ابراهیم یزدی - صفحه 3

مقدمه: مرگ ابراهيم يزدي دبيركل سابق نهضت آزادي، در رسانه‌هاي متكثر اين روزگار، بازتابي داشت بس كمتر از انتظار. جماعتي كه اپوزيسيون نظام خوانده مي‌شوند، نه حاضر شدند در سوگ او«توفان توئيتري» برپاكنند و نه حتي در حد يك «ابراز تأسف ساده» با خانواده وكسان او همدردي. اين طيف حضور و فعاليت‌هاي يزدي در دوران اوج‌گيري انقلاب در نوفل‌لوشاتو و نيز گپ وگفت انتقادي او با فرماندار معدوم تهران در شب 22 بهمن و مواردي از اين قبيل را به مثابه گناهان نابخشودني وي برگرفتند و تبليغات خبري خود را بر پايه آن سامان دادند. جاي دارد افرادي كه چون يزدي مي‌انديشند و زيست مي‌كنند، از اين رويداد عبرت پيشه كنند كه همراهي‌هاي گسترده با سياست‌هاي كانون‌هاي قدرت جهاني، عاطفه آنان را به غليان نمي‌آورد و در داوري ايشان به گاه خود، تغييري نمي‌آفريند. اصلاح‌طلبان داخلي اما در مواجهه با خبر مرگ يزدي، به دوطيف تقسيم شدند؛ گروهي با درنظر داشتن تحذيرهاي امام خميني از نهضت آزادي يا كاملاً دم فروبستند يا به پيام‌هاي توئيتري و اينستاگرامي يك يا دوخطي بسنده كردند. طيف دوم اما، واكنشي پررنگ‌تر ازگروه اول داشتند و با دادن صفاتي چون: «واقع‌بين»، «خيرخواه»، «مدبر» و... ، درواقع راديكالسم رفتاري خود در دهه 60 را به باد تخطئه گرفتند. با اين همه وزن تبليغي گفته‌هاي اين طيف، درحدي نبود كه بتواند فضاي تبليغي و رسانه‌اي داخل و خارج را تحت‌الشعاع خويش كند و بتواند سوگواري براي يزدي را تعميم دهد. شايد اگر دبيركل نهضت آزادي امكان رجعت به اين جهان را مي‌يافت و با دقت و زيركي مألوف خويش، واكنش‌ها به مرگ خويش را پي مي‌گرفت، از آنچه روي داده است يكه مي‌خورد! بي‌شك سر اين بازتاب‌ها را، بايد در فراز و فرودهاي رفتار سياسي يزدي جست‌وجو كرد و اين مجالي و پژوهشي مي‌طلبد بس فراخ وگسترده‌تر از يك مقال. آنچه در ادامه مي‌آيد، تنها اشاراتي در اين باره است كه شايد بتواند سر بازتاب‌هاي متنوع ِو البته كم‌رمق پس از مرگ وي را بنماياند.