امیر محبیان - صفحه 8

مقدمه: تئوری دولت در سایه در حالی از سوی اصولگرایان مطرح می‌شود که این مسأله در ایران سابقه عملیاتی شدن نداشته و تنها در مقاطعی در حد تئوری و حاشیه‌ای بر گفت‌وگوها در فضای سیاسی ایران مطرح شده است. با این وجود سوال اساسی این است که چرا اصولگرایان پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات به این نتیجه رسیده‌اند که کشور نیاز به دولت در سایه دارد و آیا این تئوری برای فشار به دولت حسن روحانی مطرح شده است؟ به همین دلیل و برای تحلیل و ارزیابی این مسأله و مهم‌ترین چالش‌های اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری و پس از آن، با دکتر امیر محبیان یکی تئوریسین‌های شناخته شده جریان اصولگرایی گفت‌وگو کرده‌ایم. دکتر محبیان معتقد است: «کسانی که بخواهند به دولت فشار نامعقول بیاورند لزومی ندارد دولت در سایه تشکیل دهند تا سختی طراحی و عرضه برنامه‌های جایگزین را به جان بخرند. آنها فقط شعار می‌دهند و تهمت مطرح می‌کنند و شایعه ترویج می‌دهند. اصولگرایان خردگرا به پرنسیب‌ها و اصول اخلاقی ایمان دارند و تخریب دولت مستقر جمهوری اسلامی را عملی خلاف شرع و قانون می‌دانند ولی این به معنای سکوت و تایید همه اعمال دولت نیست. سکوت رقیب فقط فساد و دیکتاتوری به ارمغان می‌آورد. ما از حق انتقاد رقبا بر اساس برنامه و مسئولیت‌پذیری دفاع می‌کنیم و آن را شرط لازم مردمسالاری دینی می‌دانیم. حتما براین باوریم که دولت بافرهنگ از حق رقبایش برای طرح نظرات انتقادی دفاع می‌کند. دولتی که دهان منتقدانش را ببندد حتما تیشه به ریشه خود می‌زند. فرق نمی‌کند این دولت اصولگرا باشد یا اصلاح‌طلب یا اعتدالی، اما باید بیاموزیم که آزادی با مسئولیت همراه است». در ادامه متن گفت‌وگوی دکتر امیر محبیان با «آرمان» را از نظر می‌گذرانید.

اشاره:«تا زماني كه جريان اصولگرايي به جاي بدنه اجتماعي به فرصت‌هاي حكومتي نگاه مي‌كند، نمي‌تواند رفتار مردم سالارانه درستي از خود نشان دهد و همواره در پي مديريت امور از بالا خواهد بود.» اين تحليل امير محبيان، تحليلگر اصولگرا و موسس حزب نوانديشان از چرايي شكست‌هاي پي‌در‌پي جناح راست در انتخابات است. البته اين نگاه محبيان به اين معنا نيست كه جناح راست اصولش را زير پا نگذاشته است. اتفاقا اين تحليلگر سياسي معتقد است كه جريان راست مدت‌هاست كه به سوي نوعي پراگماتيسم منفي رفته است؛ يعني براي نتيجه گرفتن گاهي باور و اصول خود را زير پا گذاشته است. هشدار او به همفكرانش، تبديل شدن به عروسك سياسي است؛ عروسكي كه چون ديگران او را تغذيه و هدايت كرده‌اند از بدنه اجتماعي قدرتمندش فاصله گرفته است.