ngoها

اشاره: زماني كه اروپا پس از انقلاب صنعتي و با وجود تكنولوژي‌هاي تسليحاتي، تجهيزات دريانوردي و تأمينات كارخانه‌اي توانست راه خود را براي ورود به كشورهاي گوناگون در شرق و غرب عالم هموار سازد، بسياري از كشورها تحت سلطه دول قدرتمند غربي درآمدند. به گونه‌اي كه امپراتورى انگليس با 30 ميليون كيلومتر مربع مساحت و 400 ميليون نفر جمعيت و امپراتورى فرانسه با 10 ميليون‌كيلومتر‌مربع مساحت و 48 ميليون نفر جمعيت در رأس قدرت‌هاى استعمارى قرار داشتند. در دوران استعمار جهاني كه اصطلاحاً از آن به عنوان دوران استعمار كلاسيك نيز ياد مي‌شود، حجم عمده خاك جهان در دست چند كشور قدرتمند قرار داشت. به‌گونه‌اي كه مي‌شد با قيد استثنائاتي جهان را به دو قسمت اصلي تقسيم كرد: كشورهاي استعمارگر و كشورهاي مستعمره. اسپانيا و پرتغال را مي‌توان نخستين كشورهاي استعمارگر دانست كه پس از مدتي و به واسطه عللي نظير تجهيزات دريانوردي و سياست‌ورزي‌هاي خاص انگليس، جاي خود را به اين كشور و نيز فرانسه دادند. بر اثر اين دوران هجوم غرب به جهان كه تا قرن 19 ادامه داشت، بسياري از حكومت‌ها و عناصر فرهنگي آنها دستخوش تغيير گرديدند.