعد از انقلاب، کشورمان تا کنون درخواستی از صندوق نداشته است.

مسئله الگو و سبک زندگي در فلسفه و جهان‌بيني ريشه دارد و غرب سکولار و رهاشده از شريعت آسماني با جايگزيني اهواء بشر به عنوان مرکزيت هستي، به صورت بندي نفسانيت و حيوانيت کمر بسته است که ظهور و بروز آن را می‌توان در سبک زندگي غربي و به ویژه سبک زندگي آمريکايي مشاهده کرد[...]

امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی): اینکه می‌گویند اگر با آمریکا سازش کنیم مشکلات‌مان حل می‌شود، فکر خطایی است... امروز فقط من نیستم که می‌گویم؛ خود مذاکره‌کنندگان ما که زحمت کشیدند و عرق ریختند، می‌گویند آمریکا بدعهد و دروغگو است.(1395/8/12) *شهادت حضرت فاطمه زهرا(سلام‌الله علیها) تسلیت باد*

مقدمه: اين روزها به «لطف» ناآرامي‌هاي به نظر بي‌پايان منطقه خاورميانه «مساله پناهجويان» به پاي ثابت اخبار بدل شده‌ است، در بخش‌هاي متنوع خبر از آنها سخن گفته مي‌شود، از «دردسرهايي» كه به بار آورده‌اند و «مزاحمت»هايي كه ايجاد كرده‌اند، با آنها مثل يك «معضل» برخورد مي‌شود، گروهي آواره و بي‌خانمان كه آنچه از يك زندگي سپري شده را مي‌توانسته‌اند، بر دوش كشيده‌اند و جان‌شان را به دست قاچاقچيان انسان سپرده‌اند به اميد يك زندگي بهتر. برخوردها با آنها متفاوت است، واكنش اكثريت البته خيلي ساده و سرراست است، لابد سري به نشان تاسف تكان مي‌دهند و زير لب چيزهايي زمزمه مي‌كنند، مثل اينكه «بيچاره‌ها! كاش مشكلات‌شان حل شود»، آنها كه به ايشان نزديك‌تر هستند، اما گريزي ندارند جز آنكه عكس‌العملي جدي‌تر داشته باشند، برخي كين‌توزانه ايشان را «مفت‌خور»هايي «دردسرساز» مي‌خوانند كه هيچ آورده‌اي جز بدبختي و مشكل ندارند و منشا اصلي همه آسيب‌هاي اجتماعي و حتي فراتر از آن مشكلات اقتصادي و سياسي هستند، گروهي آنها را جماعت‌هايي مستعد خطر مي‌دانند كه در خود «تروريست»ها و «تكفيري»ها را پرورش مي‌دهند و بايد مانع از ورود آنها شد. دولت‌هاي مقصد اين پناهندگان كه ايشان را تنها به مثابه «معضلي» كه به هر طريق بايد آن را «حل» كرد مي‌نگرند؛ دست‌مايه‌اي براي سياست‌بازي و مداخله نظامي در امور ساير كشورها و اقداماتي وراي معاهدات بين‌المللي. البته نبايد انكار كرد كه بسياري از گروه هاي انساني و صدالبته ميزبانان اين پناهندگان با ايشان برخوردي انساني دارند و درمحدوده توانايي و امكانات شان مي كوشند در كاهش رنج آن ها و فراهم آوردن وضعيت مساعد براي ايشان گامي بردارند. اما آنچه در ميانه سياست بازي هاي رايج آگاهانه يا ناآگاهانه فراموش مي‌شود، هويت انساني آدم‌هايي است كه بيشترشان تا چندي پيش «شهروند»هاي عادي و صاحب حق تلقي مي‌شدند و اكنون به واسطه از دست دادن اين وضعيت به ميانجي مصائبي كه عمدتا از دايره اختيار ايشان خارج است، با آنها به مثابه موجوداتي زايد و «دردسر» برخورد مي‌شود؛ موضوعي كه برخي از جدي‌ترين ايده‌هاي انسان متمدن و با فرهنگ جديد را به چالش كشيده و او را واداشته در برخي از بنيادي‌ترين مفروضات تفكر خود بازنگري جدي داشته باشد. جورجو آگامبن، ژوليا كريستوا و اسلاوي ژيژك، تنها شماري از متفكراني هستند كه به مساله پناهندگي در ترازي نظري مي‌انديشند و آن را فراسوي بحث‌هاي سياست روز، نشانه‌اي بر حفره‌هاي فرهنگ مسلط سرمايه‌داري متاخر مي‌خوانند. صالح نجفي، مترجم و مدرس فلسفه به تازگي در موسسه پرسش در درسگفتاري با عنوان «بوطيقاي سياسي مرزها» به موضوع فلسفه و بحران پناهندگان پرداخته است. او در اين درسگفتارها به آثار فيلسوفان و هنرمنداني چون سورن كي يركگور، كارل اشميت، والتر بنيامين، جورجو آگامبن، ميشاييل هانكه، پي ير پائولو پازوليني و اسلاوي ژيژك مي‌پردازد و از خلال آثار ايشان مساله پناهندگي را بازنگري مي‌كند. به همين بهانه پرسش‌هايي را از او مطرح كرديم كه از نظر مي‌گذرد: